Είναι από τα πατροπαράδοτα, τα λενινιστικής κοπής: εντός της ιστορικής συγκυρίας, “οι αντιφατικές βλέψεις γεννιούνται από τη διαφορά θέσης και τις συνθήκες ζωής των τάξεων, από τις οποίες απαρτίζεται κάθε κοινωνία”. Πώς, δηλαδή, προσδιορίζει καθεμιά/νας τον εαυτό του, πώς αντιλαμβάνεται τη θέση του ή πώς εξηγεί τον περιβάλλοντα κόσμο, εξαρτάται από τις υλικές συνθήκες της ύπαρξής του. Από την κοινωνική του τάξη δηλαδή. Κάθε λογής κοινωνική σύγκρουση, επίσης, έχει ταξικό χαρακτήρα, ακόμα και όταν, ενίοτε, μια διαπλοκή συμφερόντων ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα διαμορφώνει συμμαχίες, ολωσδιόλου ρευστές και ευκαιριακές, ή συμβιβασμούς.
Αλλά επειδή η εκμεταλλεύτρια τάξη σιχαίνεται να παραδέχεται -για λόγους προφανούς συμφέροντος- την ταξική πάλη, επιχειρεί αφ’ ενός να την επικαλύπτει και αφ’ ετέρου να επιρρίπτει τις ευθύνες για τη διαπάλη στους πολιτικούς εκπροσώπους των από κάτω, ήτοι στην Αριστερά. Αρνούμενη η κυριαρχία να πει τα πράγματα με το όνομά τους, κι επειδή η γλώσσα έχει τη δική της ξεχωριστή σημαντική και επιδραστικότητα, η πάλη των τάξεων ήδη καταργείθηκε από την καθομιλουμένη. Έτσι, μια πάλη που διεξάγεται αέναα και χωρίς προσχήματα, συσκοτίζεται, καλυπτόμενη από πάσης φύσεως ιδεοληπτικούς μανδύες. Η μαρξική ορολογία αντικαθίσταται από τον “διχασμό”, συνήθως “εθνικό” ή “εμφύλιο“. Όρος βαριά φορτισμένος ιδεολογικά, αφού, ηθελημένα, παραβλέπει την ταξική και εκμεταλλευτική φύση του συστήματος.
Στο βαθμό, λοιπόν, που η αριστερά κατηγορείται πως ενισχύει τον διχασμό εντός του κοινωνικού σώματος, είναι διότι κάθε φορά καταδεικνύει, ως όφειλε, τις συνθήκες της ταξικής πάλης.
Λαός – προλετάριοι και αστική τάξη: στους δύο πόλους πέφτουν τα φώτα της ιστορίας, σε κάθε συγκυρία. Και σε κάποιους ενδιάμεσους, τα στρώματα εκείνα της κοινωνίας τα οποία, αναλόγως της φάσης που διανύει ο καπιταλισμός, κινδυνεύουν ή όχι να προλεταριοποιθούν. Αν σήμερα δεν έχουμε τη συναίσθηση του ταξικού πολέμου, είναι διότι οι μάχες διεξάγονται κάτω από τη μύτη μας, στα μουλωχτά. Διεξάγονται δε με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην γίνονται επαρκώς αντιληπτές κυρίως από τον πρώτο πόλο –τον λαό- με προφανή στόχο να υποσκάπτεται η η δυναμική του. Ο οποίος λαός ενίοτε, υποκύπτοντας στην πανουργία της ιστορίας, δεν αντιλαμβάνεται καν τον ιστορικό του ρόλο. Ο ρόλος της αριστεράς εδώ κρίνεται κομβικός: οφείλει να ρίχνει φως στις πραγματικές συνθήκες ύπαρξης των από κάτω και να επαναδιαμορφώνει τη συνείδησή τους. Στην παρούσα συγκυρία, επί παραδείγματι, αν πριμοδοτείς έννοιες όπως εκείνη του “διχασμού”, γίνεσαι θύμα της αστικής πλάνης που επιμένει να πλασάρει ως πραγματική την αναλήθεια μιας κοινωνίας – αχταρμά, στην οποία δεν διακυβεύονται μήτε οικονομικά συμφέροντα μήτε εξουσίες μήτε σχέσεις εκμετάλλευσης. Στο κοντινό παρελθόν της Ελλάδας, η πλάνη των λεγόμενων “εθνικών διχασμών” δεν είναι παρά η ανιστορική καραμέλα της κυρίαρχης τάξης που βαπτίζει έτσι κάθε σύγκρουση ταξικών συμφερόντων. Και ξεπλένεται, ρίχνοντας την ευθύνη στον, αδυνατότερο, αντίπαλο. Σήμερα ο “διχασμός” δεν συντελείται μεταξύ των ελίτ και του σύγχρονου προλεταριάτου, δεν συντελείται μεταξύ του κεφαλαίου των φαρμακοβιομηχανιών, εκείνων που τους προστατεύουν και όλων ημών των ταπεινών, αλλά μεταξύ κάποιου αδιευκρίνιστου ουδέτερου ταξικά συνόλου (εμβολιασμένοι) εναντίον κάποιου άλλου (αρνητές). Αλλά για να φτάσει στο σημείο μια κοινωνική ομάδα να αποκτήσει τέτοια ή άλλα παρόμοια χαρακτηριστικά, είναι προφανές πως ένας ταξικός πόλεμος έχει προηγηθεί και, στο πεδίο της ιδεολογίας, έχει ήδη κριθεί: εκείνος στον οποίο η νίκη που κατήγαγαν οι από πάνω είναι συντριπτική τόσο, ώστε οι από κάτω να είναι ευεπίφοροι σε κάθε λογής μυθεύματα. Ο τρόπος, ας πούμε, με τον οποίο η αστική τάξη διαχειρίζεται την επιστήμη, αποκλείοντας από τα αποτελέσματά της πάνω από τον μισό πληθυσμό του πλανήτη, είναι χαρακτηριστικός. Όπως επίσης και ο συγκεχυμένος τρόπος διάχυσης της πληροφορίας, ευθέως ανάλογος με τα κάθε φορά συμφέροντα των ελίτ. Εξάλλου, οι εν υπνώσει προλετάριοι, οι παραπλανημένοι,όλοι εκείνοι που σήμερα χαρακτηρίζονται “ανεύθυνοι”, αποτελούν, σε περιόδους κανονικότητας, τους στυλοβάτες του συστήματος.
Έτσι, όπου διχασμός, ας διαβάζουμε πρώτα και κύρια πάλη των τάξεων, με κύριο όπλο τον κοινωνικό αυτοματισμό. Ας διαβάζουμε, επίσης, αποποίηση της ευθύνης από τη μεριά της κυρίαρχης τάξης, σε ένα κατεξοχήν δικό της στημένο παιχνίδι. Να πέφτει, σε κάθε συγκυρία και με κάθε ευκαιρία, φως στον διιστορικό σκοταδισμό των πάσης φύσεως “διχασμών” που αποκρύπτουν την, επίσης διιστορική, αλήθεια της ταξικής πάλης, είναι χρέος όλων εκείνων που κατανοούν τα αστικά παραπλανητικά κατασκευάσματα και ταυτόχρονα υπερασπίζονται, με μεροληψία, τα συμφέροντα των λαών.
