Το Βερολίνο θα δει το διµερές εµπόριο µε το Ηνωµένο Βασίλειο να πλήττεται, µε πρώτο θύµα τις εξαγωγές της γερµανικής αυτοκινητοβιοµηχανίας.

Το Παρίσι θα χάσει έναν ισότιµης βαρύτητας εταίρο στην κατεύθυνση συγκρότησης Κοινής Ευρωπαϊκής Αµυνας, µια δυναµική στην οποία µετέχει η Βρετανία εδώ και είκοσι χρόνια στο πλαίσιο που διαµόρφωσε η συµφωνία Μπλερ - Σιράκ στο Σεν Μαλό.

Η Ολλανδία έχει ήδη προεξοφλήσει ότι το Brexit θα είναι δυσµενές για τη θέση της στους ενδοευρωπαϊκούς συσχετισµούς και έχει σπεύσει να διασφαλίσει την πρωτοκαθεδρία της στην οµάδα των «8» του Βορρά, την οποία συνθέτουν οι σκανδιναβικές και οι βαλτικές χώρες συν την Ιρλανδία.

Δίχως υπερβολή, ο µόνος κοινός παρονοµαστής που σήµερα αποδέχονται οι 27 χώρες-µέλη µοιάζει να είναι ότι η συµφωνία για το Brexit είναι αδιαπραγµάτευτη, ένα µήνυµα που όµως απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι ιδιαίτερα πειστικό και δεν επιδρά καταλυτικά στην άλλη ακτή της Μάγχης υπέρ ενός συναινετικού διαζυγίου.

Αυτό που επιδρά στη χαοτική διαχείριση και προοπτική του Brexit είναι η αίσθηση ότι το σηµερινό βραχυκύκλωµα στη Βρετανία δεν είναι παρά µια παροξυσµική πτυχή µιας συνολικής ευρωπαϊκής κρίσης που έχει πλήξει και τους υπόλοιπους µεγάλους της ΕΕ.

Η Βρετανία δεν είναι εξαίρεση που βρίσκεται στους αντίποδες µιας ηπειρωτικής Ευρώπης που ζει σε µια πολιτική και κοινωνική κανονικότητα.

Η υλοποίηση του Brexit ταυτόχρονα µε µια συνολική ευρωπαϊκή κρίση σε πλήρη εξέλιξη δηµιουργεί ένα αρνητικό προηγούµενο, καθώς εκ των πραγµάτων θα προσδώσει κανονικότητα στο µέχρι τώρα αδιανόητο σενάριο, αυτό της διαχείρισης της αποδόµησης της ευρωπαϊκής οικοδόµησης.