Στις πρώτες του δηλώσεις μετά την εκλογή του ως Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας ο Σαρκοζί δήλωσε «Να τελειώνουμε επιτέλους με τον Μάη του ’68!». Τελικά δεν τον τέλειωσε και ο ίδιος δεν άφησε κανένα θετικό αποτύπωμα στη γαλλική κοινωνία.

Και οι εδώ εγχώριοι, αρχίζοντας με τους “εκσυγχρονιστές”, πηγαίνοντας στους συντηρητικούς και στους ακροδεξιούς, μετά την πρώτη φάση, που κράτησε όμως αρκετά χρόνια, άρχισαν δειλά - δειλά να προτείνουν “Να τελειώνουμε με τη γενιά του Πολυτεχνείου!” και «Να τελειώνουμε με τη Μεταπολίτευση!»

Όλες αυτές οι φωνές, για δικούς της λόγους η καθεμία, ζητούν επί της ουσίας “Να τελειώνουμε με την Αριστερά, να τελειώνουμε και με την πολλή... δημοκρατία”.

Αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση ο νέος κοινωνικός συσχετισμός, μέσα στο πλαίσιο που έθετε η γενιά του Πολυτεχνείου, δηλαδή ο αντιδικτατορικός αγώνας, κατέκτησε κομβικά ζητήματα δημοκρατίας. Έγιναν πολλά πράγματα, με έναρξη την ταυτοποίηση της δημοκρατίας με τη νομιμοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας, πολιτικής και οργάνωσης, με την κατάργηση της βασιλείας και αργότερα με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Στο νέο σύνταγμα κατεγράφησαν πολλές λίαν προοδευτικές διατάξεις, τοποθετώντας το ως το πιο προοδευτικό σύνταγμα της Ευρώπης. Εκδημοκρατισμός και βαθιές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, που αρκετές υπάρχουν ώς σήμερα. Επιπλέον, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, που η Ιστορία τον έχει καταγράψει ως τον πολιτικό που επέλεξε συνειδητά, προκειμένου να συμπορευθεί με το λαϊκό αίσθημα, την κρατικοποίηση κρίσιμων τομέων της οικονομίας, όπως ο ενεργειακός (και του ηλεκτρισμού), ο τραπεζικός, σημαντικών βιομηχανικών κλάδων (π.χ. λιπάσματα, ζάχαρη...), οι συγκοινωνίες, καθώς και η έξοδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Υπογραμμίζω, ότι την εποχή εκείνη σημειώθηκε εντυπωσιακή ανάπτυξη συλλογικοτήτων και κινημάτων, που έθεταν τη σφραγίδα τους καθορίζοντας συνάμα και το πλαίσιο της ασκούμενης πολιτικής.

Το κίνημα δεν κατάφερε όμως να ανατρέψει με συλλογική παρέμβαση το παλιό πολιτικό σύστημα, το οποίο, από ένστικτο συντήρησης, αναπαλαιώθηκε και σε συνδυασμό, στην πορεία, με την  επέλαση του νεοφιλελευθερισμού «πήρε και σήκωσε» όλες τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης και μας οδήγησε στη μεγάλη κρίση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήλθε ως «ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής», μέσα στη δίνη της κρίσης. Μετά την «τακτική» ήττα του, υπογράφοντας καταναγκαστικό Μνημόνιο παρά όλα αυτά έκανε τομές και έδειξε μια διακριτή φυσιογνωμία και αντίληψη απέναντι στο παλιό πελατειακό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Σήμερα, στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και με ένα ποσοστό πολλά υποσχόμενο, οφείλει να κινηθεί με αποφασιστικότητα και τεκμηρίωση στον ριζοσπαστικό δρόμο της συνάντησης του, πυροδοτώντας τα συνάμα, με τα «εν υπνώσει» κινήματα και συλλογικότητες για να επανέλθει, αυτή τη φορά με την Αριστερά, στη νέα, σταθερή και μόνιμη «δική μας» «Μεταπολίτευση».

*Επιβεβαιωτικός τίτλος από Δόμνα Μιχαηλίδου και Απ. Δοξιάδη που δήλωσαν: «εκείνοι που πήραν μέρος στην αντίσταση κατά της χούντας ήταν ‘ψυχικά νοσούντες’»