Η εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ στα πολιτικά δρώμενα της χώρας -κατ’ αρχήν το 2004 ως εκλογική συμμαχία αριστερών κομμάτων και οργανώσεων και στη συνέχεια ως ενιαίο κόμμα από τον Μάιο του 2012 (διαδικασία που «σφραγίστηκε» στο 1ο Συνέδριο του κόμματος τον Ιούλιο του 2013)- σηματοδότησε, αναμφίβολα, νέα δεδομένα στη μέχρι τότε λειτουργία των πολιτικών φορέων στη χώρα μας.
Οι αποκλίσεις θέσεων και απόψεων, οι διαφωνίες αλλά και η δυνατότητα σύνθεσης και ο σεβασμός στη συλλογικότητα διαμόρφωσαν εκείνο το περιβάλλον που -με κυρίαρχη την έννοια της συντροφικότητας- επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει τη συγκεκριμένη δυναμική η οποία τον κατέστησε, σε λίγα μόλις χρόνια, πρωταγωνιστή της δημόσιας ζωής.
Είναι γεγονός πως κατά τη διάρκεια της 6μηνης παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση -η οποία, σχεδόν, μονοπωλήθηκε από τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης- επιδείχθηκε ολιγωρία, αναδείχθηκαν στοιχεία ελλιπούς προετοιμασίας και καταρρίφθηκαν βεβαιότητες που εκπορεύονταν από τη μη σωστή αξιολόγηση των υφιστάμενων ευρωπαϊκών συσχετισμών.
Και οδηγηθήκαμε στη συμφωνία της 12ης Ιουλίου. Μια συμφωνία που ναι μεν αποτελεί προϊόν εκβιασμού, δεν παύει όμως να συνιστά μια οδυνηρή ήττα για όλο τον κόσμο της Αριστεράς.
Μια ήττα, οι συνέπειες της οποίας δεν περιορίζονται στα στενά όρια της χώρας μας, αλλά εγείρουν ερωτήματα όπως, για παράδειγμα, ποιος μπορεί να είναι τελικά ο ρόλος της ευρωπαϊκής Αριστεράς στο πλαίσιο της ευρωζώνης, σε αυτές τις συνθήκες παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και άρσης της λαϊκής κυριαρχίας; Μπορεί να έχει μέλλον μια κυβέρνηση της Αριστεράς σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούν συνθήκες οικονομικού πολέμου και καθαρών εκβιασμών με στόχο την επιβολή διά της ισχύος; Τι περιθώρια άσκησης εναλλακτικών πολιτικών υπάρχουν;
Αυτά και άλλα πολλά είναι ερωτήματα τα οποία ζητούν απάντηση η οποία όμως δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να δοθεί μέσα σε συνθήκες εσωκομματικής πόλωσης και απειλών, ένθεν κακείθεν.
Οφείλουμε όλοι να συνειδητοποιήσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε ώς εδώ γιατί είχε πάντα στον πυρήνα τού σχεδίου του την ενότητα. Και με βάση αυτή την παραδοχή, να αποτινάξουμε συμπεριφορές που υπαγορεύονται από την ψευδαίσθηση της βεβαιότητας στο δίκιο της θέσης μας και να προσπαθήσουμε, όλοι και όλες μαζί, να συζητήσουμε, να αναζητήσουμε τα αίτια της διάψευσης και της ήττας μας -χωρίς όμως να τις μετατρέψουμε σε κυρίαρχο πολιτικό μας αφήγημα- και να ανακαλύψουμε τους τρόπους που θα μπορέσουν να μας βγάλουν από το αδιέξοδο εκπονώντας, μαζί με τον λαό, ένα επεξεργασμένο σχέδιο απεμπλοκής από τους εκβιασμούς και τα μνημόνια.
Η διαλυμένη ελληνική κοινωνία εξακολουθεί, παρά τις οπισθοχωρήσεις, να στηρίζεται στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμώντας πως, μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, μόνο αυτή θα μπορούσε να ασκήσει μια εναλλακτική πολιτική που θα ανακούφιζε, έστω στοιχειωδώς, τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.
Η επίκληση, λοιπόν, στην ενότητα δεν είναι ένα θεωρητικό εφεύρημα, υπό το βάρος των εσωκομματικών προβλημάτων, αλλά στοιχειώδης προϋπόθεση ώστε να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στον ρόλο μας, που δεν είναι άλλος από το να πολεμήσουμε όλοι και όλες μαζί για το συμφέρον των κοινωνικών δυνάμεων που μας εμπιστεύτηκαν, σε ένα αδυσώπητο περιβάλλον, με εντελώς αρνητικούς συσχετισμούς για την Αριστερά.
Ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να μας συγχωρήσει τη φυγομαχία ούτε, όμως, και το «κυνήγι μαγισσών». Δεν πρόκειται να συγχωρήσει τη «νεκρανάσταση», με δική μας ευθύνη, των εκπροσώπων ενός φθαρμένου πολιτικού συστήματος το οποίο, λίγους μόνο μήνες πριν, αποφάσισε να καταδικάσει.
Οπως, βεβαίως, δεν πρόκειται να συγχωρήσει τη διολίσθηση σε κυβερνητικές πρακτικές του παρελθόντος που πόρρω απέχουν από τις θεμελιώδεις, διακηρυγμένες αρχές της Αριστεράς, οι οποίες αποτελούν τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ολιγωρίες, αδυναμίες, λάθη αυτού του πρώτου εξαμήνου διακυβέρνησης δεν μπορούν να διορθωθούν παρά με τη σύμπλευση όλων των, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, δυνάμεων. Ο στόχος είναι κοινός και δεν είναι άλλος από την ανακούφιση της σκληρά πληττόμενης ελληνικής κοινωνίας. Και σε αυτή τη μάχη, δεν περισσεύει κανείς.
*Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Βʹ Αθηνών
