Πρέπει να δοθεί η μάχη για την κοινωνική Ευρώπη γιατί αλλιώς τα πράγματα είναι δύσκολα, είδα αυτό που έρχεται με τη Νέα Δημοκρατία του Κ. Μητσοτάκη εγώ και άλλοι και είπαμε «αν δεν δώσουμε τώρα την μάχη, πότε θα την δώσουμε;» είπε ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία Δημήτρης Πλουμπίδης, μιλώντας Στο Κόκκινο και την Ευγενία Λουπάκη.
Στην ερώτηση «γιατί τώρα» η υποψηφιότητα, παρά τις δεκαετίες αριστερής δράσης, ο κ. Πλουμπίδης είπε χαρακτηριστικά: «το αποφάσισα τώρα, γιατί είδα αυτό που έρχεται με τη Νέα Δημοκρατία του Κ. Μητσοτάκη. Είπαμε, εγώ και πολλοί άλλοι, αν δεν δώσουμε τώρα την μάχη, πότε θα την δώσουμε;», ενώ παράλληλα, «με τις γνώσεις μου από τα ευρωπαϊκά προγράμματα και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τουλάχιστον σε θέματα Υγείας και κοινωνικού περιθωρίου μπορώ να προσφέρω πολλά. Ακόμη και στην Ευρώπη που είναι σε καλό επίπεδο, υπάρχει μία φιλελεύθερη εμμονή να κόβουμε τους προϋπολογισμούς από όλα αυτά τα θέματα».
Αναφέρθηκε επίσης στην ανάγκη εκδημοκρατισμού των ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά και στον ρόλο των λόμπι στην Ευρωβουλή που λειτουργούν υπέρ συμφερόντων, στα οποία πολλές φορές βρίσκουν δουλειά οι Επίτροποι μετά την ολοκλήρωση της θητείας τους. «Θα δώσουμε την μάχη, αλλιώς να πάμε σπίτι μας. Αν δεν δώσουμε την μάχη, χάνουμε ούτως ή άλλως», τόνισε ο κ. Πλουμπίδης.
«Σήμερα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχουμε μία νεοφιλελεύθερη πλειοψηφία που προωθεί τα συμφέροντα του παγκοσμιοποιημένου χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Αυτό πάει μαζί με το ψαλίδισμα κοινωνικών και επαγγελματικών δικαιωμάτων. Αυτό έχει δημιουργήσει την κρίση στην ΕΕ που δημιούργησε διάφορα εθνικιστικά κινήματα που όπου πήραν την εξουσία, είδαμε ξαφνικά να εφαρμόζονται τα σκληρότερα νεοφιλελεύθερα προγράμματα, ενώ υποτίθεται ότι ήταν αντισυστημικοί, κατά της παγκοσμιοποίησης, κτλ. Αυτό αποδομεί την ΕΕ όπως την ξέρουμε, την ΕΕ που έχει χώρο για τα κοινωνικά και επαγγελματικά δικαιώματα. Πρέπει να δοθεί μάχη, για να προχωρήσει η κοινωνική Ευρώπη. Αλλιώς, τα πράγματα είναι δύσκολα...», όπως εκτίμησε ο κ. Πλουμπίδης, αναφερόμενος στις προκλήσεις για τον ίδιο και τους ευρωβουλευτές που θα εκλεγούν.
Περιγράφοντας την αίσθηση που αποκόμισε από την εκτενή περιοδεία του μαζί με συνυποψηφίους του στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία, ο κ. Πλουμπίδης μίλησε για το «σημαντικότατο ξεμούδιασμα των ανθρώπων και των οργανώσεων», ήδη πριν εξαγγελθούν τα τελευταία θετικά μέτρα. Το απέδωσε στο γεγονός ότι «οι άνθρωποι δεν υποκύπτουν πια στην τρομοκρατία των δημοσκοπήσεων, έχει ξεκινήσει μία οργανωτική δραστηριότητα που συνεχώς εντείνεται», παρά το γεγονός ότι γίνονται πολλές εκλογές μαζί και είναι πολλή η δουλειά.
Στην Ελλάδα, «ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κρατήσει με πολύ μεγάλη προσπάθεια μία πάρα πολύ καλή ισορροπία στα κοινωνικά και οικονομικά θέματα, αυτό που λέμε "με την κοινωνία όρθια". Με σχέδιο οργανωμένο κέρδισε την αξιοπιστία του στην Ευρώπη και αυτό του δίνει την δυνατότητα να προχωρήσει αρκετά πράγματα», είπε σε άλλο σημείο ο κ. Πλουμπίδης και αναφέροντας την σχετική τοποθέτηση Τσίπρα είπε ότι «τώρα θα μπορέσουμε να απλώσουμε ένα πρόγραμμα με πραγματικό αριστερό πρότυπο».
Σημείωσε μάλιστα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερό κόμμα «εκλήθη να διαχειριστεί ζητήματα ευρύτερα των διεκδικήσεων του αριστερού χώρου και κατάφερε να το κάνει χωρίς να χάσει την ψυχή του. Θα το δούμε στην δεύτερη τετραετία, που νομίζω θα υπάρξει». Μπορεί «η εξουσία να γίνεται αυτοσκοπός για αρκετούς, αλλά πιστεύω ότι έχουμε τις δυνάμεις να αντισταθούμε σε τέτοια φαινόμενα, συλλογικά, σαν οργανώσεις, σαν άνθρωποι, σαν κόμματα ... Αυτή την στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας είναι βασικό ενοποιητικό στοιχείο του κόσμου που περιμένουμε να μας ψηφίσει, είναι αναμφισβήτητο. Μακάρι και οι οργανώσεις να είναι τόσο δομημένες και έτοιμες, ώστε να μπορούν να συνομιλούν με τον πρωθυπουργό», προσέθεσε.
Αριστερά και ψυχή
Ο κ. Πλουμπίδης σχολίασε την παρατήρηση ότι «Αριστερά και Ψυχή είναι δύο έννοιες που δεν ήταν και δεν είναι ακόμη πολύ φιλικές μεταξύ τους», παραφράζοντάς την σε «Αριστερά και ευαισθησία για τα ψυχικά και τα σώψυχα δεν ήταν πάντα συνώνυμα, έπρεπε να βγουν τα καθήκοντα κι ας ισοπεδωνόταν η ψυχή ... Όταν μπαίνουν πολύ πιεστικά καθήκοντα και υπάρχει και μία πειθαρχία πάρα πολύ έντονη, δεν χωράνε πολλά ψυχολογικά», όπως σημείωσε. «Η συλλογική δράση αφήνει παραπίσω τα προσωπικά, αλλά αν μαζεύονται πολλά από κάτω, οδηγούν σε έκρηξη», όπως είπε. Η ανανεωτική Αριστερά αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ «ήταν πολύ πιο διατεθειμένος να ψάξει», τέτοια ζητήματα, «αλλά δεν είχε την πειθαρχία και την οργάνωση του άλλου χώρου», όπως σημείωσε. «Προσωπικά, επικεντρώνομαι σε αυτό που έχουμε να κάνουμε, να κερδίσουμε, με κάποιες δημοκρατικές, κοινωνικές και επαγγελματικές διεκδικήσεις. Το ΚΚΕ δεν είναι αντίθετο με αυτά, αλλά το τι θα κάνει στην κεντρική του πολιτική σκηνή δεν το ξέρω».
Στη συνέχεια ο κ. Πλουμπίδης αναφέρθηκε στο μέτωπο της ψυχικής υγείας και της προώθησης ενός σύγχρονου δικτύου υποδομών, όπου «έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε αρκετές μονάδες μέσα στην κοινότητα, στον κοινωνικό ιστό, αυτός είναι ο κύριος στόχος, ενώ έχουν κλείσει τα περισσότερα ψυχιατρεία. Αλλά έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε. Δεν έχουμε επαρκές δίκτυο μονάδων σε όλη την επικράτεια και με την κρίση είναι πολύ λιγότεροι οι πολίτες που μπορούν να καλυφθούν από τους ιδιώτες ψυχολόγους και πέφτει μεγάλο βάρος στις υπηρεσίες που υπάρχουν. Έχουν γίνει σημαντικά βήματα από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα κενά είναι ακόμη μεγάλα».
Ζωντανές μνήμες για τον Ν. Πλουμπίδη 90 χρόνια μετά
Ο κ. Πλουμπίδης αναφέρθηκε αρχικά στην επίσκεψή του, στο πλαίσιο της περιοδείας για τις Ευρωεκλογές, στην Ελασσόνα και το χωριό Μηλέα ή Βούρμπα, όπου ο πατέρας του Νίκος Πλουμπίδης ήταν δάσκαλος το διάστημα 1925-1929 και όπως ανακάλυψε 90 χρόνια μετά «η μνήμη του είναι ζωντανή, σαν σήμερα», με τις αφηγήσεις για το ότι «έβαλε τα παιδιά να πετροβολήσουν τον δεσπότη, τους φορατζήδες», αλλά και το ότι «καθώς σαν Λαγκαδιανός ήξερε να χτίζει ... έχτισαν με τα παιδιά μία κρήνη, περίπου 400 μέτρα από το χωριό». Μάλιστα, η κρήνη αυτή επισκευάστηκε το 1992 και πλέον υπάρχει πλάκα με το όνομά του, είναι «η Κρήνη του Πλουμπίδη». Επιπρόσθετα, είχε εκεί επτά βαφτιστήρια που ζούσαν εκεί ως πρόσφατα και «τα παιδιά και τα εγγόνια τους μιλούν για τον Νίκο Πλουμπίδη ... Πέρασε ξανά τον Ιανουάριο του 1945, μετά την Βάρκιζα και συναντήθηκε με τους μαθητές του, οι πιο πολλοί από τους οποίους ήταν στον Δημοκρατικό Στρατό, τον ΕΛΑΣ, κτλ.», προσέθεσε.
Αναφέρθηκε επίσης εκτενώς στις δικές του βιωματικές εμπειρίες για τον πατέρα του και την απώλειά του (σ.τ.σ. αλλά και την απομάκρυνση από την μητέρα του που επίσης είχε φυλακιστεί), την στάση που κράτησε τότε το ΚΚΕ, για τις οποίες «χρειάστηκαν πάρα πολλά διαβάσματα και πάρα πολλές συζητήσεις, κυρίως με παλιούς αγωνιστές, για να καταλάβω πού εντάσσεται αυτή η ιστορία και να προχωρήσω κι εγώ στην ζωή μου», όπως είπε χαρακτηριστικά. Προσέθεσε μάλιστα και την επιστημονική γνώση του, σημειώνοντας ότι «όλες οι μελέτες για παιδιά με τέτοια τραύματα, δείχνουν ότι κανείς δεν τα προσεγγίζει, δεν μιλάει γι` αυτά, αν δεν έχει "πατήσει στέρεο έδαφος" ο ίδιος, κοινωνικά και προσωπικά, αλλιώς τα καταχωνιάζει». Παγκοσμίως η στρατηγική για την αντιμετώπιση αυτών των παιδιών συνοψίζεται στο «συνειδητοποιούν ό,τι μπορούν, το άλλο μένει παραπίσω. Μετά άλλο ένα κομμάτι, μετά άλλο ένα ... η σταδιακή συνειδητοποίηση του τραύματος είναι κανόνας».
