από το protagon.gr

Το παρακάτω δεν αποφάσισα εγώ να το γράψω. Με σκλάβωσε εκείνο και με ανάγκασε να το αποτυπώσω. Δεν έχω γράψει ποτέ με το συναίσθημα. Πάντα προτιμούσα τον λόγο, τον ορθό λόγο. Το παρακάτω, λοιπόν, αποτελεί μια αυθεντική αποτύπωση συναισθημάτων, μια ακτινογραφία του αισθάνεσθαι, μια ζυγαριά του βάρους που με καταπλακώνει από προχθές.

Στις 8/5/2012 στα πλαίσια πανεπιστημιακής διάλεξης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο καθηγητής ξεκίνησε το μάθημα βάζοντάς μας να γράψουμε ο καθένας ανώνυμα σε ένα χαρτάκι τι ψήφισε την Κυριακή των εκλογών. Αρχικά σάστισα. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Να με αυτο-αποκλείσω(;) αφού εγώ ο διαβιών επί 14 χρόνια και 9 μήνες στην πόλη των Αθηνών – την πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους από το 1834 – δεν έχω δικαίωμα ψήφου. Το ελληνικό κράτος δεν αναγνωρίζει καμία σχέση μαζί μου κι ας φοίτησα επί 12 χρόνια σε ελληνικά σχολεία, κι ας είμαι φοιτητής ελληνικού πανεπιστημίου, κι ας πλήρωναν οι γονείς μου φόρους και παράβολα για άδειες διαμονής όλα αυτά τα χρόνια· το ελληνικό κράτος με αγνοεί, με θεωρεί ξένο.

Ύστερα από λίγο αποφάσισα να μην με αυτο-αποκλείσω. Ψήφισα. Μου έδωσα δικαίωμα στην έκφραση τουλάχιστον, αφού δικαίωμα στην επιλογή δεν έχω.

Τρόμος.

Από τους 27 παρόντες φοιτητές οι 2 είχαν ψηφίσει φασισμό / Χρυσή Αυγή. Τι να κάνεις; Πώς να νιώσεις την ώρα εκείνη που συνειδητοποιείς πως 2 άνθρωποι παρόντες στην αίθουσα δεν σε θέλουν εκεί; Τι βάρος; Τι βάρος είναι να ξέρεις πως 4 μάτια σε καρφώνουν και σε θεωρούν ανεπιθύμητο ως αλβανό;

Πώς να μην ανατρέξεις στα παιδικά σου εκείνα πρώτα χρόνια και πώς να μην νιώσεις εκείνο το ίδιο συναίσθημα που ένιωθες όταν ένα ολόκληρο σχεδόν δημοτικό σχολείο σε θεωρούσε εξωγήινο επειδή δεν έλεγες καλά τα elinika;

Και σήμερα πώς να ζήσεις όταν μαθαίνεις πως στην Καλλιθέα 3 μετανάστες κατέληξαν στο Ασκληπιείο Βούλας με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις επειδή καθόντουσαν σε μια πλατεία; Πώς να ζήσεις σε αυτή την πόλη, την όμορφη και ιστορική, που αγαπάς, γιατί την αγαπάω εγώ την Αθήνα μου, ξέροντας πως μια μέρα οι φασίστες / χρυσαυγίτες μπορεί να έρθουν και για σένα είτε σε κάποια πλατεία που κυνηγιόμασταν μικροί είτε σε μία αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών;

Πώς να διαχειριστείς τον φόβο; Να κρύψεις την ταυτότητά σου και να απολέσεις έτσι την ελευθερία του να υπάρχεις κοινωνικά ως άτομο προσδιοριζόμενο με ένα όνομα(;) - κι ας μην είναι αλβανικό κι ας είναι γερμανικό το όνομά σου ξέρεις πως είναι ανεπιθύμητο. Να φύγεις; Κι φίλοι σου; Να τους αφήσεις εδώ με τον φασισμό στον δρόμο; Να τους παρατήσεις;

Όχι.

Ξέροντας πως οι πρόγονοί σου τους πολέμησαν τους ναζί δεν έχεις δικαίωμα να φύγεις. Δεν έχεις δικαίωμα να μην την δώσεις την μάχη αυτή, έχοντας στο μυαλό την εικόνα του μνημείου του Jovan Kondakçiu που τουφέκισαν οι ναζί στο χωριό σου. Δεν έχεις δικαίωμα να αφήσεις τον φίλο σου εκείνο που τον κυνήγησαν κι αυτόν οι φασίστες γιατί ήταν διαφορετικός. Δεν έχεις δικαίωμα να μην σου δώσεις το δικαίωμα να ζήσεις. Γιατί κι αν έρθουν μια μέρα οι φασίστες / χρυσαυγίτες για σένα, θα ξέρεις πως ως εκείνη την μέρα θα έχεις ζήσει. Θα έχεις ζήσει εδώ στην όμορφη αυτή πόλη που αγαπάς - γιατί την αγαπάω εγώ την Αθήνα,  και με ανατριχιάζουν τα επιβλητικά μάρμαρα εκείνα.

Κι από το μπαλκόνι αυτό του τρίτου θέλω σφίξω την γροθιά μου και να φωνάξω δυνατά δεν θα περάσει ο φασισμός Μάνο.