Το κούρεμα χρέους απαγορεύεται από τους κανόνες λειτουργίας της Ευρωζώνης, ενώ οι ίδιοι κανόνες μπορούν να ερμηνευθούν ότι αφήνουν περιθώριο να εξαναγκασθεί μια χώρα-μέλος να αποχωρήσει είτε για προσδιορισμένο χρονικά time out είτε οριστικά!
Ποιος διαβάζει με τόση βεβαιότητα παρόμοιους κανόνες που δεν έχουν υιοθετηθεί ποτέ και που δεν προκύπτουν ούτε με τη βοήθεια της πιο διασταλτικής παρερμηνείας και δημιουργικής φαντασίας; Η Γερμανία με προεξάρχοντα τον υπουργό Οικονομικών Β. Σόιμπλε, ο οποίος έχει αναδειχθεί ταλαντούχος στην επένδυση με νομικά και θεσμικά επιχειρήματα των πολιτικών επιλογών του Βερολίνου στη διαχείριση της κρίσης της Ευρωζώνης.
Στο εύλογο ερώτημα γιατί η Γερμανία συντάσσει, γράφει, σβήνει, παραπέμπει, χρησιμοποιεί σαν άλλοθι ανύπαρκτους κανόνες, η απάντηση είναι απλή: Γιατί μπορεί!
Την παραπάνω πραγματικότητα την οποία δεν έχουν ακόμη τολμήσει να αμφισβητήσουν δημόσια ούτε η Γαλλία, ούτε η Ιταλία, ούτε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά την παρέκαμψε ελισσόμενος με δεξιοτεχνία ο Μ. Ντράγκι, που επί δυόμισι χρόνια προετοίμαζε την ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, μας την θύμισε χθες μια πολύ εύστοχη ανάλυση του αρθρογράφου των Financial Times Wolfgang Munchau.
Ο αρθρογράφος έχει συλλάβει την πεμπτουσία της «Δημιουργικής Ασάφειας», που είναι ο χρυσός κανόνας του Σόιμπλε: «Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πραγματικά ποιοι είναι οι κανόνες. Όμως γνωρίζουν ότι οι κανόνες πρέπει να τηρούνται». Σύμφωνα με τον έγκυρο αρθρογράφο των FT, η κατάσταση παραπέμπει στον Φραντς Κάφκα (περισσότερα εδώ). Να μας επιτραπεί να προσθέσουμε ότι αν αντί της λογοτεχνίας κάνουμε τις αναγωγές μας στην πρόσφατη Ιστορία, τότε οι κανόνες της Ευρωζώνης θυμίζουν τους κατά περίπτωση κανόνες που πρόβαλε η Σοβιετική Ένωση την εποχή του Μπρέζνιεφ για να νομιμοποιεί τις παρεμβάσεις της στην Τσεχοσλοβακία το 1968 με στρατιωτική εισβολή και στην Πολωνία το 1980-81 με την καταστολή να ανατίθεται ως εσωτερική υπεργολαβία στους υφιστάμενους εθνικούς μηχανισμούς.
Όλοι το γνωρίζουν, αλλά πλην του αρθρογράφου της έγκυρης βρετανικής εφημερίδας ουδείς τολμά να το πει δημόσια, στην κοινοτική νομοθεσία, στις Συνθήκες που διέπουν τη λειτουργία της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, στο καταστατικό της ΕΚΤ δεν υπάρχει τίποτε που νομικά να απαγορεύει το κούρεμα του ελληνικού χρέους.
Είναι προφανές ότι το Βερολίνο δεν θέλει κούρεμα του ελληνικού χρέους για πολιτικούς λόγους που ξεπερνούν τα όποια σχέδια, την όποια συνολική πολιτική έχει διαμορφώσει η Γερμανία απέναντι στη χώρα μας. Ο φαύλος κύκλος ανακύκλωσης του δημόσιου χρέους μέσω δανεισμού που καλύπτει την εξόφληση ωριμάνσεων παλαιότερου χρέους έχει αποδειχθεί, και όχι μόνον στην περίπτωση της Ελλάδας, ως το απόλυτο εργαλείο ελέγχου όλων όσοι διαφωνούν με τη μονομερή δημοσιονομική λιτότητα, από τη Λισαβόνα και τη Μαδρίτη μέχρι και τη Ρώμη.
«Να την σκεφτόμαστε πάντα αλλά να μη μιλάμε ποτέ γι' αυτήν», έλεγαν στη Γαλλία μετά το 1871 σε σχέση με την περιοχή Αλσατίας-Λορένης που είχε προσαρτηθεί στη Γερμανία μετά τον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο του 1870-71. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σήμερα και με το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος της Ιταλίας, το οποίο όλοι σκέπτονται χωρίς να μιλούν γι' αυτό κάθε φορά που έρχεται προς συζήτηση το κούρεμα του ελληνικού χρέους.
Στο ΔΝΤ δεν είναι αφελείς, προφανώς γνωρίζουν ότι η πίεση για κούρεμα του ελληνικού χρέους προς τη Γερμανία είναι στην πραγματικότητα μετωπική σύγκρουση με τη συνολική πολιτική του Βερολίνου στη διαχείριση της Κρίσης στην Ευρωζώνη από την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008 και κυρίως μετά τη διάσωση της Αθήνας την άνοιξη του 2010.
Τούτων λεχθέντων είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι η «Δημιουργική Ασάφεια» είναι ένα όπλο, μια τακτική για μεγάλους παίκτες, καθώς εξ ορισμού ευνοεί τον ισχυρό.
