Τόσο καιρό στις μικρές μας οθόνες ακούμε για τις διαπραγματεύσεις και το σκληρό παιχνίδι που καλούνται οι πολιτικοί μας να παίξουν για να τα βγάλουν πέρα με τους ισχυρούς της Ευρώπης. Όπως φαίνεται όμως κάποιοι δεν έχουν μάθει τίποτα.
Η ΔΗΜΑΡ κάνει έναν «ιερό» αγώνα να πείσει ότι, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, που απέχει από τη συγκυβέρνηση για μικροκομματικά δικά του οφέλη, η υπεύθυνη στάση απέναντι στον τόπο «που θέλει να κυβερνηθεί» είναι να δοθεί θετικό πρόσημο στην τρικομματική κυβέρνηση και συνεπώς στις διαπραγματεύσεις. Πώς, όμως, θα είναι θετικό το πρόσημο; Μια γραμμική αντίληψη για την κοινωνία θα έλεγε ότι όσο περισσότεροι προοδευτικοί εντός της τόσο το καλύτερο. Ισχύει όμως αυτό;
Αν αναζητήσει κανείς το πότε άλλαξε η στάση των ευρωπαίων εταίρων θα διαπιστώσει πως έγινε μετά την 6η Μάη, με το αποτέλεσμα που έκανε το νεο-φιλελεύθερο μπλοκ να παγώσει. Τότε σιγά-σιγά οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι άρχισαν να τα μαζεύουν, όπως λέγαμε και τότε, και ακόμη και η καγκελάριος Μέρκελ φαινόταν πιο διαλλακτική. Αντίθετα μετά την πρωτιά της ΝΔ και τη συγκρότηση τριμερούς κυβέρνησης εθνικής ευθύνης, η Ευρώπη ξαναφοράει το σκληρό της πρόσωπο, αφήνοντας κάτι λιγοστά περιθώριο ως ψίχουλα επιβράβευσης για τις υπεύθυνες δυνάμεις που θα σώσουν τον τόπο, χωρίς να αμφισβητούν στην ουσία ούτε στο ελάχιστο το μνημόνιο.
Τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ, χρόνια στο πολιτικό κουρμπέτι, δεν δύνανται να αγνοούν τις βασικές αρχές των διαπραγματεύσεων. Διότι οι Ευρωπαίοι δεν πείθονται από τα σημεία σύγκλισης, αυτά πολύ σύντομα θα είναι μακρινό παρελθόν, αλλά από τον φόβο της ανατροπής των πολιτικών αυτών. Μόνο αν η Ελλάδα καταφέρει να ασκήσει μια ουσιαστική πίεση μπορεί να αλλάξει προς όφελος των εργαζομένων και των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων την κατάσταση.
Και προφανώς η ΔΗΜΑΡ το γνώριζε πολύ καλά αυτό, όταν έμπαινε σε μια κυβέρνηση ομηρίας, από της προγραμματικές δεσμεύσεις της για τήρηση του Μνημονίου, και εν τούτοις πέταξε στο καλάθι αχρήστων της ιστορίας το διαπραγματευτικό χαρτί της «δημοκρατικής αριστερής» παρουσίας της στη Βουλή. Ποια ευθύνη μεταφράζεται σε περισσότερη εξαθλίωση και φτώχια, σε νοσοκομεία χωρίς γιατρούς και φάρμακα, σε μια κοινωνία σε ανθρωπιστική κρίση;
Μια ευθύνη, εικάζουμε, απέναντι στο νέο της ρόλο ως ο καινούριος πόλος του κέντρου, που ευελπιστεί να παίξει με το ΠΑΣΟΚ. Ως η πολιτική παρακαταθήκη για το μέλλον, όταν θα θέλει να αποτελέσει τη μνημονιακώς εξασφαλισμένη κεντρώα ενναλακτική της δεξιάς ΝΔ. Η παράταξη του κ. Κουβέλη πρέπει επιτέλους να έρθει αντιμέτωπη ενώπιον των πραγματικών πολιτικών της ευθυνών.
