Στη συζήτηση μετείχαν επίσης ως ομιλήτριες η Δανάη Κολτσίδα, διευθύντρια του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και υπεύθυνη για τις Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Υποθέσεις, και η Όλγα Νάσση, μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ της Α’ Αθήνας. Στη συζήτηση που συντόνισε ο Γιώργος Βερβέρης, μέλος του τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής και της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ της Α’ Αθήνας, παρενέβησαν ο PaoloFerrero, Αντιπρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, πρώην υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης, στέλεχος του PartitodellaRifondazioneComunista (PRC), και ο MarcoFurfaro, Ιταλός βουλευτής, μέλος της Εθνικής Επιτροπής του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) της Ιταλίας.
Στην μαγνητοσκοπημένη ομιλία του ο Δημ. Παπαδημούλης ανέφερε, μεταξύ άλλων:
«Οι ανησυχίες που διατυπώνονται περί μεγάλης διαλυτικής κρίσης στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω της ανεπάρκειας της ευρωπαϊκής ηγεσίας -Κομισιόν και Συμβουλίου- να δώσει πειστικές απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα των πολιτών και σε όσα θέτει πιεστικά η συγκυρία για τον πόλεμο, τις ανισότητες, την ενεργειακή κρίση, την ακρίβεια, την αύξηση της φτώχειας και τον κίνδυνο της ύφεσης, δεν είναι καθόλου υπερβολικές.
Μέχρι πριν από λίγο καιρό, είχαμε στην Ευρώπη των 27 την ακροδεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας και την υπερσυντηρητική κυβέρνηση της Πολωνίας. Τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε με οδυνηρό τρόπο δύο ακόμα σημαντικές αρνητικές εξελίξεις. Η Σουηδία των δημοκρατικών παραδόσεων, του σεβασμού στο κράτος δικαίου και του ισχυρού κοινωνικού κράτους, σχηματίζει για πρώτη φορά στην ιστορία της κυβέρνηση συμμαχίας δεξιάς και ακροδεξιάς. Στην Ιταλία θριάμβευσε η Τζόρτζια Μελόνι με τους ‘Αδελφούς της Ιταλίας’, ένα κόμμα με νεοφασιστικές ρίζες.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν μόνο μια ηχηρή καμπάνα για το ευρωπαϊκό εγχείρημα της ενοποίησης προς μια κατεύθυνση δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης. Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς, πρόκειται για μία ακόμα πιο ηχηρή καμπάνα για τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς αλλά και ευρύτερα τις προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη: Αριστερά, Σοσιαλιστές, Πράσινοι, Δημοκράτες.Το να καρπώνεται η Ακροδεξιά τη μερίδα του λέοντος από την μεγάλη κοινωνική δυσαρέσκεια αναδεικνύει -και ας είμαστε ειλικρινείς- πολιτικά, ιδεολογικά, προγραμματικά και κινηματικά ελλείμματα της δικής μας Αριστεράς και της ευρύτερης Αριστεράς.
Οι πολίτες ζητούν από εμάς: Ριζοσπαστικό όραμα, ιδέες, προοπτική για το μέλλον, αλλά ταυτόχρονα και ρεαλιστικό, αξιόπιστο πρόγραμμα με λύσεις και προτάσεις για το σήμερα και το αύριο. Η ακροδεξιά πουλά ιδέες για το μέλλον, προβάλλοντας άλλα αποκρουστικά πρότυπα. Πιστεύω ακράδαντα ότι οφείλουμε να υπερασπίζουμε και να προβάλλουμε και να βελτιώνουμε και να εκσυγχρονίζουμε τις απόψεις και τις ιδέες μας, ακόμα και όταν αυτές είναι μειοψηφικές. Να μην διστάζουμε να προβάλλουμε το όραμα και την στρατηγική μας για έναν σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.
Όσο η Αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη δεν διατυπώνουν ταυτόχρονα και ελκυστικό όραμα για το μέλλον και πειστικό πρόγραμμα για το σήμερα, η ακρίβεια, οι ανισότητες, η γραφειοκρατία, θα φουσκώνουν τα πανιά της λαϊκίστικης Δεξιάς και της Ακροδεξιάς. Δυστυχώς, το μάθημα της Ιστορίας είναι ότι δεν μαθαίνουμε από την Ιστορία. Στις μέρες μας η δημοκρατία δεν είναι αυτονόητη στην Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ιστορία δείχνει και διδάσκει ότι οι φασίστες και οι ναζί ήταν πάντοτε εφεδρεία του συστήματος για τα συμφέροντα των ισχυρών. Γρήγορα θα φανεί και στην Ιταλία και στη Σουηδία ότι αυτές οι δυνάμεις της ακροδεξιάς μόνο αντισυστημικές δεν είναι.
Τώρα από τη σύμπραξη της δεξιάς με την ακροδεξιά κερδίζει ολοφάνερα η τελευταία. Φαίνεται καθαρά στην Ιταλία, όπου το κόμμα της δεξιάς του Μπερλουσκόνι παίζει τον ρόλο του θλιβερού κομπάρσου σε μια σύμπραξη που κυριαρχεί η ακροδεξιά της Μελόνι και του Σαλβίνι.
Όσοι πιστεύουμε στη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, οφείλουμε να παραμερίσουμε τις διαφορές μας ή να τις συνθέσουμε για να αντιμετωπίσουμε την απειλή που μας έρχεται από τους πολιτικούς και ιδεολογικούς απογόνους του Μουσολίνι και του Χίτλερ.
Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω και μια αναφορά και στην Ελλάδα, που αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα που θέλει στα περισσότερα κράτη της ΕΕ την ακροδεξιά να επωφελείται από την κρίση και τις ανισότητες. Στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία αποτέλεσε τον βασικό εκφραστή της κοινωνικής διαμαρτυρίας για την χρεοκοπία και τα μνημόνια που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Αυτό είναι ένα πλεονέκτημα που μας ξεχωρίζει, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία παραμένει επί δέκα χρόνια το μεγάλο κόμμα της Αριστεράς αλλά και η κυρίαρχη δύναμη στον προοδευτικό χώρο. Το μεγάλο στοίχημα πλέον για εμάς είναι να προβάλλουμε πιο πειστικά στη δράση μας τα δικά μας ιδανικά και αξίες, με αξιοπιστία, ριζοσπαστικό όραμα, ρεαλισμό και ικανότητα κυβερνησιμότητας. Εμπνέοντας ξανά στον κόσμο την ελπίδα ότι αυτά που διεκδικεί μπορεί να γίνουν πράξη».
