Η σύγκριση με το παρελθόν, η παρελθοντολαγνεία, μας αρέσει στην Αριστερά και στα κινήματα. Για τη χθεσινή μαζική παρουσία του κόσμου στους δρόμους όλης της χώρας άκουσα πολλές φορές ότι «θυμίζει την εποχή των Μνημονίων» ή πως «είναι σαν το 2012» ή «τέτοιον αριθμό έχουμε να δούμε από τη συγκέντρωση του “Όχι” για το δημοψήφισμα».

Διαφωνώ. Οι μέρες που ζούμε αξίζουν να μνημονεύονται ως κάτι ξεχωριστό και μεγαλειώδες. Και δεν είναι μόνο η μαζικότητα που χαρακτηρίζει τις κινητοποιήσεις των ημερών, αλλά και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Πολλοί νέοι και νέες, μαθητές και φοιτητές. Καλλιτέχνες, που πήραν το νήμα από τον δικό τους αγώνα και συνεχίζουν. Εργαζόμενοι, άνθρωποι των κινημάτων και μη. Γιατί βλέπουμε και αυτό σήμερα, πολίτες που δεν συμμετείχαν μηχανικά σε κινητοποιήσεις να κατεβαίνουν τώρα. Άγνωστα πρόσωπα, που είναι πάντα ωραίο όταν τα συναντάς σε αγωνιστικές συγκεντρώσεις.

Ενδεχομένως, λοιπόν, οι μέρες που ζούμε να μνημονεύονται κάποια στιγμή, όπως τώρα μνημονεύουμε το 2006-7, το 2008, το 2011, το 2012, το 2015 κ.λπ. Γι’ αυτό ας δώσουμε μία ευκαιρία στον αγώνα που δίνεται σήμερα και ας μιλήσουμε για τις μέρες του 2023. Αν αναλογιστεί δε κανείς ότι η κινηματική διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη δείχνει να τρομάζει την κυβέρνηση, μπορεί να μιλάμε και για κάτι που δεν έχει ξαναγίνει τα προηγούμενα χρόνια. Να πάμε σε εκλογές με τον κόσμο στον δρόμο να διαδηλώνει.

Η σημαντικότητα όσων γίνονται τις τελευταίες μέρες στους δρόμους της χώρας (πραγματικά αξιομνημόνευτη η γεωγραφική έκταση των μαζικών διαδηλώσεων) φαίνεται από τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη. Κινήσεις πανικού και αλληλομαχαιρώματα. Ο ένας αδειάζει τον άλλον. Καμία... συντροφικότητα. Έχουν ξεβολευτεί και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Αν αυτό το ξεβόλεμα συνεχιστεί μέχρι και τη στιγμή της κάλπης, τότε την επομένη της λαϊκής ετυμηγορίας μπορεί να μιλάμε για άλλον ένοικο στο Μαξίμου.