Mε αφορμη αυτο το βιντεο που ειδα το μεσημερι και μου επεσαν τα μαλλιά έγραψα το παρακάτω μικρό σχόλιο.

Δε σ’αγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό του. Σε ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σ’ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σ’ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: «Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη». Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις «ζήτω, ζήτω»" ... (Βίλχεμ Ράιχ)

Βλέποντας το βίντεο με την κυρία να μιλάει στην κάμερα ανήμερα των Φώτων και απελπισμένη να αναφέρεται στον άντρα της που είναι ανασφάλιστος και στα 5 παιδιά της που δεν τα δέχονται σε φοιτητική εστία, στο χαράτσι που δεν μπορεί να πληρώσει και στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, σκέφτομαι ότι είναι εκεί για κάποιου είδους διαμαρτυρία στους τοπικούς άρχοντες και την Εκκλησία. Σκέφτομαι ότι άλλος ένας άνθρωπος, αδιαμεσολάβητα ριζοσπαστικοποιήθηκε από την ίδια την πραγματικότητα, και αποφάσισε να πάρει την τύχη στα χερια του. Αυτός ο άνθρωπος όμως λίγα λεπτά μετά βουτάει στο παγωμένο νέρο για να πιάσει τον Σταυρό. Δεν ήταν εκεί για να αποτυπώσει την κοινωνική δυσαρέσκεια, έστω το προσωπικό του δράμα στις πραγματικές του διαστάσεις. Να μιλήσει για τους χιλιάδες ανέργους, για τους φόρους που ωθούν δεκάδες κόσμο στο να ξεπουλήσει την ζωή του, για τις δομές υγείας, για το κράτος πρόνοιας που σε λίγο θα αποτελεί συνολικά παρελθόν. Έστω στην δική της γλώσσα, με τα μικροαστικά χαρακτηριστικά που φέρει, να πει για την ξεχασμένη περηφάνια των Ελλήνων, για τους χορτασμένους πολιτικούς συλλήβδην που τα έφαγαν, αυτά τέλος πάντως που συνηθίζουμε να ακούμε από συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας. Δυστυχώς μάταια. Για όλα φταίει η κακοδαιμονία. Μία βουτιά στα νερά, και η αρπαγή του σταυρού αρκεί για να μας φωτίσει η Παναγία και να ανταπεξέλθουμε στο προσωπικό μας Γολγοθά. Έχει έρθει από καιρό η ώρα, έχει εκπαιδεύσει από αιώνες η Εκκλησία την κοινωνία, στο να πιστεύει στους Άρχοντες και τα κιλίμια.  Στο να νιώθουμε αδύναμοι και να ζούμε σκυμμένοι.

Και τώρα? Τώρα τι? Τώρα για το χαράτσι του σπιτιού δεν θα μας δώσει διέξοδο η οργανωμένη κοινωνική αντίδραση, για τις δομές υγείας δεν φταίει ο Άδωνις και οι προηγούμενοι, για τα παιδιά στα πανεπιστήμια που δεν μπορούν να σπουδάσουν δεν φταίει το μνημόνιο που τσακίζει τις υποδομές. Όλα είναι μία απέραντη δεισιδαιμονία, ένα ξόρκι που πρέπει να λυθεί με τον ίδιο υπερφυσικό τρόπο με τον οποίο μας το έριξαν.

Η Αριστερά όμως οφείλει να πλησιάσει και να εξηγήσει, τα μικροαστικά στρώματα, τους κολασμένους αυτής της γης, θρησκόληπτους και μη, ότι τα τελευταία προσωπικά αναχώματα τους, έπεσαν. Ότι η εικόνα μίας γονυπετούς γυναίκας μπροστά από έναν Ιερέα με γυαλιστερά ρούχα, να παρακαλάει να της δώσει τον σταυρό για να σωθεί ο άντρας της, συντηρεί το ίδιο δόγμα που την έριξε στα γόνατα. Aν δεν φύγουν όσοι τάισαν την καταπίεση και την φτώχεια, κανείς δεν θα βρει τον προσωπικό του "Παράδεισο" και σίγουρα η κοινωνία θα παραμείνει μία κοινωνία επαιτών. Ήρθε η ώρα η Αριστερά να οργανώσει αυτό τον κόσμο και μέσα από την συλλογική δράση, την πολιτική αντιπαράθεση και το οργανωμένο κίνημα να του δείξει μία άλλη "Γη της Επαγγελίας". Έναν κόσμο που θα σηκωθεί επιτέλους στα πόδια του, θα αφήσει τον Μεσαίωνα πίσω και θα γίνει φορέας της ιστορίας του. Και η Αριστερά οφείλει να μείνει πιστή σε αυτό που ξέρει. Να αφήσει τα άστρα και τiς a priori πρωτοπορίες που τα φέρουν και να τολμήσει να περπατήσει με αυτούς τους ανθρώπους μαζί. Γιατί αν δεν ζήσουμε με τις αντιφάσεις και τις "αμαρτίες" ενός λαού, δεν θα καταφέρουμε το άλμα. Για έναν κοσμο που το νεκρο βάρος της ιστορίας θα αντικατασταθεί από την αισιοδοξία της θέλησης να γράψουμε την δική μας.