H φράση του τίτλου ανήκει στον Τζέιμς Κάρβιλ, επικοινωνιολόγο των Δημοκρατικών των ΗΠΑ. Την είπε βλέποντας την αντιπαράθεση για την Προεδρία το 2004 μεταξύ Τζορτζ Μπους και Τζον Κέρι, και στην πλήρη έκτασή της ήταν ως εξής: «Οι Ρεπουμπλικάνοι λένε: “Θα σας προστατεύσουμε από τους τρομοκράτες της Τεχεράνης και από τους ομοφυλόφιλους του Χόλιγουντ”. Εμείς λέμε: “Θέλουμε καθαρό αέρα, καλύτερα σχολεία, καλύτερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη”. Αυτοί διηγούνται μια ιστορία, εμείς ψέλνουμε ένα τροπάρι».
Στις εκλογές του 2019 ο Μητσοτάκης έλεγε μια ιστορία: «Θα σας κόψω τους φόρους, δεν θα στέλνω ελέγχους στα μαγαζιά σας και θα σας γεμίσω αστυνομία για να σας σώσει από τους αναρχοσυριζαίους και τους μετανάστες». Ο ΣΥΡΙΖΑ έψελνε ένα τροπάρι που έλεγε: «Εμείς που σας βγάλαμε από τα Μνημόνια, εμείς θα σας οδηγήσουμε και σε ένα καλύτερο μέλλον». Μην αδικούμε το κόμμα και όσους έφτιαξαν το πρόγραμμά του. Υπήρχαν συγκεκριμένες εξαγγελίες. Αλλά ούτε πολύ χτυπητές ήταν από μόνες τους ούτε μπήκαν κάτω από μια ενιαία μεγάλη υπόσχεση για το μέλλον, ένα όραμα βαλμένο σε μια-δυο λέξεις. Όπως έχουμε ξαναπεί, ο Μητσοτάκης έλεγε στον κόσμο «Ψηφίστε με για να κάνω αυτά που σας λέω» και ο ΣΥΡΙΖΑ κυρίως έλεγε «Ψηφίστε με για να ΜΗΝ έρθει ο Μητσοτάκης και κάνει αυτά που σας λέει κι αυτά που έκανε πάντα η Ν.Δ.». Σήμερα, ενόψει των επικείμενων εκλογών, ο μέσος ψηφοφόρος ή ακόμα και το μέσο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., αν ρωτηθεί τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. αν βγει κυβέρνηση, ξέρει να απαντήσει; Και πόσο συγκεκριμένα; Δηλαδή, πόσο πειστικά; Κάντε το τεστ στους εαυτούς σας και στους γύρω σας, και θα έχετε την απάντηση.
Για να κερδίσει, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. τις εκλογές -και μάλιστα με διαφορά, όπως είπε ο πρόεδρός του σε συνέντευξή του- πρέπει να ξεκαθαρίσει το δικό του «για να». Με τόσο απλούς, χτυπητούς και ποσοτικοποιημένους όρους, που να τρυπήσει το μυαλό των ανθρώπων, φίλων και αντιπάλων. Δύο φορές το περασμένο διάστημα το έκανε, με τρόπο που ανάγκασε την κυβέρνηση να απαντήσει και να αντιδράσει: όταν ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεσμεύτηκε πως θα πάει τον κατώτατο μισθό στα 800 ευρώ και όταν ζήτησε να φορολογηθούν τα υπερκέρδη των εταιρειών ενέργειας. Αυτά τα δύο μηνύματα ήταν χτυπητά και κατέβηκαν εύκολα στον κόσμο, παρότι τα ΜΜΕ τα έθαψαν. Τέτοια στοιχεία χρειάζεται, λοιπόν, ο πολιτικός λόγος του. Και άμεσα. Ας φέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Ο Αλέξης Τσίπρας είχε εξαγγείλει ένα τριμερές πρόγραμμα στέγασης των νέων. Είχαμε ακούσει πώς θα δουλεύει αυτό το πρόγραμμα: συνδυάζοντας την αξιοποίηση ακινήτων του Δημοσίου με τη μακροχρόνια μίσθωση ακινήτων από ιδιώτες και την παροχή στεγαστικού επιδόματος. Ξέρουμε ακόμα και το ύψος του επιδόματος. Τι δεν ξέραμε ως τώρα; Το πιο βασικό. Πόσοι νέοι άνθρωποι, πόσα νέα ζευγάρια θα βρουν στέγη με αυτό το πρόγραμμα; Και έτσι δεν μπορούσε να βγει το μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και να πει σε έναν φίλο του «ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για να στεγαστούν τόσες χιλιάδες νέοι άνθρωποι» ούτε κάποιος νέος πειθόταν πως, αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα βρει σπίτι. Η συγκεκριμένη αναφορά του Τσίπρα πριν από λίγες μέρες για επίδομα στέγασης σε 150.000 νέους και ζευγάρια ήταν επιτέλους μια σωστή κίνηση, που πρέπει να συμπληρωθεί με μια εκτίμηση για τον συνολικό αριθμό των ανθρώπων που υπολογίζεται πως θα επωφεληθούν από όλες τις πτυχές του προγράμματος.
Άλλη περίπτωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ζητάει μια σειρά από μέτρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας στην ενέργεια. Τα έχουμε διαβάσει όλοι. Τι λείπει; Ένα νούμερο! Πόσο θα πάει το λίτρο η βενζίνη με αυτά τα μέτρα; Πόσο θα είναι τελικά το τιμολόγιο στο ρεύμα; Πόσο θα μειωθούν μεσοσταθμικά τα έξοδα του σουπερμάρκετ; Να ξέρει ο κόσμος για τι πράγμα παλεύει. Άλλη περίπτωση. Το κόμμα μιλάει για πειραματική εφαρμογή του 35ώρου. Σε ποιους κλάδους; Πόσοι άνθρωποι θα μπορέσουν να δουλέψουν λιγότερες ώρες; Το ίδιο ισχύει και για πολλές από τις 5+1 ομάδες δεσμεύσεων που διατύπωσε ο Τσίπρας. Πόσοι θα είναι οι γιατροί που θα διοριστούν; Πόσοι οι εκπαιδευτικοί; Πόσοι φοιτητές θα βρουν θέση στις εστίες; Αλλά ακόμα κι εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. έχει ποσοτικοποιήσει τα πάντα, πάλι το μήνυμα δεν έχει φτάσει στον κόσμο. Είναι τρομακτική αντίφαση να έχει υποσχεθεί ένα κόμμα τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους των επιχειρήσεων από την πανδημία και τη ρύθμιση σε 120 δόσεις, να έχει κάνει ήδη κάτι αντίστοιχο ως κυβέρνηση και να μην το έχει μάθει ο κόσμος. Αλλά σε αυτό δεν φταίνε μόνο τα ΜΜΕ. Φταίει και η έλλειψη αντίληψης στελεχών που δεν προβάλλουν εμφατικά και σε καθημερινή βάση αυτήν τη δέσμευση.
Το 2015, στις εκλογές και στο δημοψήφισμα, υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι που έδωσαν εθελοντικά και κατά μόνας τη μάχη υπέρ των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά, πολλοί νέοι άνθρωποι στις παρέες τους και στα social media. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. χρειάζεται κάποια πολύ συγκεκριμένα ορόσημα, όσο γίνεται πιο ποσοτικοποιημένα, για να τα καταλάβουν και να παλέψουν γι’ αυτά. Για να είμαστε πειστικοί. Γιατί όσο απελπιστική κι αν είναι η λαίλαπα Μητσοτάκη, όσο κι αν έχει πέσει σαν πυρκαγιά στις ζωές των ανθρώπων, δεν θα αρκέσει για να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. τη νίκη. Ποτέ τη νίκη δεν στη φέρνει ο αντίπαλος.
* Ο Σταύρος Παναγιωτίδης είναι δρ Ιστορίας, πρώην προϊστάμενος Γραφείου Κοινωνικής Πολιτικής Πρωθυπουργού
