Ένα φάντασμα δεν πλανάται πάνω από την αμόλυντη ελληνική οικογένεια. Το φάντασμα των οροθετικών «υγειονομικών βομβών».
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι το κυνήγι μαγισσών του 2012 από τους αυτόκλητους προστάτες της οικογενειακής μας κλίνης δεν μας προστάτευε από κάποια επικείμενη καταστροφή. Η ελληνική κοινωνία έχει υποφέρει πολλά δεινά τα τελευταία δύο χρόνια αλλά κανένα από αυτά δεν προέκυψε από μια ομάδα 32 γυναικών που ζούσαν με τον ιό HIV και αντιμετώπιζαν πρόβλημα χρήσης ενδοφλέβιων ουσιών. Η αστυνομική επιχείρηση που «σκούπισε» το κέντρο της «Αθήνας καθαρής πόλης» λίγες μέρες πριν τις εθνικές εκλογές ήταν ένα πυροτέχνημα, ένα μηντιακό τσίρκο, και κανείς από όσους το έστησαν δεν μιλάει πια δημόσια ούτε για το σκοπό του ούτε για το πώς σφράγισε τις ζωές αυτών των ψυχών.
Αυτή η ένοχη σιωπή των υπευθύνων ήταν αναμενόμενη.
Το ερώτημα όμως δεν ήταν ποτέ το πώς προσποιούνται ότι ξέχασαν εκείνοι αλλά το πώς θυμόμαστε εμείς.
H σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS είναι αφορμή για να συζητήσουμε ξανά την υπόθεση, όχι μόνο σε σχέση με την καταστολή που υπέστησαν οι γυναίκες αυτές αλλά και σε σχέση με τις δικαστικές εξελίξεις που απειλούν να τη νομιμοποιήσουν και να δημιουργήσουν τις συνθήκες για την επανάληψή της.
Οι εξελίξεις μιλούν από μόνες τους. Αν και οκτώ από τις 32 γυναίκες που κατηγορήθηκαν έχουν αθωωθεί και δυο από αυτές έλαβαν (πενιχρές) αποζημιώσεις για την άδικη προφυλάκισή τους, πρόσφατα είχαμε και μία καταδίκη. Όπως ανέφερε σε ρεπορτάζ του περασμένου Σαββάτου ο «Ιός» της Εφημερίδας των Συντακτών, μία από τις γυναίκες καταδικάστηκε σε δωδεκάμηνη φυλάκιση με αναστολή για το πλημμέλημα της βαριάς σωματικής βλάβης. Άν και η συγκεκριμένη γυναίκα είχε συλληφθεί στο πλαίσιο του «Ξένιου Δία», τρεις μήνες μετά την αρχική «σκούπα» (όπου προσήχθησαν συνολικά 2.160 γυναίκες σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της αστυνομίας), και προστέθηκε αργότερα στην ομάδα των ήδη προφυλακισμένων με τις ίδιες κατηγορίες, η δίωξή της για τις ίδιες κατηγορίες που αντιμετώπισαν και οι υπόλοιπες εκθέτει τόσο τον παραλογισμό της ποινικοποίησης του ιού ως τακτική δημόσιας υγείας όσο και τις ανεξέλεγκτες εκτάσεις που πήρε η αρχική επιχείρηση.
Όπως και στις υπόλοιπες συλλήψεις, κανένας δεν είχε καταγγείλει τη συγκεκριμένη γυναίκα για έκθεση στον ιό HIV. Η καταδίκη της στηρίχθηκε στο ότι γνώριζε ότι ήταν οροθετική, καθώς και στη φυσική παρουσία της σε ένα από τα πολλά υπαίθρια σημεία όπου γίνονταν μαζικές προσαγωγές επί «Ξένιου Δία». Ούτε το γεγονός ότι προηγήθηκε αθώωσή της για το πταίσμα της παράνομης πορνείας, ούτε το ότι έπαιρνε αντιρετροϊκή αγωγή (που μειώνει τη μεταδοτικότητα ενός οροθετικού σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα), και είχε στην κατοχή της προφυλακτικά κατά τη διάρκεια της σύλληψης (που επίσης μειώνουν την πιθανότητα μετάδοσης), δεν λειτούργησαν ως ελαφρυντικά στη δίκη της.
Με βάση τα παραπάνω, η καταδίκη της αποτελεί σαφή παρέκκλιση από τη συλλογιστική της επίσημης κατεθυντήριας γραμμής του UNAIDS σε πρόσφατη έκθεσή του για τις αρνητικές συνέπειες της ποινικοποίησης του ιού. Εκτός από το αποδεικτικό πρόβλημα της δίωξης εναντίον της, η καταδίκη της γυναίκας ποινικοποιεί ουσιαστικά την ίδια τη γνώση της οροθετικότητας στο πλαίσιο τόσο του αγοραίου σεξ όσο και, εν δυνάμει, των συναινετικών σεξουαλικών σχέσεων, και θέτει δυνητικά κάθε οροθετικό άτομο στη χώρα μας σε κίνδυνο δίωξης μέσα σε ένα εξαιρετικά ευρύ και νεφελώδες νομικό τοπίο.
Και δυστυχώς η καταδίκη αυτή δεν είναι η μόνη αρνητική εξέλιξη. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Εισαγγελέας Εφετών απέρριψε τη μήνυση κατά του γιατρού, του αστυνομικού, της ηγεσίας του ΚΕΕΛΠΝΟ και παντός υπευθύνου για τις βαρύτατες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υπέστησαν οι γυναίκες στα χέρια τους.
Ας το σκεφτούμε λίγο αυτό: ο Εισαγγελέας Εφετών απεφάνθη ότι οι αρχές που άσκησαν εξαναγκαστικές εξετάσεις σε εκατοντάδες ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και ανήλικες κοπέλες, και παραβίασαν το ιατρικό τους απόρρητο κατ’επανάληψη, δεν έχουν να λογοδοτήσουν για τίποτε απολύτως.
Αυτή η απόφαση είναι ακόμα πιο σκανδαλώδης αν σκεφτεί κανείς ότι ο Γενικός Διευθυντής του ΚΕΕΛΠΝΟ Θεόδωρος Παπαδημητρίου παραμένει ακλόνητος στη θέση του παρά τις διεθνείς αντιδράσεις προς το πρόσωπό του και ο υπουργός της στοχοποίησης Ανδρέας Λοβέρδος επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος – αν και σε διαφορετική υπουργική καρέκλα. Η δε Υγειονομική διάταξη 39Α που αποτέλεσε το νομικό πρόσχημα για τις παραβιάσεις είναι ακόμα εν ενεργεία χάρη στην παρέμβαση του πάντα χρήσιμου Άδωνι Γεωργιάδη.
Οι συνθήκες επομένως για την επανάληψη ενός αίσχους σαν αυτό του 2012 είναι ριζωμένες στη θέση τους.
Οι επικείμενες δίκες έντεκα γυναικών στις 23 Ιανουαρίου του 2015 είναι ο επόμενος σημαντικός σταθμός στην υπόθεση. Η αθώωσή τους είναι απαραίτητη για να συνεχίσουν τη ζωή τους χωρίς την απειλή της φυλάκισης. Το στοίχημα της δικαίωσης τους όμως δεν δίνεται μόνο εντός Ελλάδας. Η αναμονή της απόφασης για τις προσφυγές δώδεκα γυναικών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά του ελληνικού κράτους μπορεί να αποτελέσει την πρώτη αναγνώριση της παραβίασης της αξιοπρέπειάς τους που τους αρνήθηκαν τα δικαστήρια της χώρας μας.
Η ζημιά που έγινε στις ζωές τόσων ανθρώπων δεν πρόκειται να αποκατασταθεί ούτε γρήγορα ούτε εύκολα. Μπορούμε, όμως, με όπλο την υπεύθυνη ενημέρωση και την εγρήγορση να διευρύνουμε το δρόμο προς την απόδοση δικαιοσύνης.
Ας γίνουμε η οικογένεια αυτών των γυναικών και όλων όσοι αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες.
Η φιλόστοργη οικογένεια. Όχι η αμόλυντη – αυτή είναι ένα φάντασμα.
ΥΓ: Απ΄ ό,τι φαίνεται, η οδύνη που συνοδεύει αυτή την ιστορία δεν θα ξεμείνει σύντομα από αφορμές να συντηρείται. Η θλιβερή είδηση του θανάτου μίας από τις γυναίκες συνιστά την πιό πρόσφατη απόδειξη γι΄ αυτό. Η διατήρηση μιας ζωντανής συζήτησης για τον δικαστικό αγώνα των γυναικών είναι ο μόνος τρόπος να τιμήσουμε ανεξαιρέτως όλες όσες διασύρθηκαν.
