Ενώ οι πρυτάνεις, οι πανεπιστημιακοί και άλλες προσωπικότητες, έως και η Ένωση Αστυνομικών, αντιδρούν στην πανεπιστημιακή αστυνομία, η κυβέρνηση επιμένει και επισπεύδει. Προσθέτει μάλιστα και ρυθμίσεις με τις οποίες μειώνεται ο αριθμός των εισακτέων, τουλάχιστον κατά 20 χιλιάδες ετησίως και αναβιώνουν τα πειθαρχικά και οι διαγραφές φοιτητών. Προχωρά μέσα στην πανδημία σε διαρκώς αυταρχικότερες ρυθμίσεις, γνωρίζοντας ότι μόλις τελειώσει το λοκ-ντάουν, όταν πλέον η οργή διαδεχθεί το φόβο, θα ανοίξει με θόρυβο η κλειστή βαλβίδα των κοινωνικών αντιδράσεων.
Αμέσως μετά τις εκλογές ο Μητσοτάκης είχε επιλέξει την εκπαίδευση και συνακόλουθα τη νεολαία ως χώρο ιδεολογικής επίθεσης και αυταρχικής υποτροπής. Η μάχη κατά του νομοσχεδίου είναι μάχη για τη Δημοκρατία και την Παιδεία. Δεν πρόκειται μόνο για αντιπαράθεση με ένα σοβαρό νομοσχέδιο που καθιερώνει επιμέρους ρυθμίσεις, αλλά για κεντρική πολιτική μάχη.
Σε συνθήκες υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης των ΑΕΙ η κυβέρνηση διορίζει χίλιους ειδικούς φρουρούς και δίνει 30 εκ. € για εξοπλισμό αστυνόμευσης στα ΑΕΙ. Με τόσα χρήματα θα μπορούσε να διορίσει 1000 πανεπιστημιακούς, να βελτιώσει τη φοιτητική μέριμνα και να ενισχύσει την τεχνική υποδομή. Αλλά η επιλογή τους είναι χωροφύλακες, όχι καθηγητές! Ακόμη, δεν έχει διαψευστεί αν μέσα στα πανεπιστημιακά κτίρια θα υπάρχουν αποθήκες οπλισμού για την κατά τα άλλα «άοπλη» πανεπιστημιακή αστυνομία.
Η κυβέρνηση υλοποιεί τη γραμμή της σύμφωνα με την οποία για κάθε πρόβλημα μόνη λύση είναι η αστυνομία... Με αυτή την αφορμή ο Χρυσοχοΐδης ικανοποιεί και ρουσφετολογικές του ανάγκες ενόψει υποψηφιότητας στις βουλευτικές εκλογές, με ένα κόμμα στο οποίο αυτή τη φορά δεν διαθέτει εκλογική βάση.
Στο νομοσχέδιο καθιερώνεται η παρακολούθηση όλων των μέιλ και των τηλεφώνων μέσα στο πανεπιστήμιο. Πρόκειται όχι απλά για βάναυση παραβίαση των προσωπικών δεδομένων πανεπιστημιακών, διοικητικών και φοιτητών αλλά για κανονικό κράτος Όργουελ. Με κάθε μέσο τα πανεπιστήμια μετατρέπονται σε περίκλειστους και ελεγχόμενους χώρους σε μια επίδειξη πανοπτικού κράτους. Ποιο πανεπιστημιακό άσυλο και ποιο αυτοδιοίκητο;
Με τη μείωση των εισακτέων θα εξαερωθούν δεκάδες περιφερειακά πανεπιστήμια που ανταποκρίνονται σε εθνικούς και αναπτυξιακούς στόχους. Θα μπαίνουν 20.000 παιδιά λιγότερα σε σχέση με τα τελευταία χρόνια. Έτσι δημιουργείται μια νέα πελατεία για τα κολέγια, στα οποία η κυβέρνηση φρόντισε προηγουμένως να αναγνωρίσει επαγγελματική ισοδυναμία με τα δημόσια ΑΕΙ, ώστε οι διαφημιστές τους να μην κοπιάσουν.
Γενικότερα, η κυβερνητική επιλογή είναι χαμηλά προσόντα εργαζομένων για φθηνές θέσεις απασχόλησης. Το προβλέπει ως στρατηγική και η έκθεση Πισσαρίδη. Για αυτό καθιερώνουν ως κανονική την ανήλικη εργασία με την ειδίκευση στα 15 και ενισχύουν το σχολείο ως εξεταστικό κέντρο, με την τράπεζα θεμάτων κλπ.
Η εμπορευματοποίηση του δικαιώματος στην μόρφωση και ο αποκλεισμός χιλιάδων παιδιών γίνεται με την επίκληση της αξιοκρατίας και της αριστείας. Ποια αξιοκρατία όμως όταν χιλιάδες παιδιά πετιούνται έξω από το δημόσιο πανεπιστήμιο και ταυτόχρονα σπρώχνονται στα κολέγια όχι μόνο χωρίς βάση, αλλά χωρίς καν εξετάσεις εισαγωγής; Ποια αξιοκρατία όταν τα κολέγια δεν είναι αξιολογημένα και παρόλα αυτά τους δίνεται η δυνατότητα να παρέχουν ισοδύναμα πτυχία με τα δημόσια πανεπιστήμια; Ποια αριστεία, όταν επιβραβεύεται η παρακαμπτήριος οδός των κατατακτηρίων εξετάσεων από ιδιωτικά ΙΕΚ και κολέγια προς τα πανεπιστήμια, για όσα παιδιά διαθέτουν χρήματα; Ποια ανάπτυξη εξυπηρετεί αυτό το ανταγωνιστικό σχολείο που παρασύρει σε υποβιβασμό το σύνολο της εκπαίδευσης και της κατάρτισης; Που θεωρεί πρόβλημα και όχι κοινωνικό πλούτο το μεγάλο αριθμό πανεπιστημιακών αποφοίτων; Που διαλύει περιφερειακά πανεπιστήμια;
Να γιατί η μάχη κατά του νομοσχεδίου είναι κεντρική μάχη δημοκρατίας, που πρέπει να δοθεί μέσα κι έξω από τη Βουλή, σε συνθήκες σήμερα κοινωνικής αποστασιοποίησης, πολύ σύντομα επαναφοράς της «κανονικότητας» των συγκεντρώσεων. Με τη συγκρότηση μετώπου Παιδείας και Δημοκρατίας. Με τις κινητοποιήσεις των νέων που θα δουν να διαψεύδονται κόποι και όνειρά τους; Των γονιών που θα υποχρεωθούν να πληρώνουν ακόμα περισσότερα χρήματα για φροντιστήρια, με ακόμα μεγαλύτερη αβεβαιότητα επιτυχίας; Των πανεπιστημιακών που θα δουν τις δουλειές τους να περισσεύουν καθώς θα κλείνουν σχολές: Των τοπικών κοινωνιών που θα αντιμετωπίσουν ακόμα μεγαλύτερη ερημία, καθώς θα εξαχνώνονται τα περιφερειακά ΑΕΙ;
Θα τολμήσουν όμως άραγε να μειώσουν τους εισακτέους προεκλογικά ή θα αναγκαστούν να… «αναστείλουν» το συγκεκριμένο μέτρο;
Η μάχη κατά του συγκεκριμένου νομοσχεδίου δεν θα τελειώσει με την ψήφιση του νόμου. Θα συνεχιστεί για να μην εφαρμοστεί και τελικώς να καταργηθεί. Θα είναι σίγουρα ο πρώτος νόμος που θα καταργηθεί, όταν υπάρξει δημοκρατική ανατροπή. Γιατί είναι ένας νόμος που σηματοδοτεί τον κυβερνητικό ρεβανσισμό σε βάρος πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Για αυτούς όλους τους λόγους επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί ενωτικά στο πολιτικό επίπεδο, όπως συνέβη με την απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου.
