Άλλη μια πολυδιαφημιζόμενη παροχή της κυβέρνησης στο παιδί και την οικογένεια ,είναι το πρόγραμμα «Νταντάδες της Γειτονίας». Από το όνομα και μόνο ξεκαθαρίζει ότι κάποιες γυναίκες, θα νταντεύουν ,θα φυλάνε κάποια παιδάκια .Από το όνομα και μόνο υποτιμάτε η αναγκαιότητα και η σπουδαιότητα ,των δομών προσχολικής αγωγής .
Παρουσιάζεται ως άλλη μια καινοτομία και απόδειξη της έγνοιας που έχουν για την ενίσχυση και διευκόλυνση της οικογένειας. Υποστηρίζουν ότι ενισχύουν το κοινωνικό κράτος, ότι είναι ένα πρόγραμμα που έρχεται για να καλύψει ένα μεγάλο κενό για τις σύγχρονες οικογένειες και ότι στηρίζουν τις μητέρες που θέλουν να εργαστούν, αλλά δυσκολεύονται να το πράξουν καθώς δεν έχουν βοήθεια στη φύλαξη των παιδιών τους.
Αφορά την φύλαξη βρεφών ηλικίας από δύο μηνών έως δυόμισι ετών, όπου οι εργαζόμενες μητέρες θα λαμβάνουν σε μηνιαία βάση οικονομική ενίσχυση από το κράτος και θα μπορούν να επιλέξουν “νταντά” για τα παιδιά τους από κάποιο Μητρώο Επιμελητών. Δηλαδή, από ότι μπορώ να αντιληφθώ, πρόκειται στην ουσία για κάποιο επίδομα που θα δίδεται για την φύλαξη παιδιών από άτομα με αδιευκρίνιστα μέχρι στιγμής προσόντα.
Όμως αυτό που δεν λέγεται είναι γιατί επιλέγεται αυτό το πρόγραμμα αντί να ενισχυθούν και να αναβαθμιστούν οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, έτσι ώστε να παρέχεται σε όλα τα παιδιά η προσχολική αγωγή-εκπαίδευση, σε οργανωμένες δομές που πληρούν όλα τα απαραίτητα προβλεπόμενα κριτήρια, με το εξειδικευμένο και εκπαιδευμένο παιδαγωγικό προσωπικό.
Στην πραγματικότητα αυτό το πρόγραμμα υπονομεύει την ίδια την προσχολική αγωγή και όλες τις προσπάθειες που έχουν γίνει για την αναβάθμιση και την παιδαγωγική της εξέλιξη. Είναι απολύτως αναχρονιστικό και παλιομοδίτικο, αναπαράγει στερεότυπα και μας γυρίζει ολοταχώς στο παρελθόν, όπου η προσχολική αγωγή εστιαζόταν στην φύλαξη και στο απλοποιημένο που λέγεται και σήμερα από την κυβέρνηση, ως επιχειρηματολογία, ότι στηρίζουν τις μητέρες που θέλουν να εργαστούν.
Οι πρώτες δομές προσχολικής αγωγής δημιουργήθηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου ,από την κοινωνική και οικονομική αναγκαιότητα που δημιουργήθηκε από την βιομηχανική επανάσταση, την αντικατάσταση στις αστικές περιοχές της εκτεταμένης οικογένειας από την πυρηνική και την είσοδο της γυναίκας στην αγορά εργασίας.
Τότε αρχικά λειτουργούσαν ως χώροι φύλαξης αλλά με τη πάροδο του χρόνου και την συμβολή σημαντικών παιδαγωγών όπως ο Ρουσώ, ο Λόκ, και τις σύγχρονες τάσεις της προσχολικής αγωγής από τους Φρέμπελ, Μοντεσσόρι, Piaget,Dewey,φθάσαμε στην σημερινή προσχολική αγωγή-εκπαίδευση που είναι αποτέλεσμα αιώνων σκέψης και πειραματισμού.
Όταν αρχίζουν να προβάλλουν ως επίτευγμα τα ελάχιστα και δεν γίνεται καμία προσπάθεια για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό και αναβάθμιση της προσχολικής αγωγής, γίνεται ξεκάθαρο ποιες είναι οι προτεραιότητές της κυβέρνησης. Όταν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η αναγκαιότητα των δομών προσχολικής αγωγής στην ανάπτυξη του παιδιού και επιλέγονται τέτοια προγράμματα αντί να χρησιμοποιήσουν πόρους από το ταμείο ανάκαμψης και σωστό προγραμματισμό, με στόχο την δημιουργία 120.000 θέσεων σε βρεφικούς σταθμούς, είναι απόδειξη ότι οι ανισότητες και οι αποκλεισμοί είναι πολιτική επιλογή.
Παρομοίως είναι πολιτική επιλογή να δημιουργηθούν, βρέφη δύο ταχυτήτων: αυτά στις «Νταντάδες της γειτονιάς» που θα στοιχίζουν πιο φθηνά στο κράτος και εκείνα στους βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Είναι , μια λογική ταξική ,άδικη και εντελώς αντιπαιδαγωγική. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από συμπληρώματα και υποκατάστατα αλλά από αυτά που δικαιούται. Είναι απαράδεκτο να προωθείται η παιδεία πολλών ταχυτήτων και κοινωνικά άδικο να διαχωρίζονται τα παιδιά, και να υποτιμούνται. Δυστυχώς αυτή την κοινωνία θέλουν και την σχεδιάζουν δημιουργώντας τα θεμέλια, τα στερεότυπα και τις νοοτροπίες από την τρυφερή βρεφική-νηπιακή ηλικία.
Ευαγγελία Μανιτσούδη-εκπαιδευτικός
