Έτσι κι αλλιώς, οι συνεχείς θάνατοι προσφύγων και μεταναστών στα ευρωπαϊκά σύνορα αποτελούν όνειδος για τον πολιτισμό μας, ο οποίος υποτίθεται ότι έχει σα θεμελιώδη αρχή το σεβασμό της ζωής και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Το γεγονός μάλιστα ότι εμφανιζόμαστε ως κοινωνία να μην αγανακτούμε με όσα τρομερά συμβαίνουν στα σύνορα, μας βυθίζει ακόμα περισσότερο στη βαρβαρότητα. Το να θεωρείς τους εκατοντάδες χαμούς αθώων μέρος της φυσιολογικής καθημερινότητας, σηματοδοτεί μια προϊούσα άμβλυνση (στο όρια της πλήρους αναίρεσης) του ηθικού κριτηρίου μας.

Κάθε μέρα που περνάει, η μεταναστευτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ελλάδας αναδεικνύεται σε μια μηχανή που παράγει θάνατο. Από τη μια μεριά τα τείχη που ορθώνονται, ωθούν τα καραβάνια των απελπισμένων να επιλέγουν τις πιο επικίνδυνες διαδρομές προς το ευρωπαϊκό όνειρο. Από την  άλλη, η μέθοδος της λεγόμενης «ασφαλούς αποτροπής» (sic) καθώς και οι παράνομες «άτυπες επαναπροωθήσεις» αυξάνουν τον κίνδυνο τραγωδιών στο Αιγαίο ή τον Έβρο. Την ώρα που χώρες όπως η Συρία ζουν στιγμές Αποκάλυψης, τείχη θανάτου υψώνονται στη Μεσόγειο για όσους προσπαθούν να γλιτώσουν…

Ωστόσο, η χτεσινή τραγωδία στο Φαρμακονήσι, με εννιά παιδιά και τρεις γυναίκες να έχουν πνιγεί, εγείρει ακόμα πιο σημαντικά ζητήματα. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των διασωθέντων προσφύγων, που μεταφέρει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, το λιμενικό φέρεται να έχει βαρύτατες ευθύνες για την τραγωδία. Συγκεκριμένα, οι πρόσφυγες λένε ότι σκάφος του λιμενικού τους ρυμουλκούσε με ταχύτητα προς τις ακτές της Τουρκίας, εν μέσω μάλιστα θαλασσοταραχής. Αν αληθεύουν οι καταγγελίες, τότε οι λιμενικοί φέρουν βαρύτατες ευθύνες για το θανατηφόρο ναυάγιο. Είναι λοιπόν προφανές ότι η διενέργεια μιας τυπικής ΕΔΕ (από αυτές που γίνονται για τα μάτια του κόσμου και όχι για να βρεθεί η αλήθεια) δεν ανταποκρίνεται στη σοβαρότητα της υπόθεσης και ουσιαστικά ισοδυναμεί με συγκάλυψη. Οι νεκροί της ελληνικής Λαμπεντούζα ζητάνε δικαιοσύνη!