Συνηθίζεται πολλά από τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα, ιδιαίτερα στον χώρο της καθαριότητας των δήμων, να αποδίδονται σε κάποια ανώνυμη και ανεύθυνη “κακιά στιγμή”, με τον ίδιο τρόπο που ορισμένοι βολεύονται να προσπερνούν όσα κρύβονται πίσω από αυτή την τόσο ιδιαίτερη μορφή εργασίας.

Βλέπεις, κάθε φορά που χάνει τη ζωή τους κάποιος εργάτης στα σκουπιδιάρικα του δήμου, είναι βολικό να προσπερνάμε την εντατικοποίηση της εργασίας, τις ελλείψεις προσωπικού, τα κακοσυντηρημένα και γερασμένα μηχανήματα, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και κάποια ξεχασμένα μέσα προστασίας που συνήθως τα θυμόμαστε και τα θυμούνται οι υπεύθυνοι τα πρώτα εικοσιτετράωρα που ακολουθούν την “κακιά στιγμή”.

Και κάπου εκεί όλο και κάποιος πρόθυμος θα βρεθεί να σπεκουλάρει πάνω στα σκουπίδια του νεοφιλελευθερισμού, που μόνο ως περιττό βάρος αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους των δήμων, ευελπιστώντας να τους χαρίσει στις ορέξεις του κάθε εργολάβου που προσδοκά να ελαστικοποιήσει ακόμη σκληρά τους όρους και τους κανόνες εργασίας τους στον βωμό του κέρδους.

Μόνο που στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού δεν μπορεί να βρίσκεται μια Τοπική Αυτοδιοίκηση και μια Πολιτεία που αντιμετωπίζουν μόνο με όρους κόστους την υγιεινή και την ασφάλεια αυτής της κατηγορίας των εργαζομένων. Δεν μπορεί στον αντίποδα των μονίμως καραδοκούντων εργολάβων να βρίσκεται ένα σύστημα που, είτε από αδιαφορία είτε από αδυναμία, θυσιάζει ζωές εργαζομένων. Δεν μπορεί.