Σχετικά με τον κατώτατο μισθό πολλών ταχυτήτων
Τα δημοσιεύματα κάνουν λόγο για κατώτατο μισθό πολλών ταχυτήτων με βάση τα ηλικιακά, γεωγραφικά και πλήθος άλλων κριτηρίων εξετάζει το Υπουργείο. Προβλέπεται δηλαδή, όσον αφορά την ηλικία, διαφορετικός μισθός σε εργαζόμενους έως 18 ετών, άλλος για τις ηλικίες έως 24 ετών και διαφορετικός για όσους είναι μεγαλύτεροι.
Και απορεί ένας κόσμος ολόκληρος για αυτά τα δημοσιεύματα. Σου λέει, μα ο Υπουργός Εργασίας καθορίζει τον κατώτατο μισθό; Γιατί μέχρι τώρα ήξεραν οι πολίτες, και κυρίως οι εργαζόμενοι, ότι ο κατώτατος μισθός οριζόταν μετά από συλλογικές διαπραγματεύσεις και υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης της ΓΣΕΕ με τους εργοδοτικούς φορείς. Ένας λοιπόν καλόπιστος που διαβάζει το δημοσίευμα αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να ορίζεται ο κατώτερος μισθός από τον Υπουργό. Δυστυχώς, από την 1η Απριλίου –και δεν επρόκειτο για πρωταπριλιάτικο ψέμα– άλλαξε ο τρόπος καθορισμού του κατώτατου μισθού. Καταργήθηκε η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, αλλά η προετοιμασία για την κατάργησή της είχε αρχίσει και από τα δύο πρώτα μνημόνια και ο κατώτατος μισθός θα ορίζεται πλέον μονομερώς, αυθαίρετα και οποτεδήποτε από τον υπουργό Εργασίας. Βέβαια, από ό, τι θα δούμε τώρα που θα προτείνει το νέο τρόπο υπολογισμού του κατώτερου μισθού θα προσθέσει δήθεν κάποιον διάλογο πέντε μηνών μεταξύ κάποιων φορέων, που ούτε καν η ΓΣΕΕ δεν θα συμμετέχει σε αυτόν, αλλά στο τέλος της ημέρας θα αποφασίζει ο υπουργός. Γιατί το έκανε αυτό; Διότι στο 2ο μνημόνιο, στη σελίδα 713, έγραφε με πολύ συγκεκριμένο, ρητό και κατηγορηματικό τρόπο ότι οι μισθοί στην Ελλάδα –και πρώτα από όλα ο κατώτατος– θα πρέπει να ισοσταθμιστούν με τις ανταγωνίστριες με την Ελλάδα χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Και προσδιόριζε: Ρουμανία, Βουλγαρία, Εσθονία και Λετονία. Ξέρετε πόσο είναι οι μισθοί σε αυτές τις χώρες; Δυστυχώς, ο κατώτατος μισθός είναι κατά μέσο όρο 150 ευρώ και η κατώτατη σύνταξη 75 ευρώ, καθαρά. Εχθές το βράδυ, από ό,τι είδατε, ο υπουργός απάντησε ότι δεν πρόκειται να οριστούν τρεις ταχύτητες στους μισθούς, δηλαδή να παίρνουν πολύ μικρότερο μισθό όσοι είναι κάτω από 18, να παίρνουν λιγότερο μισθό όσοι είναι από 18 έως 25 και να παίρνουν τον κατώτατο μισθό όσοι είναι από 25 και πάνω. Αρνήθηκε κάτι τέτοιο και δήλωσε ότι ο κατώτατος εγγυημένος μισθός θα μείνει σταθερός μέχρι το 2017. Πρέπει όμως να πανηγυρίζουμε για αυτό; Να δώσουμε στον υπουργό συγχαρητήρια που ο κατώτατος μισθός θα μείνει στα 586 ευρώ μικτά, 500 ευρώ καθαρά, και στους νέους 511 μικτά και 400 ευρώ καθαρά μέχρι το 2017; Πέρα και από το ότι ο υπουργός δεν λέει αλήθεια, με την έννοια ότι ήδη, την περασμένη Δευτέρα, ανακοινώθηκαν προγράμματα για την απασχόληση 35.000 νέων, στα οποία ο μισθός θα είναι 460 ευρώ μεικτά για τα λεγόμενα πεντάμηνα, stage στον ιδιωτικό τομέα για όσους έχουν πτυχίο ΑΕΙ και 400 ευρώ μεικτά για όσους δεν έχουν πτυχίο. Ήδη δηλαδή, μέσω των προγραμμάτων απασχόλησης νέων του ΟΑΕΔ, η κυβέρνηση έχει κατεβάσει και αυτά τα 586 ευρώ του κατώτερου μισθού. Και ολοκληρώνω, λέγοντας ότι την Πέμπτη εισήχθη επιτέλους στη Βουλή για συζήτηση, μετά από 10 μήνες, η πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για αποκατάσταση του κατώτατου μισθού και για αποκατάσταση του θεσμού των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της διαιτησίας. Έφεραν την πρόταση στη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής με δέκα μήνες καθυστέρηση, αφού πρώτα φρόντισαν να καταστρέψουν τον κατώτατο μισθό. Εκεί που έγινε αντιπαράθεση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν μόνος του. Την πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ την ψήφισαν και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και το ΚΚΕ –είναι η πρώτη φορά που ψηφίζει δική μας πρόταση νόμου–, η ΔΗΜΑΡ δήλωσε «παρών» και, ουσιαστικά, δεν έγινε καν ψηφοφορία, επειδή το ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία επικαλέστηκαν κάποια διαδικαστικά προβλήματα μη τολμώντας να αντιπαρατεθούν επί της ουσίας.
Θα συγκροτούσατε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ;
Με τους Ανεξάρτητους Έλληνες έχουμε προωθήσει κοινές δράσεις μέσα στη Βουλή για συγκεκριμένα ζητήματα. Δεν έχουμε εξαγγείλει κάποια γενικευμένη πολιτική συνεργασία μαζί τους. Οι λόγοι είναι ότι υπάρχουν βαθύτατες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές σε μείζονα ζητήματα.
Το βασικό στοιχείο της πολιτικής, εναλλακτικής μας πρότασης είναι ότι απευθυνόμαστε σε δυνάμεις της Αριστεράς. Και θεωρούμε ότι πρέπει να σχηματιστεί μια αριστερή προοδευτική κυβέρνηση, με αντιμνημονιακό περιεχόμενο στο πρόγραμμά της και όχι μόνο, γιατί τα μνημόνια που θα ακυρώσουμε ή την δανειακή σύμβαση που θα επαναδιαπραγματευθούμε, προκειμένου να καταργηθούν οι επαχθείς όροι της, θα τα αντικαταστήσουμε από ένα σχέδιο αναπτυξιακής, κοινωνικής ανόρθωσης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Επομένως, προσανατολιζόμαστε σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς και προς τα εκεί πιέζουμε.
Από εκεί και πέρα, για επιμέρους θέματα και στόχους θα συνεργαστούμε και συνεργαζόμαστε και με άλλες πολιτικές δυνάμεις, εφόσον στέκονται με συνέπεια σε αυτά.
Το «όχι» της Κύπρου ήταν τελικά βιαστικό;
Το «όχι» ήταν πολύ χρήσιμο και ωφέλιμο για τον κυπριακό λαό, με την έννοια ότι μπορούσε να κερδίσει χρόνο και να μπορέσει η κυβέρνηση της Κύπρου να κάνει ορισμένες κινήσεις, ώστε να αξιοποιήσει αυτό το «όχι». Δυστυχώς, αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων ότι το «όχι» αυτό δεν ήταν της κυπριακής ηγεσίας, ήταν του κυπριακού λαού. Να μην ξεχνάμε ότι ο κ. Αναστασιάδης και η κυβέρνησή του στήριξαν το «ναι» στην πρώτη απόφαση του Eurogroup και, δεύτερον, δεν είχαν κάποιο εναλλακτικό σχέδιο, ώστε να οχυρώσουν το «όχι» τους με αυτό, στην περίπτωση που οι τροϊκανοί και η Μέρκελ δεν αποδέχονταν το «όχι» τους. Δεν πίστεψαν στο «όχι». Με άλλα λόγια, αυτό το «όχι» το διαχειρίστηκε μια κυβέρνηση του «ναι». Το τρίτο ζήτημα είναι ότι δεν βοήθησε καθόλου το κρίσιμο διάστημα των οκτώ ημερών μεταξύ της πρώτης απόφασης και της συνεδρίασης του Eurogroup, η ελληνική κυβέρνηση –διά του λαλίστατου εκείνες τις ημέρες κ. Στουρνάρα, καθώς ο κ. Σαμαράς γλώσσα είχε και φωνή δεν ακούσαμε απ’ αυτόν καθόλου αυτό το οκταήμερο– συμμετείχε σε αυτό το παιχνίδι των πιέσεων και των εκβιασμών προς την κυπριακή κυβέρνηση, συντονισμένη με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία έλεγε στην Κύπρο ή αυτό ή σου κόβω τη ρευστότητα τη Δευτέρα ή σταματώ να αιμοδοτώ με ρευστότητα την οικονομία σου. Και έχει μεγάλες ευθύνες για αυτό. Δηλαδή, στην ουσία, εκεί που όλοι οι άλλοι μαχαίρωναν την Κύπρο, η ελληνική κυβέρνηση, διά του κ. Στουρνάρα, έπαιξε τον ρόλο του Βρούτου. Και το τέταρτο είναι ο ρόλος της ευρωζώνης, καθώς αποδείχθηκε ότι δεν πρόκειται για μια ζώνη αλληλεγγύης των λαών της Ευρώπης, αλλά με τον τρόπο που λειτουργεί –όχι υπό την ηγεμονία αλλά υπό την απόλυτη κυριαρχία της γερμανικής κυβέρνησης και του γερμανικού κεφαλαίου– αποδείχθηκε ότι μοιάζει με μια φυλακή των λαών παρά με μια ένωση αλληλεγγύης. Οι εκβιασμοί προς την Κύπρο ήταν σκαιότατοι. Θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε πολύ καλά που στήριξε το «όχι» των Κυπρίων και πιστεύω ότι και η ελληνική κυβέρνηση όφειλε να κάνει βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Γιατί το χαρακτηρίζετε ηρωικό;
Η ιστορία της χώρας μας και της Κύπρου έχει οικοδομηθεί με τα «όχι» τόσο του κυπριακού όσο και του ελληνικού λαού. Με τη λογική, την οποία επικαλούνται η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και τα συστημικά ΜΜΕ, που λένε ότι στην Κύπρο απέτυχε η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή αυτοί χαίρονται με τη δυστυχία του κυπριακού λαού; Με ποιανού το μέρος είναι η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ; Με ποιανού το μέρος είναι τα MEGA και τα συστημικά ΜΜΕ; Με τους αντιπάλους του κυπριακού και του ελληνικού λαού; Με τους τραπεζίτες, την τρόικα και τους δανειστές που χαίρονται επειδή συνέτριψαν την Κύπρο; Εμείς βγάζουμε ένα συμπέρασμα από όλα αυτά: ότι το «όχι» της Κύπρου ήταν πολύτιμο, όπως πολύτιμο ήταν και το «όχι» που είπε ο ελληνικός λαός το ’40 και εν συνεχεία στην Εθνική Αντίσταση, πολύτιμο ήταν και το «όχι» που είπαν οι κλέφτες και οι αρματωλοί που ανέβηκαν στα βουνά και έκαναν την επανάσταση το 1821 –για αυτό είπα ότι και τα σύνορά μας, και η χώρα μας, και ο λαός μας έχουν προκύψει από μεγάλα «όχι». Το συμπέρασμα όμως που βγάλαμε είναι το «όχι», που θα το πούμε κι εμείς με μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα έχει αντιμνημονιακή κατεύθυνση, πρέπει να το ενισχύσουμε με σαφή εναλλακτική πρόταση, ανοιχτή σε όλα τα ενδεχόμενα. Γιατί αυτός, με τον οποίο συγκρούεσαι ή διαπραγματεύεσαι, πρέπει να γνωρίζει ότι η κυβέρνηση που συγκρούεται έχει και άλλες εναλλακτικές επιλογές από τα εκβιαστικά διλήμματα που θέτει του τύπου «ή μνημόνιο ή διακοπή της χρηματοδότησης» και «ή μνημόνιο ή ευρώ».
