to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Το παράδειγμα της Πορτογαλίας

Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στο ένθετο ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑΤΑ που κυκλοφορεί με την εφημερίδα «Νέα Σελίδα»


Η πρόσδεση ενός μεγάλου τμήματος της Σοσιαλδημοκρατίας στο νεοφιλελεύθερο άρμα, οι πολιτικές και κυβερνητικές συμμαχίες με τις συντηρητικές δυνάμεις αλλά και η εκτεταμένη ιδεολογική και προγραμματική αφυδάτωση αποτελούν τα σημαντικότερα αίτια για την εκλογική συρρίκνωση της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.

Τα πρόσφατα αποτελέσματα στη Γαλλία, στη Γερμανία και στην Αυστρία έρχονται να επαληθεύσουν αυτή την πτωτική τάση και να φέρουν τις ηγεσίες των σοσιαλδημοκρατών κομμάτων ενώπιον ισχυρών προκλήσεων και διλημμάτων για τη μετέπειτα πορεία, αλλά και να τις αναγκάσουν να λάβουν ξεκάθαρη θέση για τις διεργασίες που δρομολογούνται σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η πορεία για την ανάκτηση των διακριτών ιδεολογικών χαρακτηριστικών της Σοσιαλδημοκρατίας είναι βέβαιο ότι δεν περνά μέσα από παρωχημένες πολιτικές προσεγγίσεις και υιοθέτηση πολιτικών που εντείνουν την κοινωνική ανισότητα, αλλά μέσα από προγραμματικές συγκλίσεις με τις αριστερές και πράσινες προοδευτικές δυνάμεις και τον διάλογο με τους πολίτες.
Η βαθιά κρίση που βιώνουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη δεν μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς αυτοκριτική και χωρίς να αντιμετωπίζονται με παρρησία τα πραγματικά πολιτικά αδιέξοδα και τα «μηνύματα» από την κάλπη.

Η απουσία συνεκτικής και πειστικής προοδευτικής πολιτικής πρότασης δεν μπορεί να καλυφθεί μέσα από κενές περιεχομένου επικοινωνιακές καμπάνιες, όπως στην περίπτωση της Γερμανίας, ούτε μέσα από επαμφοτερίζουσες στάσεις αναφορικά με τα μείζονα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες, όπως στην περίπτωση του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Και οι δύο πολιτικές δυνάμεις, σε Γερμανία και Γαλλία, γνώρισαν μια πρωτοφανή εκλογική υποχώρηση, με το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα να συγκεντρώνει μονοψήφιο ποσοστό και να εισέρχεται σε περίοδο βαθιάς κρίσης.

Στην Ελλάδα, αντίστοιχα προβληματική είναι η στάση του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, με την παρούσα πολιτική τους ηγεσία να συνεχίζει να κυριαρχείται από μια αντιΣΥΡΙΖΑ ρητορική και να εφαρμόζει την πολιτική των «ίσων αποστάσεων» μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας.

Η στάση αυτή βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τη θετική και υποστηρικτική στάση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση, που επαληθεύεται με τη συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα ως παρατηρητή στη σύνοδο των σοσιαλιστών ηγετών αλλά και με τις μέχρι τώρα προσπάθειες σύγκλισης που αναπτύσσονται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μέσα από την Προοδευτική Συμμαχία (Progressive Caucus).

Οι εκλογές που πραγματοποιούνται για την ηγεσία του νέου φορέα μπορεί να αποτελέσουν μια σημαντική προσπάθεια επανεκκίνησης και σύγκλισης με τον χώρο των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων. Βασικές προϋποθέσεις για μια τέτοια προσπάθεια αποτελούν ο διάλογος και οι ζυμώσεις με τον ευρύτερο χώρο, πυρήνας και βασικός εδραιωμένος πυλώνας του οποίου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η νέα ηγεσία οφείλει να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση πλέον, αρέσει-δεν αρέσει αυτή η νέα πραγματικότητα, να απαλλαγεί από το σύνδρομο του «δορυφόρου» της ΝΔ και τις αντιΣΥΡΙΖΑ ακρότητες και, κυρίως, να απαγκιστρωθεί πλήρως από την υποστήριξη νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που οδήγησαν τη χώρα μας, αλλά και την Ευρώπη συνολικά, σε αυτή τη βαθιά οικονομική και θεσμική κρίση.

Αντίστροφα, σε αυτό το συνολικό πλαίσιο υπάρχουν τρία σημαντικά και επιτυχημένα παραδείγματα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, από τα οποία η Σοσιαλδημοκρατία μπορεί να αντλήσει εμπειρίες και έμπνευση:

Το πρώτο είναι η κυβερνώσα Αριστερά στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να προχωρά με σταθερά βήματα στην έξοδο της χώρας από την επώδυνη και πολυετή επιτροπεία, μέσα σε ένα σύνθετο και δυσμενές περιβάλλον πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη, επιτυγχάνοντας, παρά τις δυσκολίες, τις αδυναμίες και τα λάθη, να εκφράζει τη μεγάλη πλειονότητα των δυνάμεων της Αριστεράς αλλά και της Κεντροαριστεράς.

Το δεύτερο παράδειγμα είναι η Πορτογαλία και η τριμερής συμμαχική κυβέρνηση των Σοσιαλιστών, με τη στήριξη των αριστερών του Bloco και του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπου πραγματοποιούνται θετικές πρωτοβουλίες τόσο στο ζήτημα των πολιτικών κοινωνικής σύγκλισης όσο και στη διαμόρφωση των συνθηκών για τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη διαρκή μείωση της ανεργίας, της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Το τρίτο παράδειγμα είναι η περίπτωση Κόρμπιν στη Μεγάλη Βρετανία, του επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος, ο οποίος κατάφερε να ενισχύσει τα εκλογικά ποσοστά και, κυρίως, να απομονώσει πλήρως τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος, που από τις αρχές του 2000 και επί ηγεσίας Μπλερ είχε μεταλλάξει ριζικά προς τα δεξιά τον ιδεολογικό και πολιτικό του προσανατολισμό.

Ο διάλογος για συγκλίσεις Αριστεράς, Σοσιαλιστών και Πρασίνων αποτελεί μονόδρομο για προοδευτικές λύσεις και σε ευρωπαϊκό και σε εθνικό επίπεδο.

Πηγή: Νέα Σελίδα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)