Με ατύχημα σε αναμονή μοιάζει η πολιτική σταθερότητα σε Ρώμη και Μαδρίτη, η δυνατότητα της κυβέρνησης Τζεντιλόνι να εξαντλήσει τη θητεία της μέχρι τον Φεβρουάριο του 2018 και να μην προσφύγει νωρίτερα στις κάλπες, με ίδιο ερώτημα να τίθεται και για την αντοχή της κυβέρνησης Ραχόι.

Η αδυναμία του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος στην Ιταλία να εκλέξει επικεφαλής της συνταγματικής Επιτροπής της Γερουσίας τον δικό του υποψήφιο είναι ανησυχητικό μήνυμα: Εκτός από το ανηλεές σφυροκόπημα από το Κίνημα των 5 Αστέρων του Γκρίλο, τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι και τη Λέγκα του Βορρά του Σαλβίνι με λάβαρο την αντίθεση στη μόνιμη λιτότητα της Ευρωζώνης, ο Τζεντιλόνι, ούτως ή άλλως αποδυναμωμένος από την αποχώρηση των Ντ’ Αλέμα - Μπερσάνι, αντιμετωπίζει ανταρσία από τον κεντροδεξιό κυβερνητικό εταίρο του αλλά και εντός του κόμματός του.

Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι στην πρώτη σημαντική ευρωπαϊκή ή εσωτερική διαταραχή των εύθραυστων ισορροπιών η χώρα μπορεί να οδηγηθεί στις κάλπες, με τις δημοσκοπήσεις να δίνουν πλειοψηφία στα κόμματα που δεν θεωρούν πλέον το ευρώ ως μονόδρομο. Την ίδια ώρα στη Μαδρίτη ο πρωθυπουργός Ραχόι και η μονοκομματική κυβέρνηση μειοψηφίας του Λαϊκού Κόμματος της οποίας ηγείται έχουν τα βλέμματα στραμμένα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα που στηρίζει με την αποχή του από την ψήφο παροχής εμπιστοσύνης την κυβέρνηση, καθώς στις 21.5 εκλέγεται νέος γενικός γραμματέας, με τον μέχρι τον περασμένο Οκτώβριο κάτοχο του αξιώματος Σάντσεθ να απειλεί με απόσχιση της αριστερής πτέρυγας αν επικρατήσει η τάση παράτασης της ανοχής προς τη Δεξιά.

Συνδέστε τις δύο παραπάνω οριακές ισορροπίες στην Ιταλία και την Ισπανία με την προεκλογική αβεβαιότητα και τις όποιες μετεκλογικές ανατροπές στη Γαλλία -τόσο στην προεδρική εκλογή όσο και στις βουλευτικές που ακολουθούν τον Ιούνιο- και η εικόνα που προβάλλει η προσδοκία του Βερολίνου για ήρεμα νερά στην Ευρωζώνη μέχρι τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου δεν είναι παρά μια ευχή.