Σε ένα φανταστικό σχολείο μια δασκάλα δημοτικού έχει μπροστά της 10 παιδάκια και τους προτείνει να παίξουν ένα παιχνίδι.

Τους απλώνει μια  παλέτα με πολλά χρώματα και τους λέει να της πουν ποιο είναι το αγαπημένο τους.

Τα 2 λένε το ανοιχτό μπλε, τα 2 το έντονα κίτρινο, το 1 το ξεθωριασμένο μωβ και τα άλλα 5 δεν θέλουν να παίξουν σε αυτό το παιχνίδι.

Βαριούνται λένε, δεν τους αρέσει, δεν έχει νόημα, όλα τα χρώματα ίδια είναι λένε…

Με βάση τις προτιμήσεις των άλλων παιδιών το χρώμα μπλε παίρνει ποσοστό προτίμησης 40%, το κίτρινο άλλο ένα 40% ενώ το μωβ μένει στο 20%. Τα παιδάκια που δεν έπαιξαν δεν συμφωνούν με το αποτέλεσμα και κλαίνε αλλά είναι πλέον αργά, τα αποτελέσματα βγήκαν.

Η δασκάλα μαζεύει την παλέτα και τελειώνει το μάθημα με την εξής πρόταση: «Αν αφήσουμε τους μισούς να αποφασίσουν το αποτέλεσμα δεν εκφράζει ΟΛΟΥΣ»

Γυρνώντας στην σημερινή πραγματικότητα, λίγο πριν τις εκλογές, ας μην αφεθούμε στην οργή και στην απογοήτευση που προκάλεσαν οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, ας μην ισοπεδώνουμε τους πάντες με τη φράση «όλοι ίδιοι είναι», ας βρούμε και ας επιλέξουμε τον/την καλύτερο/η. Άλλωστε, στο δημοκρατικό πλαίσιο αυτό ακριβώς είναι υποχρέωση καθενός μας.

Απέχοντας στηρίζεις τα μεγάλα συμφέροντα, αφού τα αποτελέσματα των εκλογών βγαίνουν με βάση αυτών που ψήφισαν (και όχι λευκό- άκυρο).

Άρα απέχοντας είσαι υπεύθυνος και εσύ για αυτούς που τελικά θα εκλεγούν…

Αν δεν θες να σε πιάσουν τα κλάματα σκέψου τι θεωρείς πως μπορεί να μας βγάλει από αυτή την χωρίς ζωντανά χρώματα πραγματικότητα, σκέψου και ψήφισε.

Ας γίνουμε ενεργοί πολίτες που αποφασίζουν για το Μέλλον τους και τη Ζωή τους!!