Το έχουμε ξαναπεί: ο φασισμός -ακολουθώντας τη σκέψη του Λεβινάς- βασίζεται στη αφύπνιση των «στοιχειωδών συναισθημάτων». Εκείνων που αφορούν περισσότερο τη ζωώδη, ή την αγελαία, παρά τη διανοητική πλευρά, ώστε να βάλλεται έτσι ευθέως η ίδια η «ανθρωπινότητα του ανθρώπου», αφού στόχος δεν είναι τόσο το ταπεινό ορμέφυτο αλλά η καθιέρωση του ρατσιστικού τρόπου να αναφέρεσαι σ’ αυτό.  

Η έγερση, λοιπόν, του στοιχειώδους συναισθήματος ανέκαθεν αποτελούσε τη βασική δουλειά των επίσημων κονδυλοφόρων του συστήματος. Ο εσμός εκείνων που στήριζαν, και στηρίζουν, τα μεγάλα αφεντικά λειτουργούσε, και εξακολουθεί να λειτουργεί, απλουστευτικά και ισοπεδωτικά, με αγοραίο ύφος, αναπαράγοντας επισήμως ανατριχιαστικά στερεότυπα. Χωρίς να ιδρώνει τ’ αυτάκι καμιάς δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Εγωπαθείς, ψυχρά συντεταγμένοι πίσω από τις γραμμές των νικητών της ιστορίας, μαθημένοι να ασκούν κυριαρχία, το ’χουν στο συνήθειό τους να διασύρουν ανερυθρίαστα -εννοείται!- τον καθένα, με το φαλλοκρατικό υπερεγώ τους να ξεπατικώνει και να περνάει στο γραπτό λόγο, εν είδει αστεϊσμού, κάθε αισχρότητα. Η δε αστική τους ευγένεια όχι μοναχά το επιτρέπει, αλλά το επιβάλλει. Στον –ταξικό- πόλεμο εξάλλου τα πάντα επιτρέπονται.

«…την ιδέα με τις Ρωσίδες προτείνω να την ξανασκεφτούμε»: στη γραμμή του αμίμητου «προσεχώς Βουλγάρες», ο απροκάλυπτος σεξισμός κοσμεί, με την κάτω δεξιά, τελευταία αράδα, την τελευταία σελίδα της εφημερίδας «Τα Νέα» (18/7/18), δια χειρός Γ. Κ. Πρετεντέρη.

Το ύφος του αρθρογράφου είναι γνωστό, ενσυνείδητα προκλητικό. Στοχεύει στο στοιχειώδες. Στο χονδροειδές, που ίσως να βγάλει και γέλιο. Σε κείνο, που, εφόσον ενίοτε μπορεί να λέγεται, μπορεί και να γράφεται. Ο τρόπος που η κυρίαρχη τάξη διαμορφώνει συνειδήσεις αυτός είναι, εξάλλου, να χαϊδολογεί, να δικαιολογεί και το χειρότερο. Είναι πολιτική άποψη, εν τέλει, το ύφος της γραφής. Κι αν ο γραφιάς δύναται ταυτοχρόνως να στραφεί σε πολλαπλά επίπεδα, γιατί να μην το κάνει; Έτσι, εδώ ταίριαξε γάντι κι ο φαλλοκρατισμός. Το μάτσο δεξιό αρσενικό, αστός φαλλοκράτης περιωπής, ξέρει και μπορεί, να τσουβαλιάζει όλα τα άνθη των ιδεών του, σε ένα κείμενο. Και, προφανώς, πληρώνεται αρκούντως για το τάλαντό του.

Είναι παλιά υπόθεση, συνηθισμένη κι, ίσως, ξεπερασμένη. Και αν ασχολείται κανείς, είναι γιατί αποτελεί αξιοθαύμαστη υπόθεση πώς κανείς μπορεί να ξεπεράσει ώρες ώρες και τον χειρότερο εαυτό του.