to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Διάλογος, αλλά τι ακριβώς συζητάμε;

Το ζήτημα του τι κόμμα θέλουμε, η στρατηγική του και τα μόνιμα φυσιογνωμικά στοιχεία του δεν είναι υπόθεση λαϊκίστικων επιλογών συγκρότησης και λειτουργίας


Η απροθυμία συμμετοχής στον προσυνεδριακό διάλογο και η ρηχότητα, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων, του διαλόγου, περίεργη, κατά τη γνώμη μου, και ανάξια του χώρου και των ιδεών της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, σηματοδοτούν τα πραγματικά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Το έλλειμμα κοινωνικών και πολιτικών διακυβευμάτων είναι εμφανές και συνιστά ένα πελώριο ιδεολογικό πρόβλημα του κόμματος.

Το ζήτημα του τι κόμμα θέλουμε, η στρατηγική του και τα μόνιμα φυσιογνωμικά στοιχεία του δεν είναι υπόθεση λαϊκίστικων επιλογών συγκρότησης και λειτουργίας. Όσο κι αν μπορεί να φαντάζει περίεργο, τέτοιες αντιλήψεις δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνες περί «κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων». Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ή θα είναι ένα κόμμα παραγωγής ιδεολογίας και πολιτικής, ικανό να ανοίξει μέτωπα οργανωμένης λαϊκής πάλης πάνω σε ώριμα προβλήματα της κοινωνίας, ή δεν θα έχει λόγο ύπαρξης ως πολιτικό υποκείμενο της αμφισβήτησης και της ανατροπής σε προοδευτική κατεύθυνση. Κόμμα-πολιτική αλάνα, όπου θα λειτουργούν διάφοροι μηχανισμοί πολιτικών κάθε κοπής, όχι μόνο δεν το έχουν ανάγκη ο τόπος και η κοινωνία, αλλά θα αποτελέσει και το έσχατο στάδιο εκφυλισμού.

Αν πραγματικά κάποιοι εκτιμούν πως ένα τέτοιο κόμμα(;) μπορεί να πολιτικοποιήσει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό και να οδηγήσει το σύνολο της κοινωνίας προς τα εμπρός, οφείλει να βγει και να επιχειρηματολογήσει υπέρ της άποψης αυτής καθαρά και ξάστερα και να μην προσπαθεί, μέσα από διαδικαστικά τερτίπια, να ξεπεράσει τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές αγκυλώσεις που μπορεί να ενυπάρχουν ακόμη και σε ένα κόμμα της Αριστεράς. Αν όμως υπάρχει πράγματι η εκτίμηση ότι ένα αποϊδεολογικοποιημένο πολιτικό υποκείμενο μπορεί να υπηρετήσει τους στρατηγικούς στόχους της αμφισβήτησης και της ανατροπής μέσα από τη διαχείριση της συστημικής μιζέριας, πλανάται πλάνην οικτράν.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ήττα του Ιουλίου του 2019, είχε κάνει αποτίμηση της διακυβέρνησής του, δύσκολα θα μπορούσαν να υποστηριχθούν τέτοιες απόψεις. Παρ' όλα αυτά, όσοι επίσης πιστεύουν πως η έντιμη διαχείριση των κοινών εξασφαλίζεται με την ανάληψη απλώς της διακυβέρνησης και αρνούνται να βγάλουν τα ανάλογα συμπεράσματα, πρέπει και πάλι να βγουν και να επιχειρηματολογήσουν περί αυτού. Το σύνθημα «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» οδήγησε σε κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ με τα γνωστά αποτελέσματα.

Δεν καταλογίζω σε κανέναν κακές προθέσεις. Απλώς απαιτώ να υπάρξει από όλες τις πλευρές σαφήνεια και ορθός λόγος. Μιλάμε για ιδέες και απόψεις μεταξύ συναγωνιστών που θέλουν να προχωρήσουν με προωθητικές συνθέσεις. Βασική προϋπόθεση προς τούτο είναι η διατύπωση όλων των απόψεων με σαφήνεια και μάλιστα όσο γρηγορότερα γίνεται, γιατί το κενό της Αριστεράς στο κοινωνικό επίπεδο ήδη το διεκδικούν οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις της  Άκρας Δεξιάς (φασισμός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται).

ΥΓ.:

Σε μια συνέντευξή της, ο θηλυκός Νέστορας της Ιταλικής Αριστεράς Λουτσιάνα Καστελίνα (ΑΥΓΗ, 23.1.22) είπε: «Ένα δυνατό κόμμα χρειάζεται να έχει μια δυνατή εφημερίδα», ενώ στη συνέχεια αφήνει, εμμέσως πλην σαφώς, να εννοηθεί ότι για την κρίση του Τύπου της Αριστεράς δεν φταίνε μόνο η τεχνολογία και η ψηφιοποίηση, αλλά κυρίως το ότι δεν έχει κάτι να πει η Αριστερά. Και έχει αρκετή πείρα σχετικά με το θέμα αυτό η Καστελίνα από την κατάσταση του αριστερού Τύπου και γενικότερα της Αριστεράς στην Ιταλία. Και οι συμπτώσεις με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και την ελληνική Αριστερά, όχι τυχαίες. Υπό αυτήν την έννοια, η καθημερινή απίσχανση της ΑΥΓΗΣ αποτελεί πρωτίστως ένα πελώριο ιδεολογικό και πολιτικό πρόβλημα, καθώς είναι ευθέως ανάλογο με την ανυπαρξία μετώπων οργανωμένης πάλης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Την ώρα που η ακρίβεια και η ανεργία καλπάζουν. Η Υγεία, σε συνθήκες πανδημίας, διαλύεται προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων, όπως διαλύεται και η κοινωνική πρόνοια. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στην Παιδεία. Ενώ οι κρατικοδίαιτοι νονοί της πληροφόρησης και διάφορα ανδράποδα που διασύρουν το δημοσιογραφικό λειτούργημα λειτουργούν αμφίδρομα με τον σκληρό πυρήνα της κυβέρνησης Μητσοτάκη-Ακροδεξιάς.

Κάθε πρωί που παίρνω την ΑΥΓΗ στα χέρια μου πονάω. Και πονάω πολύ, επειδή κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι ένα κόμμα εξουσίας, ούτως ειπείν, αδυνατεί να εξασφαλίσει, έστω και μέσω των μελών του, την επιβίωση της εφημερίδας του και την ποιότητα της ύλης της.  Όλο αυτό είναι μέρος του όλου προβλήματος του ΣΥΡΙΖΑ που έχει ήδη επισημανθεί.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)