Το ένα είναι τα γκρουπούσκουλα των φιλελευθέρων τα οποία έχουν ξεπεταχτεί σαν τα μανιτάρια, και το άλλο είναι το κίνημα της αποχής ως πολιτική πράξη απονομιμοποίησης του συστήματος, το οποίο επανέρχεται ξανά και ξανά, αλλά επειδή αδυνατώ να κατανοήσω λέω να το κάνω λίγο ταληράκια. Ας ξεκινήσουμε όμως με τα εύκολα:
Τα γκρουπούσκουλα των φιλελευθέρων
Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος, διότι σε αυτές τις εκλογές έχουμε τρία μικρά κόμματα που το πρόγραμμά τους βασίζεται στον νεο-φιλελευθερισμό. Τα δύο αποτελούνται από πρώην στελέχη της ΝΔ (μάνος, ντόρα), και το τρίτο (δημιουργία ξανά) αποτελεί “μια φρέσκια πρόταση” .
Και οι τρεις ευαγγελίζονται πως θα εφαρμόσουν τον “πραγματικό” φιλελευθερισμό κι όχι τον γιαλαντζί που λουζόμαστε 20 χρόνια τώρα. Υπό αυτή την έννοια μοιάζουν πολύ με τα διάφορα αριστερά γκρουπούσκουλα που όπως τους κορόιδευε ο μπαρμπακορνίλιος ήθελαν κι αυτά να φέρουν την “πραγματική” επανάσταση σε αντίθεση πάντα με τον γιαλαντζί που πρότειναν τα διάφορα κκ.
Πριν καταπιαστώ όμως μαζί τους μια παρατήρηση ομπρέλα. Ο φιλελευθερισμός είναι το πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα που κυριαρχεί σε όλη σχεδόν τη δύση από τις αρχές του 19ου αιώνα. Οι φιλελεύθεροι δεν είναι κάτι επαναστάτες που έρχονται φρέσκιοι από το πουθενά, αλλά αποτελούν την ιδεολογική ομάδα που έχει κυριαρχήσει στην ευρώπη περισσότερα χρόνια από οποιαδήποτε άλλη. Ο βάλερστάιν προφητικά έγραψε για το τέλος τους φιλελευθερισμού πριν από καμιά δεκαετία, έχω τις αμφιβολίες μου στις λεπτομέρειες διότι θεωρώ πως ο φιλελευθερισμός είναι μια επίμονη ασθένεια που έχει ψοφήσει γύρω στις 3 φορές ήδη.
Ο καπιταλισμός όπως τον ξέρουμε αποτελεί κυρίως δικό τους παιδί. Σκεφτείτε πως οι σοσιαλδημοκράτες πρακτικά εμφανίζονται ως κυβέρνηση μόλις το 1919 στη γερμανία. Οι ιδέες των φιλελεύθερων, αντίστοιχα έχουν κυβερνήσει χοντρικά για πάνω από 150 χρόνια.
Συγκεκριμένα από το 1832 στην αγγλία (και λίγο αργότερα τη γαλλία) μέχρι πρακτικά την κρίση των 70ς (εννοούμε του 19ου αιώνα). Μετά πάλι χοντρικά από το fin du siecle του 19ου μέχρι το 1929 και μετά ξανά από το 1975 στις αγγλοσαξωνίες και μετά το 1990 σε όλη την υπόλοιπη δύση μέχρι και σήμερα. Δηλαδή μιλάμε για τεράστιες χρονικές περιόδους. Παρόλαυτά, κάθε φορά που το πρόγραμμά τους αποτύγχανε παταγωδώς, οι ίδιοι παραπονούνταν με σταθερή συνέπεια πως για όλα έφταιγε η “καθυστέρηση των κοινωνιών”, η “συνωμοσία της αντίδρασης” ή/και οι σοσιαλιστές που στην φιλελεύθερη αφήγηση ενέχουν χαρακτήρα αντίστοιχο της σιωνιστικής συνωμοσίας στο μυαλό ενός δεξιού κονσπιρασάκια.
Οπότε ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα που ακούτε τώρα από τους φιλελεύθερους, τα έλεγαν οι συνάδελφοί τους και το 1870 και το 1930. Απολαύστε εδώ τον αξιότιμο κύριο σπένσερ να απαριθμεί το τι νοθεύει τον αγνό φιλελευθερισμό. Παρόμοια κρεβατομουρμούρα έχει και ο von mises στη σκοτεινή δεκαετία του 1930-40 και τα ίδια ακούτε σήμερα.
Με λίγα λόγια μας λένε πως μετά από 150 χρόνια κυριαρχίας, υπάρχει ένας άλλος φιλελευθερισμός αγνός κι αμόλυντος που αν τον ακολουθήσουμε θα μας οδηγήσει στην εδέμ. Το να το λένε αυτά οι μάνοι και οι ντόρες αυτού του κόσμου, είναι το αντίστοιχο με τις δηλώσεις του έρικ χόνεκερ προς τους ανατολικογερμανούς (ισόβιος γενικός γραμματέας της ανατολικής γερμανίας), πως το τείχος του βερολίνου είναι ένα προσωρινό μέτρο και αν τον ακούσουμε η DDR και ο σοσιαλισμός στο τέλος θα θριαμβεύσουν.
Αυτή τη διάσταση μεταξύ του φαντασιακού και του υπαρκτού φιλελευθερισμού την έχω πιάσει στο στόμα μου με αφορμή το ελεύθερο λογισμικό . Στην πραγματικότητα οι φιλελεύθεροι έχουν ένα πρόγραμμα τόσο φαντασιακό, που κάνει τις προτάσεις του λαπαβίτσα περί εξόδου από το ευρώ να φαίνεται ειλικρινείς και σοβαρές. Διότι τουλάχιστον ο λαπαβίτσα προτείνει κάτι που στην καλύτερη περίπτωση πήγαμε να εφαρμόσουμε μια φορά κουτσά στραβά το 1981-1984, ενώ οι φιλελεύθεροι μας λένε να συνεχίσουμε ακριβώς την ίδια πορεία που μας έφερε εδώ, απλά καλύτερα και πιο μαγκιόρικα. (γιατί οι άλλοι δεν ήταν τόσο μάγκες).
Fantasy Land
Και για του λόγου του αληθές ας ρίξουμε μια ματιά στο πρόγραμμα της δράσης που από τα τρία γκρουπούσκουλα αποτελεί την πιο “σοβαρή” πρόταση. Μας προτείνουν λοιπόν “σχέδιο εξαφάνισης των ελλειμμάτων με ένα σοκ ανάκτησης της εμπιστοσύνης για επένδυση και ανάπτυξη”, το οποίο θα έρθει ταυτόχρονα με “Ένα ενιαίο φορολογικό συντελεστή 20% για όλα ανεξαιρέτως τα εισοδήματα φυσικών προσώπων, κλιμακούμενο στο 25% για συνολικά εισοδήματα πάνω απο 100.000, και στο 30% για πάνω από 300.000 ευρώ. Απαλλαγή 5.000 ευρώ για κάθε φορολογούμενο και κάθε προστατευόμενο μέλος της οικογένειας. ΦΠΑ σε δύο κλίμακες, 10% και 20%. Φορολογία των επιχειρηματικών κερδών με συντελεστή 20%. Κατάργηση όλων των φόρων που βαρύνουν την κατοχή και μεταβίβαση ακίνητης περιουσίας, αλλά φορολογία της υπεραξίας στη μεταβίβαση σαν εισόδημα.”
