Χωρίς να ζητά ευθέως την επαναδιαπραγµάτευση της συµφωνίας για το Brexit, η Μέρκελ τάχθηκε υπέρ ενός δηµιουργικού συµβιβασµού που θα αποτρέψει την ασύντακτη αποχώρηση του Ηνωµένου Βασιλείου από την ΕΕ.

Η απόκλιση της προσέγγισης του Brexit από τη Γερµανία και τη Γαλλία, λίγο µετά την υπογραφή της διµερούς συµφωνίας στο Ααχεν, είναι κάτι παραπάνω από σαφής, καθώς για το Βερολίνο είναι κίνδυνος και για το Παρίσι ευκαιρία.

Για τη Γαλλία, ακόµη και ένα  σκληρό Brexit θα έχει θετική επίπτωση στην επανεκκίνηση της εµβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης µε ατµοµηχανή τον γαλλογερµανικό άξονα που θα είναι πλέον µονόδροµη επιλογή.

Για τη Γερµανία, πέραν του καταστροφικού κόστους που θα έχει για το διµερές της εµπόριο µε τη Βρετανία ένα σκληρό Brexit, θα ήταν αρνητικό στο επίπεδο τόσο των ενδοευρωπαϊκών όσο και των παγκόσµιων συσχετισµών.

Πέραν της καγκελαρίου, υπάρχει µια ισχυρή µερίδα της πολιτικής ελίτ που βλέπει µια γαλλογερµανική Ευρώπη χωρίς το Ηνωµένο Βασίλειο ως πιο αδύναµο παίκτη στους συσχετισµούς της παγκοσµιοποίησης.

Σε πρόσφατο άρθρο του ο Σοσιαλδηµοκράτης πρώην υπουργός Εξωτερικών Ζίγκµαρ Γκάµπριελ διαπιστώνει ότι η γαλλογερµανική συνεργασία είναι µεν απαραίτητη για την Ευρώπη, αλλά ανεπαρκής για να εγγυηθεί τη θέση µας στην παγκόσµια σκηνή.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο Γκάµπριελ βλέπει την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ ως µια ενίσχυση του ειδικού βάρους του Παρισιού, ως µια πιο «γαλλική Ευρώπη»... Οσο πλησιάζει η 29η Μαρτίου, η ηµεροµηνία αποχώρησης του Ηνωµένου Βασιλείου χωρίς συµφωνία που να µπορεί να εγκριθεί από τη Βουλή των Κοινοτήτων, θα έχει ενδιαφέρον να καταγράφονται οι διαφοροποιήσεις στη στάση της Γερµανίας και της Γαλλίας.

Είναι προφανές ότι την προτεραιότητα που δίνει το Βερολίνο στην αποφυγή ενός σκληρού Brexit τη συµµερίζονται και οι Οκτώ του Βορρά (Νέα Χανσεατική Ενωση), δηλαδή οι Σουηδία, Δανία, Φινλανδία, οι τρεις βαλτικές χώρες συν την Ιρλανδία, υπό την ηγεσία της Ολλανδίας.