Από την στιγμή της εισόδου της στον χώρο της μουσικής, η τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια (αλλά και με παιδεία και εμπειρία επίσης από τον χώρο της υποκριτικής) Δανάη Παναγιωτοπούλου ξεχώρισε για την πολύ διαφορετική και απολύτως ξεκάθαρη θέση της αλλά και τοποθέτησή της απέναντι τόσο στο μουσικό γίγνεσθαι όσο και στα δημόσια πράγματα. Δεν είναι μόνο ότι η δουλειά της είχε εξαρχής και δεν έπαψε ποτέ να διαθέτει μια πάρα πολύ έντονη κοινωνική διάσταση και να διαπνέεται από μια σαφέστατη πολιτική άποψη. Αντίθετα με αρκετούς άλλους που μένουν μόνο στο θεωρητικό επίπεδο, η Δανάη Παναγιωτοπούλου όλα αυτά τα έκανε και τα κάνει πράξη, τα αγκιστρώνει ισχυρότατα στο ακροατήριό της, στον κόσμο, στην ίδια την κοινωνία. 

Όλες οι μέχρι τώρα δισκογραφικές της δουλειές έχουν κυκλοφορήσει από μικρές ανεξάρτητες εταιρείες, οι πιο πολλές μάλιστα από τη δική της Yafka Records, ενώ πάρα πολλές είναι οι προσωπικές της συναυλίες ή συμμετοχές σε άλλων με δωρεάν είσοδο, πολύ συχνά δε για απολύτως συγκεκριμένους κοινωνικούς σκοπούς. Τέλος είναι ενεργότατα μεν αλλά και δίχως τυμπανοκρουσίες ενταγμένη στον χώρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό, έχοντας βοηθήσει το κόμμα αρχικά και το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια όσο περισσότερο μπορούσε και όποτε της ζητήθηκε.

Η πιο πρόσφατη δουλειά της βρίσκεται στη διεύθυνση http://www.v-vinyl.com/V-Vinyl/Home.html, καθώς πρόκειται για ένα διαδικτυακό project. Συγκεκριμένα, ξεκινώντας από τον τελευταίο κύκλο τραγουδιών που έγραψε, η Δανάη τους προσέθεσε οπτικό υλικό (κινούμενο και μη, βίντεο και φωτογραφίες δηλαδή) και ως πλαίσιο του συνόλου έφτιαξε το προαναφερθέν site, το οποίο είναι εξ ολοκλήρου δικό της έργο. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον multimedia project, με πολύ όμορφα τραγούδια και φυσικά με πολύ δυνατό αριστερό πολιτικό λόγο, μέσα από τους στίχους των τραγουδιών αλλά και όχι μόνο. Προφανώς, σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα να το επισκεφθείτε και να το απολαύσετε και βέβαια αυτό ήταν και η αφορμή - αλλά κάθε άλλο παρά η μόνη αιτία - για τη συζήτηση μας με τη Δανάη Παναγιωτοπούλου.

 

* Ήταν μόνο λόγοι μείωσης του κόστους που έκαναν τη νέα σου δουλειά να είναι εντελώς «do it yourself & made at home», η διάθεσή σου να εκφραστείς με έναν άλλο, διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι μέχρι τώρα ή ένας συνδυασμός αυτών των δύο παραγόντων;

Θεωρώ ότι η μορφή πρέπει να αναδεικνύει το περιεχόμενο. Μ’ αυτήν την έννοια, για το συγκεκριμένο περιεχόμενο θεώρησα σημαντικό να χρησιμοποιήσω εργαλεία προσβάσιμα σε όλους (για τη δημιουργία του οπτικού υλικού αλλά και για το στήσιμο του site χρησιμοποίησα εργαλεία για άσχετους και όχι για ειδικούς). Οι ηχογραφήσεις είναι κι αυτές αδόκιμες - αν μπορούμε να το πούμε έτσι - γιατί ήθελα να τοποθετήσω τον ακροατή σε ένα περιβάλλον που να μην του είναι οικείο, να προκαλέσω αυτό που στο θέατρο λέμε «παραξένισμα».

* Πόσο και με ποιον τρόπο έχει επηρεάσει αυτό που κάνεις μουσικά η ενασχόλησή σου και με την ηθοποιία, Δανάη;

Τα τέσσερα χρόνια που πέρασα στο θέατρο Εμπρός έχουν καθορίσει την αντίληψή μου για τη σκηνική πράξη και για το τι μπορεί να θεωρηθεί ολοκληρωμένο έργο.

Πρόκειται για μια σαφέστατα πολιτική δουλειά, έτσι δεν είναι; Θα έλεγες ότι καταγράφει περισσότερο το κλίμα των μηνών πριν από τις εκλογές της 6ης Μάη ή συνολικά της περιόδου από τη στιγμή που μας επιβλήθηκε το πρώτο Μνημόνιο;

Η επιβολή του πρώτου Μνημονίου δεν θα ήταν εφικτή χωρίς το θέαμα που την προετοίμασε και που τη συνόδευσε. Έψαχνα και ψάχνω έναν τρόπο να επιτεθώ σε αυτή τη μηχανή - στο κομμάτι της που δουλεύει μέσα μας και άθελά μας - την οποία βρίζουμε, αλλά νωχελικά παίρνουμε μέρος στα τελετουργικά της. Γι’ αυτό και χρησιμοποιώ χωρίς κανένα σεβασμό εικόνες πασίγνωστες και οικείες τεχνικές μοντάζ, γι’ αυτό επικεντρώνω σε πρόσωπα που σημαίνουν πράξεις και όχι μύθους. Τώρα το ότι ο Σόιμπλε μου φέρνει στο μυαλό τον Peter Sellers στο «Dr. Strangelove» ή ότι οι Μερκοζί μου θύμισαν τους γονείς στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι»... βεβαίως και έχει να κάνει με το Μνημόνιο!

 

* Φαντάζομαι ότι όλοι οι συνεργάτες σου είναι το ίδιο σημαντικοί για εσένα, αλλά θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια παραπάνω για τη συμμετοχή και τη γενικότερη «εμπλοκή» στο project του Νίκου Χαλβατζή, του οποίου την τελευταία δουλειά είχα ξεχωρίσει και πραγματικά με είχε σχεδόν ενθουσιάσει με την αυθεντικότητα και την ευρηματικότητά της.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Ο Νίκος έχει δύο πολύ ενδιαφέροντες δίσκους και μια δική του, πεντακάθαρη αντίληψη για τον ήχο. Σύμφωνα με αυτήν χειρίζεται και την ίδια του τη φωνή γι’ αυτό και τον «ενέπλεξα».

 

* Είσαι ευχαριστημένη ή όχι τόσο με το πώς πολιτεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ κατά την προεκλογική περίοδο όσο βέβαια και με το εκλογικό αποτέλεσμά του; Περίμενες ότι αυτή τη φορά θα κατάφερνε να γίνει κυβέρνηση ή όχι απαραίτητα;

Εκτιμούσα ότι οι πιθανότητες είναι 50 - 50. Το πώς πολιτεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την 6η Μαΐου ήταν για εμένα μια εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη, γιατί είχα ανησυχήσει πολύ με το πώς είχε πολιτευτεί στις περιφερειακές εκλογές. Είδαμε επιτέλους να εκπροσωπείται πιο συνολικά γιατί μέχρι πολύ πρόσφατα οκτώ φορές στις δέκα βλέπαμε και ακούγαμε (δεν εννοώ τον εσωτερικό του διάλογο και τα δικά του μέσα ενημέρωσης) μόνο μια τάση του κόμματος και πρόσωπα που τα μισά σήμερα - κατά διαβολική σύμπτωση! - είναι στη ΔΗ.ΜΑΡ.

 

* Αντίστοιχα, το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με το συνολικό των εκλογών και γενικά το πώς διαμορφώθηκε η κατάσταση μετά τις 17 Ιουνίου σε κάνει περισσότερο αισιόδοξη ή απαισιόδοξη για το μέλλον;

Το στοίχημα είναι ακόμα ανοιχτό. Πιστεύω βαθιά ότι αξίζει να ρισκάρει κανείς τα κεκτημένα του για να ανοίξει την προοπτική του. Και νομίζω ότι το αποτέλεσμα των εκλογών το απέδειξε αυτό. Πιστεύω πολύ στη δύναμη των ατομικών και των συλλογικών πράξεων μέσα στη ροή της ιστορίας. Φοβάμαι τη ροπή μας στον αυριανισμό, φοβάμαι τον μεταστατικό χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ, φοβάμαι τη σκληρότητα της σύγκρουσης. Ωστόσο, είναι πια καταφανές ότι αυτό που λέμε σύστημα έχει πήλινα πόδια και αναπόδραστα θα πέσει. Αν πέσει πάνω στο κεφάλι του απλού κόσμου, τότε η Αριστερά θα χρεωθεί ένα νέο ’58. Αν όχι, θα έχουμε πετάξει από πάνω μας αιωνόβιες βδέλλες... Εργάζομαι - όπως μπορώ - για να πραγματωθεί η δεύτερη εκδοχή.

 

* Ποια πιστεύεις ότι μπορεί να είναι η αντίδραση καθενός σε αυτό που μας συμβαίνει, τόσο ως μέλη της κοινωνίας όσο και στον καθένα ατομικά, οικονομικά και όχι μόνο βέβαια για περισσότερο από δύο χρόνια; Ποια είναι η δική σου προσωπική αντίδραση σ' αυτό;

Πολιτικοποίηση, όπερ σημαίνει να αποσαφηνίσουμε τις σχέσεις ιδιοκτησίας, τις σχέσεις εξουσίας, τις σχέσεις βίας. Είμαστε πολίτες και όχι κάτοικοι ενός κοτετσιού που χτυπήθηκε από τη γρίπη των πτηνών! Πρέπει επίσης να βρούμε αντίδοτα στη λήθη, να ρωτάμε τους παλαιότερους για την πρόσφατη ιστορία, να θυμόμαστε τι συνέβη χθες, τι ακουγόταν τον προηγούμενο μήνα, ποιο σενάριο επικρατούσε πέρυσι. Ο πολιτισμός σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί ως «αντίδοτο» και ως κοινός τόπος. Δεν ξέρω πώς θα επιβίωναν οι ιδέες της Αριστεράς μέχρι σήμερα χωρίς τον Αναγνωστάκη, τον Λειβαδίτη και τον Ρίτσο.

 

* Αύριο δίνεις μια συναυλία με ελεύθερη είσοδο στον Λόφο του Στρέφη, το «Εικονικό Βινύλιο» είναι επίσης δωρεάν προσβάσιμο στο Internet… Δεν θα ήταν νομίζω... αδιάκριτο λοιπόν να σε ρωτήσω πώς επιβιώνεις από τη στιγμή που η ίδια έχεις επιλέξει εδώ και κάποιο διάστημα να μην αμοίβεσαι καθόλου γι’ αυτό που κάνεις.

Κοίταξε, μέχρι τώρα για να πάρει κανείς την αμοιβή του, έπρεπε να περάσει από σαράντα μεσάζοντες, εταιρεία, διανομή, δισκοπωλείο, ΑΕΠΙ, μάνατζερ, δημάρχους, μαγαζάτορες και πάει λέγοντας. Εγώ εξαρχής τα απέφυγα όλα αυτά επειδή όλοι οι ενδιάμεσοι το μόνο που κάνουν είναι να μαζεύουν λεφτά για να αλλοιώνουν οτιδήποτε αυθεντικό και για να χτίζουν φέουδα. Ο χώρος μας είναι σε «μνημονιακή» κατάσταση πολύ πριν το 2010. Οι αμοιβές και από τις συναυλίες, και από τους δίσκους αντικατοπτρίζουν εργασιακές συνθήκες Μεσαίωνα εδώ και πολλά χρόνια και άρα, ούτως ή άλλως, επιβιώνω λιτά και με αλχημείες. Πάντως χορηγούς δεν έχω! Δεν είμαι υπέρ του τζάμπα, το «Εικονικό Βινύλιο» είναι μια πειραματική δουλειά, μόλις περάσει έναν αριθμό «χτυπημάτων», δηλαδή μόλις εξαντληθούν οι άνθρωποι (γνωστοί και μη) που με έχουν στηρίξει στη μέχρι τώρα πορεία μου, θα βάλω ένα προαιρετικό εισιτήριο. Στην αυριανή συναυλία θα βγάλουμε κουτί όπου καθένας θα ρίξει ό,τι κρίνει και μπορεί. Σήμερα η αξία του χρήματος αλλάζει κάθε μέρα. Είναι κι αυτό ένα πείραμα. Ας καθορίσουν σε αυτή τη μετάβαση οι αποδέκτες τι αξία έχει και για τους ίδιους ο πολιτισμός...