Η Εκκλησία στην Ελλάδα είναι πολιτικός παίκτης

«Η Ελλάδα είναι κράτος που θρησκεύεται. Αναγνωρίζει μια θρησκεία ως επικρατούσα. Και στην καθημερινότητά μας το κράτος θρησκεύεται εφόσον η ζωή μας διαμορφώνεται και από τον Διευθυντή του σχολείου, τις αποφάσεις δικαστηρίων, τα κατηχητικά θρησκευτικά στο σχολείο κ.ά. Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε στο καθημερινό πεδίο, που θέλει απλώς πολιτική βούληση. Η Εκκλησία στην Ελλάδα είναι πολιτικός παίκτης και η κυβερνητική πρόταση προσπαθεί να τα χωρέσει όλα μαζί και 'επικρατούσα θρησκεία' και 'θρησκευτική ουδετερότητα'».

Οφείλουμε να στοχεύσουμε σε μια συνολική έννομη τάξη που θρησκεύεται και βρίσκει νομιμοποίηση στο Σύνταγμα, το οποίο είναι και η κορωνίδα αυτής της πραγματικότητας. Όμως το να αλλάξουν δύο άρθρα του Συντάγματος δε σημαίνει ότι άλλαξαν όλα. Υπάρχουν απτές παραστάσεις που κάνουν θρησκευόμενη τη ζωή μας. Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε στο καθημερινό πεδίο, που θέλει απλώς πολιτική βούληση.

Υπάρχουν και χριστιανοί ορθόδοξοι που είναι πιστοί χωρίς την ανάγκη συνταγματικού μανδύα στην πίστη τους.

Η ιστορική καταβολή της ελληνικής πολιτείας παραπέμπει σε αδιατάρακτους δεσμούς έθνους – Εκκλησίας. Όταν στις αρχές του 19ου αιώνα μπαίνει η ιδέα της επανάστασης και το ελληνικό έθνος ψάχνει πώς θα προσδιοριστεί απέναντι στον κυρίαρχο (οθωμανική αυτοκρατορία), προσδιορίστηκε ως 'χριστιανοί πολίτες'. Είναι όμως λαθροχειρία να λέμε ότι επειδή το έθνος – εκκλησία ήταν μαζί, θα πρέπει και το κράτος – εκκλησία να είναι μαζί. Πρέπει να δούμε τι θέλουμε σήμερα. Θέλουμε κράτος με επικρατούσα θρησκεία ή χωρίς; Υπάρχουν και χριστιανοί ορθόδοξοι που είναι πιστοί χωρίς την ανάγκη συνταγματικού μανδύα στην πίστη τους.

Η Εκκλησία παρεμβαίνει στο κράτος γιατί της δίνεται το δικαίωμα να το κάνει και η κυβερνητική πρόταση προσπαθεί να τα χωρέσει όλα μαζί και 'επικρατούσα θρησκεία' και 'θρησκευτική ουδετερότητα'.

Στη βάση του θέματος βρίσκεται η μισθοδοσία των κληρικών, οι οποίοι διορίζονται χωρίς ΑΣΕΠ, με αποφάσεις των μητροπολιτών κλπ. Η Εκκλησία πρέπει να λάβει το μήνυμα ότι η ατζέντα μπαίνει από το κράτος. Πριν από 20 χρόνια τέθηκε το ζήτημα των ταυτοτήτων. Εκεί η πολιτεία έδειξε πυγμή. Είναι σαφές ότι η Εκκλησία στην Ελλάδα είναι πολιτικός παίκτης. Οι αγιασμοί, για παράδειγμα δεν προβλέπονται από το Σύνταγμα, όμως γίνονται κάθε χρόνο στα σχολεία. Η αιτιολογία για την απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών καταργήθηκε στο παρελθόν, επανήλθε επίσης στο παρελθόν και ακόμα ισχύει. Οι ιστορικοί δεσμοί έθνους – θρησκείας δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταλήγουν σε αγοραία σχέση Κράτους – Εκκλησίας.