Ο Τσάρλς Μπουκόφσκι ήταν ο πρώτος συγγραφέας που παρακολούθησα στενά. Το πρώτο βιβλίο που οικειοποιήθηκα. Για την ιστορία, το βιβλίο εκείνο ''Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας'', μού το έκανε δώρο ένας ''προβληματικός'' τύπος από το φροντιστήριο Αγγλικών`-ένας τύπος σαν εκείνους που ο Μπουκόφσκι ανέφερε συχνά πως ο ίδιος τους τραβούσε πάνω του για έναν περίεργο λόγο-ο οποίος το έκλεψε κατά την διάρκεια μιας σχολικής επίσκεψης στην Βιβλιοθήκη Περιστερίου. ''Στο κάνω δώρο-μου είπε-το βούτηξα επειδή είναι γεμάτο με βρισιές, και σκέφτηκα ότι μόνο εσύ θα το διαβάσεις''. Είχε δίκιο, με κάποιον μεταφυσικό τρόπο.
Επειδή ποτέ δεν έπαψα, παρόλες τις μετέπειτα διαφορετικές διαδρομές, να βρίσκω στα βιβλία του κάτι εντελώς ιδιαίτερο: Ότι μπορεί να γραφτεί υψηλού επιπέδου λογοτεχνία μακριά από διδαχτισμό, ηθικολογία, την ορθόδοξη πολιτική στράτευση, ή την καταφυγή στην παρηγοριά του μύθου. Αντίθετα στον Μπουκόφκσι ξεπηδάει η ζωή με όλη την ωμότητα, τον κυνισμό και την γλυκόπικρη ομορφιά της, και κάπου κάπου μία αδιαμεσολάβητη ευαισθησία μέσα σε έναν αλλόκοτο κόσμο. Ο Μπουκόφσκι ήταν ο μεγαλύτερος υπαρξιστής-αλλά χωρίς την ταμπέλα αυτή, έτσι που αντιστρεφόταν κάθε μαζικό χώρο- επειδή βίωσε στην φτώχεια, στην ασθένεια και στην ησυχία τις αντιφάσεις του 20ου αιώνα.
Η απέχθεια των λογοτεχνικών κύκλων των ελίτ-τότε και τώρα-απέναντι στο έργο του, μάλλον επιβεβαιώνει παρά μειώνει την αξία του. Και όσοι τον κατηγορούν συχνά για σεξισμό ή και μισανθρωπισμό, μάλλον υποτιμούν την λυτρωτική σημασία που μπορεί να έχει η καταγραφή της αλήθειας, ιδιαίτερα σε μία εποχή όπου η τέχνη αυτονομείται από την κοινωνία, αναπαράγεται στους στενούς κύκλους του ίδιου του θεάματος, εκεί όπου το θέαμα υποκαθιστά τις αληθινές αντιθέσεις. Τα βιβλία του Μπουκόφσκι είναι γραμμένα για τους ηττημένους, τους από κάτω, είναι βιβλία λαϊκά.
Διαβάζοντας τις ιστορίες του Μπουκόφσκι, βλέπεις καθαρά την τρέλα, την μοναξιά, την απόγνωση, την συνενοχή της κοινωνίας, την βαθιά ρήξη της με κάθε τι συλλογικό. Τον μονοδιάστατο, αδιάφορο, τεχνικοποιημένο άνθρωπο: Στα βιβλία του Μπουκόφσκι εξηγείται ήδη από το 1970 η ιδεολογική ηγεμονία του επερχόμενου-τότε-νεοφιλελευθερισμού. Της κοινωνίας του παρά. Της διάλυσης των κοινωνικών σχέσεων.
Και επειδή οι ΗΠΑ είναι, καθώς λέγεται, 20 χρόνια μπροστά από την Ευρώπη, εντύπωση κάνει ότι το προλεταριάτο στα βιβλία του Μπουκόφσκι βασικά δουλεύει, ερωτεύεται και ζει, ''με το κομμάτι''.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε σαν βάρος για τον πατέρα του, αυτονομήθηκε,αλλά σαν παρίας, έφτασε στο κατώφλι του θανάτου νέος, αλλά του χαρίστηκε η ευκαιρία να συνεχίσει να δουλεύει σαν σκλάβος, και μετά να τα παρατήσει όλα και να φυτοζωεί πίνοντας και γράφοντας-πάντα και μόνο την νύχτα-και να συναντά την φήμη όταν πρέπει να την συναντά κανείς: Αρκετά μεγάλος ώστε να μην τον καταπιεί.
Πέθανε από λευχαιμία, και όχι από το ποτό παρότι από το κορμί του είχανε διυλιστεί τόνοι από κρασί, μπύρα και ουίσκι, στις 9 Μαρτίου του 1994, στα 74 του χρόνια.
Στον τάφο του υπάρχει η αγαπημένη του φράση, το μότο του, η επιγραφή: ''Don't try''. Γύρω από την ερμηνεία της έχει ξετυλιχτεί μια ολόκληρη συζήτηση. Όπως με το χαμόγελο της Τζιοκόντα. Είναι δήλωση ειρωνείας, η άραγε νωχελικότητας; Μήπως σημαίνει πως όλα είναι μάταια; Ή μήπως εννοεί να μην βιάζεσαι. Μες στο μικρό δωμάτιο, ''στους μικρούς, δικούς σου χώρους, από όπου μπορείς να δώσεις την μάχη σου'', ανοίγεις ακόμα μια μπύρα, ανάβεις ακόμα ένα τσιγάρο. Μέχρι να έρθει από μόνη της η έμπνευση, μια ιδέα, για ένα σχέδιο, για μια ακόμα κατάκτηση, για μια ακόμα αποτυχία.
Μάλλον αυτό θα σημαίνει: Άστο να έρθει μοναχό του.
