Το ρεπορτάζ της Πόλυ Χατζημάρκου για το Κόκκινο Ρόδου 103,7:
Η πρώτη γυναίκα που μας μίλησε –ας την πούμε Αμάλ-, είναι από το Ιράκ.
Άφησε πίσω το σύζυγό της, ήταν οδηγός σε όχημα που μετέφερε κρατούμενους, δε γνωρίζει τί απέγινε, δεν παρέλαβε ποτέ τη σορό του.
«Πήγα στο δικαστήριο, έκανα καταγγελία, ήθελα να πάρω τη σορό του συζύγου μου αλλά όταν έγινε αυτό, ήρθαν στο σπίτι και άρχισαν να πυροβολούν και να καταστρέφουν ό,τι έβρισκαν. Το ίδιο έκαναν και στον πατέρα μου. Είναι ανταποκριτής στον πόλεμο, τον απειλούσαν με πυροβολισμούς. Στο Ιράκ υπάρχει πόλεμος και τρομοκρατία, δεν υπάρχει ασφάλεια…» μας λέει.
Η Αμάλ πέρασε στην Τουρκία, τον Οκτώβριο κατάφερε να φθάσει Καστελλόριζο και πλέον βρίσκεται στη Ρόδο. «Ήρθαμε στην Ελλάδα, εγώ και τα δύο παιδιά μου, για να βρούμε ασφάλεια. Θέλω να μείνω στη Ρόδο ή σε οποιοδήποτε άλλο νησί, αρκεί να είμαστε ασφαλείς». «Καμιά φορά περπατάω στο δρόμο και νιώθω ότι μερικοί με βλέπουν και φοβούνται. Δε θέλουμε να μας φοβούνται. Είμαστε και εμείς άνθρωποι. Ήρθαμε εδώ για να προστατεύσω τα παιδιά μου από τις σφαγές που γίνονται εκεί, είμαστε τρομοκρατημένοι, μας απειλούσαν. Στο Ιράκ, όλη μου τη ζωή δεν είδα κάτι χαρούμενο, δεν είχα μια ευτυχισμένη στιγμή. Θέλω τα παιδιά μου να έχουν μια ζωή λίγο πιο χαρούμενη…».
Η επόμενη γυναίκα, η Χανάν, είναι από τη Συρία, από το Ιντλίμπ, μια πόλη που, όπως μας λέει, μοιάζει με τη Ρόδο.
«Ήταν όμορφα στην πόλη μου, υπήρχε ασφάλεια, δουλειές, περνούσαμε καλά. Με τον πόλεμο όλα άλλαξαν, δεν υπήρχε περίθαλψη στα νοσοκομεία, δεν είχαμε καν τα απαραίτητα τρόφιμα. Ως χωρισμένη γυναίκα με πέντε παιδιά, τα προβλήματά μου ήταν πολλά».
Τα τέσσερα παιδιά της είναι μαζί της στη Ρόδο, το πέμπτο παιδί, ο μεγαλύτερος, φυγαδεύτηκε πολύ νωρίτερα και βρίσκεται τώρα στη Γερμανία. Το ταξίδι της ίδιας ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο, «μας εκμεταλλεύθηκαν απίστευτα οι διακινητές. Από την άλλη όμως, πολλοί τους βλέπουν ως ‘σωτήρες’ που βοηθούν τον κόσμο να φύγει από τη χώρα".
«Περάσαμε πολύ δύσκολα για να φτάσουμε Τουρκία, δώσαμε χρήματα σε τούρκους ‘στρατιώτες’ για να μας αφήσουν να περάσουμε. Περάσαμε Αττάλεια, Σμύρνη, συνολικά κάναμε 16 προσπάθειες για να πάμε Χίο με φουσκωτό. Υπήρχε κόσμος που πήδηξε στη θάλασσα για να κολυμπήσει και να φτάσει στην ελληνική στεριά. Εν τέλει, στην τελευταία προσπάθεια μας είπαν ότι ένα άλλο νησί, το Καστελλόριζο, είναι πιο κοντά και τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα. Ήταν βέβαια και πιο ακριβά.... Φτάσαμε Καστελλόριζο, τώρα είμαστε Ρόδο, έχω κάνει αίτηση ασύλου, και περιμένω…».
«Κλείνω τα μάτια μου» μας λέει συγκινημένη, «και βλέπω το σπίτι μου, τη γειτονιά μου, το αεροπλάνο που μας βομβάρδισε και τα 17 άτομα που σκοτώθηκαν μπροστά μας. Την ανιψιά μου, που τη φιλοξενούσα στο σπίτι επειδή είχαν απαγάγει τον πατέρα της, έμεινε ανάπηρη επειδή δεν υπήρχε ιατρική φροντίδα. Έμεινε εκεί…». Για τη Ρόδο μιλάει με τα καλύτερα λόγια "στον προσφυγικό καταυλισμό είναι μια χαρά. Μόνο βρεφικές πάνες μας λείπουν και λίγη θέρμανση γιατί κάνει κρύο…».
Η τρίτη γυναίκα από το Χαλέπι, η Ράνια, είναι Συρο-παλαιστίνια.
Πρόσφυγες και οι πρόγονοί της από την Παλαιστίνη που έφθασαν Συρία το 1948.
Μαζί με τη Χανάν και άλλες τρεις γυναίκες με ανήλικα παιδιά, έφθασαν με κίνδυνο ζωής από Τουρκία στο Καστελλόριζο, και από εκεί, με τις συμβουλές της Ύπατης Αρμοστείας έφθασαν Ρόδο.
«Η Συρία ήταν από τις πιο όμορφες χώρες, το Χαλέπι πανέμορφο. Δε μας έλειπε κάτι. Με τον πόλεμο, ο σύζυγός μου, δημόσιος υπάλληλος, είχε φυλακιστεί 2-3 φορές, κάθε φορά κρατούμενος για περίπου 7 μήνες. Αναγκάστηκε να φύγει νωρίτερα, είναι Γερμανία εδώ και ένα χρόνο με τα δύο παιδιά από τα τέσσερα παιδιά μας. Όσοι μείναμε πίσω, μας έδιωξαν από τα σπίτια μας, το δικό μου δεν υπάρχει πια. Στο βομβαρδισμένο τοπίο, τρέχαμε για να σωθούμε, ο γιος μου έπεσε, χτύπησε άσχημα το πόδι του, ξεκίνησαν τα χειρουργεία, τώρα πρέπει να ξανακάνει χειρουργείο για να αφαιρέσουν τις λάμες».
Η Ράνια έχει κάνει αίτηση επανένωσης και ελπίζει να βρεθεί σύντομα Γερμανία. Προς το παρόν, μένει σε μια δομή, μέσω της Υ.Α., και ευχαριστεί τους ανθρώπους της οργάνωσης.
«Το Χαλέπι έχει γίνει κομμάτια, δεν υπάρχει πια το Χαλέπι, πάντα όμως θα υπάρχει στο μυαλό μου. Ήμασταν αναγκασμένοι να εγκαταλείψουμε άμεσα, ήθελα να πάρω κάποια πολύτιμα οικογενειακά κειμήλια, δεν πρόλαβα, δυστυχώς δεν πήρα απολύτως τίποτα. Με τα όπλα μας έβγαλαν από τα σπίτια, πυροβολούσαν πάνω από τα κεφάλια μας, σκύβαμε για να γλιτώσουμε. Μετά πηδήξαμε από φράχτες της Τουρκίας, προσπαθούσε ο ένας να κρατήσει τον άλλο για να μη χαθούμε, στην προσπάθειά μας έπεσα και τραυματίστηκα, βαρούσαν «στο ψαχνό», όχι στον αέρα για εκφοβισμό….».
Η Αμάλ θέλει να πάρει ξανά το λόγο: «Θέλουμε να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα που άνοιξε την αγκαλιά της και μας δέχθηκε… Στο Ιράκ ο ISIS έκαιγε τον κόσμο, βασάνιζαν με ό,τι αντικείμενο έβρισκαν, παντού τρομοκρατία. Ο ISIS εκτέλεσε ένα από τα ξαδέλφια μου…».
Ο συνδετικός μας κρίκος για αυτή τη ραδιοφωνική συνάντηση με τις τρεις γυναίκες, ήταν η Αριάδνη Σπανάκη, η οποία εργάζεται για την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, εδώ και 7 χρόνια. Τα τελευταία 4 χρόνια βρίσκεται στα Δωδεκάνησα και τελευταία καλύπτει το νότιο συγκρότημα του νομού.
«Οι ιστορίες των προσφύγων όπως καταγράφονται και στο γραφείο Ασύλου, είναι πραγματικά συγκλονιστικές».
Από όλες, μας αφηγείται μια ιστορία που αφορά στον ISIS και της μετέφερε ένας Σύρος στην Κω, αυτόπτης μάρτυρας μιας απάνθρωπης, κτηνώδους πράξης. «Σε μια πόλη της Συρίας, μια γυναίκα κυκλοφορούσε με ένα πιαστράκι στα μαλλιά. Το θεώρησαν προσβλητικό, ότι προκαλεί, την συνέλαβαν και την ρώτησαν με ποιο τρόπο θέλει να τιμωρηθεί: με μαστίγωμα ή με δάγκωμα. Προφανώς μη μπορώντας να επιλέξει άλλο, «επέλεξε» το δάγκωμα… Φώναξαν λοιπόν μια άλλη γυναίκα, στρατολογημένη δική τους η οποία άρχισε να της δαγκώνει το στήθος. Την δάγκωνε μέχρι που μάτωσε, μέχρι που πέθανε από την αιμορραγία…».
«Ως Ύπατη Αρμοστεία παρακολουθούμε τις διαδικασίες του ασύλου, την πρώτη υποδοχή και τις συνθήκες με το που έρχονται εδώ οι άνθρωποι και, πλέον, παρακολουθούμε και την ένταξη, θέματα υγείας, εκπαίδευσης, στέγασης και εργασίας» μας λέει πριν αναεώσουμε το ραντεβού μαζί της για ακόμα μία κουβέντα στον αέρα.
Θερμές ευχαριστίες στην εξαιρετική διερμηνέα από την ΜΚΟ ΜΕΤΑδραση.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΔΩ
Στο Κόκκινο Ρόδου 103,7 - Πόλυ Χατζημάρκου
