Ήταν 1975, όταν ο χώρος επισκεπτηρίου των γυναικείων φυλακών διαμορφώθηκε σε δικαστική αίθουσα, για να φιλοξενήσει την δίκη των πρωταιτίων της Χούντας.
Η  κυβέρνηση Καραμανλή ήθελε η δίκη να γίνει, με τα αυστηρότερα μέτρα ασφαλείας, κυρίως για να μην εκδηλωθούν αντιδράσεις κατά των κατηγορούμενων από ένα λαό, που φώναζε σε κάθε δημόσια εκδήλωση το σύνθημα: «Δώστε τη Χούντα στο λαό». Η μνήμη και οι θηριωδίες της χούντας ήταν νωπές ακόμα. Απο την άλλη, ίσως υπήρχαν μερικοί που δεν τους αφορούσαν οι πληγές. Ίσως να την...νοσταλγούσαν.



Ιούλιος 1975- Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"-«Πανέτοιμη η αίθουσα Κορυδαλλού, όπου θα δικαστεί η Χούντα»

Έτσι, αποφασίστηκε να διαμορφωθεί σε δικαστική αίθουσα η αίθουσα επισκεπτηρίου των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, οι οποίες μεταφέρθηκαν στο νεόκτιστο χώρο, στην διάρκεια της Χούντας, μετά το 1971, οπότε έκλεισαν οι φυλακές Αβέρωφ.
Στην συγκεκριμένη δικαστική αίθουσα έγιναν κι άλλες δίκες στην συνέχεια, όπως της 17 Νοέμβρη, του ΕΛΑ, των νονών της νύχτας κ.α.



Ιούλιος 1975- Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία": «Η μεγαλύτερη πολιτική δίκη της τελευταίας 50ετίας»,

Η λογική με την συγκεκριμένη αίθουσα στον χώρο που βρίσκεται είναι να εξυπηρετεί την ασφαλή μεταγωγή των κρατουμένων που θεωρούνται «υψηλού κινδύνου».  Οι κρατούμενοι μεταφέρονται απ’ ευθείας στην δικαστική αίθουσα από τις φυλακές, ενώ το γεγονός πως  η αίθουσα βρίσκεται μέσα στις φυλακές καθιστά τον χώρο άμεσα ελεγχόμενο από την αστυνομία, από τον περιορισμένο αριθμό ακροατηρίου που ελέγχεται εξονυχιστικά κατά την είσοδο για λόγους ασφαλείας, μέχρι και τον έλεγχο των ίδιων των κρατουμένων.

Όταν ξεκίνησε η δίκη της ΧΑ στις 20 Απριλίου 2015 οι περισσότεροι κατηγορούμενοι είχαν ήδη αποφυλακιστεί, συμπληρώνοντας το όριο προφυλάκισης τους ή τελούσαν υπό καθεστώς περιοριστικών όρων. Ο μόνος κατηγορούμενος που παρέμενε προφυλακισμένος μέχρι τον Μάρτιο 2016 ήταν ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα Γιώργος Ρουπακιάς με ανώτατο όριο προφυλάκισης τους 35 μήνες για δυο κατηγορίες.



Η δικαστική αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού όπως είναι σήμερα

Η εξεύρεση μιας δικαστικής αίθουσας που να πληροί τις προϋποθέσεις για μια  δίκη-μαμούθ, τόσο από τον αριθμό των διαδίκων  αλλά και λόγω της αναμενόμενης πολύμηνης διεξαγωγής της ήταν δύσκολη υπόθεση, καθώς δεν υπάρχουν κατάλληλες δικαστικές αίθουσες. Ήταν όμως και το κυρίαρχο αίτημα της πολιτικής αγωγής από την αρχή της δίκης, μαζί με κάποια άλλα αιτήματα, σημαντικά που δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν από το δικαστήριο, όπως η φωνοληψία της δίκης και τα ηχογραφημένα πρακτικά, η μαγνητοσκόπησή της κ.α. Ακόμα και η φωτογράφιση είναι casus beli για την υπεράσπιση και τους κατηγορούμενους. Κι όλα αυτά για μια ιστορικής σημασίας δίκη.
Όμως η αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού που επιλέχθηκε δεν ήταν η κατάλληλη. Μπορεί κάποτε η «ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα» να έδωσε λύση, στην περίπτωση της δίκης των χρυσαυγιτών όμως υστερούσε και υστερεί.

Παραμελημένη, μικρή, χωρίς χώρους ξεχωριστούς για τα διαλείμματα, χωρίς εύκολη πρόσβαση στο κοινό, δίπλα σε σχολεία και αθλητικές εγκαταστάσεις, με ηχητική εγκατάσταση παρωχημένη και πλήρως ακατάλληλη για να επιτελέσει τον σκοπό της σκοπό της. Αυτά είναι λίγα μόνο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κανείς στην συγκεκριμένη αίθουσα.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που η Μάγδα Φύσσα ήταν υποχρεωμένη ν’ ανεχτεί την άθλια συμπεριφορά των χρυσαυγιτών και τα ειρωνικά σχόλια, επειδή έπρεπε να διασχίσει τον κοινόχρηστο χώρο που είχαν καταλάβει προκειμένου να φτάσει στην τουαλέτα ή στον αυτόματο πωλητή για να πάρει νερό.



Μάλιστα οι χρυσαυγίτες, αλλά και κάποιοι από την υπεράσπισή τους θεώρησαν τον χώρο διαλείμματος τόσο δικό τους, ώστε να θεωρούν πως παραβιάζεται η...ιδιωτικότητα όταν περνούσε κάποιος άλλος ή απλώς καθόταν εκεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επίθεση σε ξένο ανταποκριτή που κάλυπτε την δίκη και το χαστούκι σε μια κοπέλα από το ακροατήριο που έσπευσε να τον υπερασπιστεί, καθώς δεν καταλάβαινε τα «άγρια» ελληνικά του επιτιθέμενου και τον λόγο της επίθεσης.

Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, μέσα στον χειμώνα του 2015, μετά από μια νεροποντή η αίθουσα πλημμύρισε, ενώ η χαλαζόπτωση σε... αρμονία με την προβληματική ηχητική εγκατάσταση στάθηκε ικανή, όσο κράτησε, να μην ακούγεται τίποτα απ’ όσα λέγονταν μέσα στην αίθουσα κατά την διάρκεια της δίκης, έτσι όπως χτυπούσε με ορμή πάνω στην προκάτ στέγη.

Η συγκεκριμένη αίθουσα επιπλέον δεν μπορούσε να είναι αποκλειστικής διάθεσης  για την συγκεκριμένη υπόθεση, ώστε η δίκη να προχωρά τάχιστα και απρόσκοπτα, καθώς εκδικάζονται εκεί κι άλλες υποθέσεις. Μάξιμουμ 10 δικασίμους τον μήνα.
Από τον Μάιο του 2015 πάντως τόσο η πολιτική αγωγή, όσο και ο δήμος Κορυδαλλού είχαν κινητοποιηθεί προκειμένου να βρεθεί άλλη αίθουσα. Τις μέρες των πανελληνίων το δικαστήριο διέκοπτε και επανέρχονταν όταν δεν διεξάγονταν οι εξετάσεις.

Μετά από συνάντηση των φορέων του Κορυδαλλού, το 2015, με τον υπουργό Δικαιοσύνης κ. Νίκο Παρασκευόπουλο αποφασίστηκε από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο (2016) η δίκη να μεταφερθεί σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα στο Εφετείο Αθηνών. Η πολιτική αγωγή με την σειρά της είχε θέσει το θέμα στην έδρα του δικαστηρίου, η οποία δεν είχε καμία αντίρρηση να στεγαστεί η δίκη όπου τις υποδείξουν οι υπεύθυνοι.



Παρ’ όλο που η αίθουσα τελετών του Εφετείου διαμορφώνονταν καταλλήλως, για να γίνει η μεταφορά της δίκης τον Σεπτέμβριο, αυτό δεν κατέστη δυνατόν. Δόθηκε σε άλλη μεγάλη δίκη και η δίκη της ΧΑ συνέχισε να εκδικάζεται στις φυλακές Κορυδαλλού, μέχρι τις αρχές του 2016 όπου και πάγωσε για πέντε μήνες σχεδόν,  λόγω της αποχής των δικηγόρων για το ασφαλιστικό.
Στις 30 Μαΐου κι ενώ το δικαστήριο διέκοψε για να ενημερωθούν οι νέοι συνήγοροι υπεράσπισης που διόρισε το δικαστήριο, η πρόεδρος Μαρία Λεπενιώτη ενημέρωσε κοινό και διαδίκους για τις νέες δικασίμους του Ιουνίου οι οποίες ήταν μονάχα πέντε (!) όπως όρισε η διοίκηση του Εφετείου,  καθώς και για την «αθέτηση του Υπ. Δικαιοσύνης για την μεταφορά της δίκης σε άλλη αίθουσα.»




Η πολιτική αγωγή εξέδωσε με την σειρά της ανακοίνωση και πρόσκληση σε συνέντευξη τύπου όπου θα τοποθετούνταν και η  μητέρα του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα, Μάγδα. Το Υπ. Δικαιοσύνης απάντησε με  ανακοίνωση, όπου μεταξύ άλλων αναφέρονταν το εξής:
«Ο χρόνος και ο τόπος διεξαγωγής κάθε συγκεκριμένης δίκης εμπίπτει στις αρμοδιότητες της ίδιας της Δικαιοσύνης. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, παρότι βαρύνεται με τη γενική ευθύνη για την παροχή των κτιριακών υποδομών της Δικαιοσύνης, μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να ορίσει τον συγκεκριμένο τόπο διεξαγωγής μιας δίκης, όταν, δηλαδή, υπάρχει διαρκής αντικειμενική αδυναμία πραγματοποίησης των συνεδριάσεων του δικαστηρίου και μόνο εφόσον υποβληθεί σε αυτόν σχετικό αίτημα διά του διευθύνοντος το οικείο δικαστήριο (ά. 18 παρ. 3 ν. 1756/1988). Στην συγκεκριμένη περίπτωση, γραπτό αίτημα προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων από τον Διευθύνοντα το Εφετείο Αθηνών σχετικά με τον ορισμό άλλης αίθουσας διεξαγωγής της συγκεκριμένης δίκης ουδέποτε έχει διαβιβασθεί».
Ήδη η αίθουσα τελετών του Εφετείου ήταν έτοιμη από τις 5/10/2015 όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση.

Εφόσον ο αρμόδιος Υπουργός εργάστηκε ώστε να υπάρξει αίθουσα η οποία ετοιμάστηκε, η έδρα του δικαστηρίου δεν είχε αντίρρηση να μεταφερθεί η δίκη, το έχει δηλώσει άλλωστε δημοσίως, το ερώτημα είναι ποιος και γιατί  είναι εκείνος-ο φορέας; ο υπεύθυνος;- που αντιδρά και η δίκη δεν μεταφέρθηκε μέχρι τώρα σε άλλη αίθουσα....



Η Μάγδα Φύσσα στην συνέντευξη τύπου που διοργάνωσε η πολιτική αγωγή ζήτησε μια απάντηση.
Ζήτησε να λάβει μια απάντηση, ως πολίτης και ως μητέρα του Παύλου, για τον πόνο και την αδικία που ζει. «Δεν βλέπω να γίνεται δίκη», είπε η Μάγδα Φύσσα. «Δεν βλέπω κανέναν αρμόδιο να θέλει να προχωρήσει αυτή η δίκη. Με αποκορύφωμα την δήλωση του Υπουργού χτες. Αφού λοιπόν κανείς δεν είναι αρμόδιος κάνω έκκληση στον πρόεδρο της Δημοκρατίας και στον πρωθυπουργό. Αν θέλουν ας μου δώσουν αυτοί μια απάντηση» δήλωσε η μητέρα του Παύλου που παρευρίσκεται σε κάθε δικάσιμο και παρακολουθεί την εξέλιξη της δίκης της δολοφονίας του γιου της. 
«Δολοφόνησαν εν ψυχρώ το παιδί μου, ζουν ελεύθεροι στους ίδιους δρόμους που ζούσε το παιδί μου, είναι μια πολιτική δολοφονία,  βρίσκονται στην Βουλή. Ας μου δώσουν μια απάντηση αφού κάνεις άλλος αρμόδιος δεν μου απαντά».

Μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο η απάντηση ήρθε με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού και με την μορφή συνάντησης. Η Μάγδα Φύσσα και οι συγγενείς της οικογένειας συναντήθηκαν με τον πρόεδρο της Βουλής και τον Υπ. Δικαιοσύνης, προκειμένου  να βρεθεί λύση για τον χώρο διεξαγωγής μιας  δίκης που δεν προχωρά μεν, αλλά αποτελεί μείζον θέμα δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Μιας δημοκρατίας που δεν πρέπει να αμύνεται με την πλάτη στον τοίχο αναζητώντας την δικαιοσύνη, αλλά εκείνης που οφείλει να μάχεται για να την αποκαταστήσει όταν πλήττεται βάναυσα.

Ο Υπ. Δικαιοσύνης απήθυνε έγγραφο-παράκληση στον πρόεδρο του Συμβουλίου Διοίκησης του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών «να εκτιμήσει την κατάσταση και την δυσκολία προόδου της δίκης και στο πλαίσιο της αρμοδιότητάς του, εφ’ όσον διαπιστώνει δυσκολία να μου απευθύνει σχετικό έγγραφο. Ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου επικοινώνησε τηλεφωνικά και τον διαβεβαίωσε πως το έγγραφο θα έρθει τάχιστα».

Η δίκη συνεχίζεται στην αίθουσα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού στις 9 Ιουνίου και έχουμε ακόμα τρεις δικάσιμες που όρισε η διοίκηση του Εφετείου για τον Ιούνιο, μετά από πέντε μήνες διακοπής της δίκης.Το δικαστικό έτος φτάνει στο τέλος του, η αποχή των δικηγόρων συνεχίζεται μέχρι τις 17 Ιουνίου με στοχευμένες δράσεις και ακόμα δεν ολοκληρώθηκε η υπόθεση της δολοφονίας στου Παύλου Φύσσα στο δικαστήριο, ενώ ο Ρουπακιάς είναι απών από την δίκη σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Η Μάγδα Φύσσα  συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Βουλής και τον Υπ. Δικαιοσύνης και μια απάντηση οριστική, αυτή τη φορά, αναμένεται από τον πρόεδρο της διοίκησης του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών, ώστε, τουλάχιστον από Σεπτέμβριο, η δίκη της εγκληματικής-ναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή να συνεχιστεί στην αίθουσα τελετών του Εφετείου τάχιστα και απρόσκοπτα.



Η έκβαση αυτής της ιστορικής σημασίας δίκη θα αποτελέσει σταθμό, τόσο στα πολιτικά πράγματα του τόπου, όσο και στην ελληνική κοινωνία. Η Χρυσή Αυγή δεν επιθυμεί την δημοσιότητα της και μέχρι στιγμής κάνει ο,τι μπορεί προκειμένου να μην υπάρχει δημοσιότητα για την εξέλιξη της υπόθεσης. Αρκεί ένας φωτορεπόρτερ να στρέψει τον φακό προς  το κέντρο της αίθουσας για να προκληθεί σφοδρή αντίδραση. Πόσο μάλλον η μαγνητοσκόπηση ή ηχογράφηση της διαδικασίας ή η μετάδοσή της ζωντανά.

Με μια ακατάλληλη αίθουσα, απομακρυσμένη, χωρίς πλήθος δικασίμων, χωρίς ακροατήριο και χωρίς ιδιαίτερη δημοσιότητα δεν είναι που αφαιρείται, απλώς, ένα ακόμα πλεονέκτημα από την δημοκρατία σε μια τέτοια δίκη. Είναι που μοιάζει σαν να "χαρίζεται"  σε εκείνους που την εχθρεύονται και την επιβουλεύονται.