Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, 
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, 
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, 
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Ναζίμ Χικμέτ

Η εικόνα του αλυσοδεμένου ανθρώπου που εμποδίζεται, που του στερούν την ελευθερία έρχεται στο νου από την αποτρόπαια εικόνα των αυτοεμποδιζόμενων αλυσοδεμένων στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Ωραιοκάστρου. Οι «ανήσυχοι» κάτοικοι δέθηκαν αυτοβούλως στην πόρτα του σχολείου για να προφυλάξουν τα «υψηλά» τέκνα των Ελλήνων από τον εχθρό, τα εννιά (!) παιδιά της προσφυγιάς. Να μην εισβάλουν τα παιδιά αυτά στο χώρο, να μην τον μολύνουν με τις σκιές της φρίκης που έχουν σημαδέψει το βλέμμα τους, να μην τον μολύνουν με τα μικρόβια του δρόμου της ελπίδας που τα έφερε σε τούτη τη γωνιά της γης. Τι σημασία έχουν οι διαβεβαιώσεις για εμβολιασμούς για τα κατασκευασμένα τους επιχειρήματα; Εξουσία τους οι αλυσίδες.

Η εικόνα των αλυσοδεμένων γεμάτη αντιφάσεις. Φρικτές μορφές απάνθρωπων ρατσιστών που έχουν δεθεί από μόνοι τους στην ανελευθερία τους. Έχουν στερήσει από τους εαυτούς το δικαίωμα να κοιτάζουν τους ανθρώπους στα μάτια, να δέχονται τον Άλλο, να συνυπάρχουν.

Ή μήπως όχι;

Μήπως είναι το χέρι του ρατσισμού, η σκιά του φασισμού που τους δένει;

Είναι μάλλον η βολική επίφαση της υπεροχής έναντι του Άλλου, του φτωχού, του κατατρεγμένου, που τους τυλίγει όλο και πιο σφιχτά με τις αλυσίδες της δικής τους μαύρης μοίρας...

Αλλά τι να πεις σε ανθρώπους που αλυσοδέθηκαν για να γίνουν τείχος ρατσισμού και να αποκρούσουν εννιά παιδικές ψυχές;