Χριστούγεννα ante portas. Οι στολισμοί δίνουν και παίρνουν, ερζάτς Άη Βασίληδες κυκλοφορούν ελεύθεροι, η καμπύλη ζαχάρου χτυπάει κόκκινο –και δε φταίνε μόνο οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα… Επειδή, μολαταύτα, δεν είναι λίγοι οι συνάνθρωποι που όλη αυτή η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα τους τη δίνει χοντρά στα νεύρα, κι επειδή ούτε από αυτήν την ανθρώπινη έκφανση θα μπορούσε να λείψει το σινεμά, ιδού δέκα «εναλλακτικές» χριστουγεννιάτικες ταινίες που εκπέμπουν σε… θεάρεστο αντι-γιορτινό πνεύμα. Χρόνια μας πολλά!
• «Μαύρα Χριστούγεννα» (Black Christmas, 1974) του Μπομπ Κλαρκ. Αυτός ο καναδικός προάγγελος της «Νύχτας με τις μάσκες» και συναφών τρομοταινιών, ρίχνει έναν μανιακό δολοφόνο στο κατώφλι μιας αδελφότητας φοιτητριών μεσούντων των Χριστουγέννων.
• «Πολυθρόνα για δυο» (Trading Places, 1983) του Τζον Λάντις. Εντάξει, δεν πρόκειται για αμιγώς αντι-χριστουγεννιάτικη ταινία, αλλά ο Άη Βασίλης του σουρωμένου, ρυπαρού κι απελπισμένου Νταν Άiκροϊντ, να μασουλάει έναν ολόκληρο καπνιστό σολωμό, μαζί με τα ψεύτικα γένια του, φτάνει και περισσεύει!
• «Γκρέμλινς» (Gremlins, 1984) του Τζο Ντάντε. Ένα χριστουγεννιάτικο δώρο από την Τσάιναταουν μετουσιώνεται στα πασίγνωστα μοχθηρούτσικα τερατάκια του τίτλου, που σπέρνουν πανικό σε μια μικρή αμερικανική πόλη.
• «Silent Night, Deadly Night» (1984) του Τσαρλς Σέλιερ. Εντελώς καλτ φτηνοτρόμος, για ένα παιδί του οποίου οι γονείς δολοφονούνται φριχτά από τύπο ντυμένο Άη Βασίλη και μετά μεγαλώνει, κι απάνω που αντικαθιστά τον Άη Βασίλη ενός πολυκαταστήματος, μεταμορφώνεται σε μανιακό δολοφόνο –οσαύτως. Ακόμη καλύτερο, το Νο 2.
• «Πάρτι φαντασμάτων» (Scrooged, 1988) του Ρίτσαρντ Ντόνερ. Η ντικενσιανή «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» σε κυνική, ασεβή και σκαμπρόζικη εκδοχή, με έναν εξαιρετικό Μπιλ Μάρεϊ στο ρόλο ενός τηλεοπτικού παράγοντα που δέχεται τη γνωστή επίσκεψη των τριών πνευμάτων.
• «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» (Die Hard, 1988) του Τζον ΜακΤίρναν. Καμία φορά το ξεχνάμε, αλλά όλο αυτό το συναρπαστικό και κλασικό πια νταβαντούρι, το πιστολίδι και οι τρομοκρατικές ενέργειες περί τον Μπρους Ουίλις, λαμβάνουν χώρα την παραμονή των Χριστουγέννων.\
• «Διαιτητής για παντρεμένους» (The Ref, 1994) του Τεντ Ντέμι. Μια δυσλειτουργική οικογένεια (με Κέβιν Σπέισι και Τζούντι Ντέιβις μέσα), παραμονή Χριστουγέννων, γίνεται όμηρος ενός διαρρήκτη. Ή μήπως πάει αντίστροφα; Φοβερή, διεισδυτική, μαύρη κωμωδία.
• «Go» (1999) του Νταγκ Λάιμαν. Κωμικούτσικο τρίπτυχο για μια «δουλειά» διακίνησης ναρκωτικών, με έναν Άη Βασίλη-ντίλερ που φοράει πιτζάμες και φόντο τις όχι και τόσο καθωσπρέπει διονυσιακές απολαύσεις της χριστουγεννιάτικης γιορτής.
• «Ο Άι-Βασίλης είναι λέρα» (Bad Santa, 2003) του Τέρι Ζουίγκοφ. Κλασική αντι-χριστουγεννιάτικη επιλογή, μια ασεβής κωμωδία με τον Μπίλι Μπομπ Θόρντον ως μπεκρή, αθυρόστομο, ερωτύλο και αλαφροχέρη Άη Βασίλη σε πολυκατάστημα.
• «Ληστεύοντας τη Μαφία» (The Ice Harvest, 2005) του Χάρολντ Ράμις. Άλλη μια μαύρη κωμωδία με έναν δικηγόρο (Τζον Κιούζακ) κι έναν επιχειρηματία (Μπίλι Μπομπ Θόρντον, ξανά) που αποφασίζουν να «γδύσουν» έναν αρχιμαφιόζο την παραμονή των Χριστουγέννων.
