Αλλά τι άλλο είναι το κράτος εκτάκτου ανάγκης, από την ποινικοποίηση της αντίστασης, τη συνεργασία κράτους, παρακράτους και νεοναζί με στόχο τελικά τη δημιουργία μιας κοινωνίας υποταγής, μιας κοινωνίας που φοβάται τον διπλανό και διαπομπεύει το διαφορετικό, μιας τυπικής και μόνο δημοκρατίας με δικαιώματα μόνο για τους ισχυρούς;

Σήμερα όμως τα πράγματα δεν άντεχα να τα αντιμετωπίσω «σκληρά» πολιτικά. Η ανάλυση είναι σωστή, αλλά μπορεί να γίνει κυνική, όταν δεν συμπεριλάβει τους ανθρώπους, τις ταυτότητες, την ευαισθησία των χρωμάτων της γενικής εικόνας. Σήμερα περιμένανε να περάσουν από τον ανακριτή 24 νέα παιδιά που από την Τρίτη βρίσκονται υπό κράτηση, μερικά από αυτά ανήλικα.

Όταν έφτασα, οι κατηγορούμενοι είχαν ήδη μεταφερθεί (μια ώρα νωρίτερα για να μη βρουν συγκεντρωμένους απ’ έξω) στο συγκεκριμένο κτίριο περιμένοντας τον ανακριτή. Εκεί θα περίμεναν για ώρες, ίσως και μέχρι αργά το βράδυ, ίσως και μέχρι αύριο, για να μάθουν την απόφαση του ανακριτή. Για να μάθουν αν θα συνεχιστεί η κράτησή τους μέχρι τη δίκη ή όχι. Οι κατηγορίες τους σε πολλές περιπτώσεις αστήρικτες, εξαντλώντας την αυστηρότητα. Με το ζόρι κακουργήματα, χρησιμοποιώντας τον κουκουλονόμο για όσους φορούσαν απλά μάσκες για τα δακρυγόνα, αλλά και για βαριά σωματική βλάβη, τη στιγμή που δεν υπάρχουν τραυματίες αστυνομικοί. Τόσες και τόσες φορές έχουμε έρθει απέναντι σε ψεύτικες κατηγορίες, πέτρες που μπήκαν σε μια τσάντα και δεν ξέρω τι άλλο, που σπέρνονται από μάρτυρες αστυνομικούς των δυνάμεων των ΜΑΤ.

Σήμερα όμως ανάμεσα στους κατηγορούμενος ήταν και ένα μέλος την Νεολαίας ΣΥΝ, ένας σύντροφος δευτεροετής φοιτητής, ένα παιδί μάλαμα, που απλά φόραγε μάσκα, όπως όλοι μας, και έτρεξε να αποφύγει μια διμοιρία. Το ότι ο Αλέξανδρος είναι ένας από μας είναι το αυτονόητο. Το ότι όλοι θα μπορούσαμε να 'μαστε στη θέση του επίσης.

Ο Αλέξανδρος, όμως, για μένα σήμερα ήταν κάτι παραπάνω... Ήταν όλη η Νεολαία ΣΥΝ. Όλη η ιστορία της, όλα τα στελέχη και τα μέλη της. Όλοι μας ήμασταν το πρόσωπό του, τα ανήσυχα μάτια του, καθόμασταν εκεί στο ξύλινο παγκάκι του πρώτου ορόφου και φοράγαμε ένα ζευγάρι χειροπέδες. Το παγωμένο μέταλλο έσφιγγε τους καρπούς μας και δεν μπορούσαμε να συνηθίσουμε πως δεν μπορούμε να ανοίξουμε τα χέρια μας. Αυτές οι χειροπέδες, αυτή η βία, αυτές οι νύχτες μοναξιάς και αναμονής συνέβησαν σ' εμάς, εναντίον μας, ενάντια σε όλους και όλες μας που είμαστε ή κάποτε ήμασταν στη Νεολαία ΣΥΝ, ενάντια σε όποιον θεωρεί ένα παιδί, δευτεροετή φοιτητή, μέλος της νεολαίας Συνασπισμού -που απλά συμμετείχε μαζί με χιλιάδες άλλους στην πρόσφατη συγκέντρωση στο Σύνταγμα- σύντροφό του.   

 

Όλοι εμείς, λοιπόν, με μια τέτοιας σοβαρότητας δέσμευση πρέπει να πούμε «ως εδώ». Δεν ανεχόμαστε άλλα βασανιστήρια, άλλες συλλήψεις, άλλα δακρυγόνα, άλλη βία, άλλη εκμετάλλευση. ΤΕΛΟΣ! Δεν θα σας αφήσουμε να συνεχίσετε τα σχέδιά σας.

Θα γίνουμε τόσοι πολλοί που θα σας διώξουμε μια για πάντα και θα επαναφέρουμε/ επανεφεύρουμε τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την ελευθερία. Τις αξίες της Γαλλικής Επανάστασης, δηλαδή, τουλάχιστον...

Όλοι μαζί λοιπόν για να επανέλθουμε στο 1789. Τουλάχιστον αυτό...

Ένα πρώην (λόγω ηλικίας) μέλος της Νεολαίας ΣΥΝ

Τ.Κ.

 

* Γιάννης Ρίτσος - Καπνισμένο Τσουκάλι

Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Πολιτικών Κρατουμένων ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΙ ΛΗΜΝΟΥ, Δεκέμβριος 1948 - Φεβρουάριος 1949

 

Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο, το κρύβουμε τώρα. 

Παράνομο χαμόγελο, όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος, 

παράνομη και η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο, 

όπως κρύβουμε στην τσέπη μας, τη φωτογραφία της αγαπημένης μας, 

όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς, ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας. 

Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο. 

Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο, 

κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν.