Με ένα φίλο είχα τις προάλλες μια συζήτηση για τον Γκι Ντεμπόρ.

Για όσους τυχόν δεν τον γνωρίζουν ο Γκι Έρνεστ Ντεμπόρ (1931-1994) υπήρξε Γάλλος θεωρητικός του Μαρξισμού, συγγραφέας, μέλος της Socialisme ou Barbarie, και, φυσικά, ιδρυτικό μέλος της Καταστασιακής Διεθνούς (Internationale situationniste). Στις 30 Νοεμβρίου 1994 αυτοκτόνησε μ’ ένα πυροβολισμό στην καρδιά. Φυσικά, ο θάνατος δεν αποτελεί καμιά φυγή από τους εξουσιαστές αυτού του κόσμου:

Το έργο του «τιμήθηκε», 15 χρόνια μετά τον θάνατό του, από τον Υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας, ο οποίος ανακήρυξε το αρχείο του Ντεμπόρ «εθνικό θησαυρό» της Γαλλίας, ενώ ο ίδιος ανακηρύχτηκε «ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους φιλοσόφους με θέση στην ιστορία» του δευτέρου μισού του 20ού αιώνα. Εμ, τι νομίζατε, ότι θα τη γλύτωνε ένας ελευθεριακός κομμουνιστής από το κράτος μόνο και μόνο γιατί αυτοκτόνησε;

Συζητώντας, λοιπόν με το φίλο μου για τον Γκι Ντεμπόρ, ω! του θαύματος, σκέφτηκα τη φωτογραφία.

Για ποιο λόγο;

Η συζήτηση αφορούσε τη δημιουργική εργασία. Προσέξτε, σε αντίθεση με την καταναγκαστική εργασία στον καπιταλισμό.

Η ιδέα λοιπόν του Γκι Ντεμπόρ είναι ότι η αναζήτηση χωρίς συγκεκριμένο στόχο αποτελεί ελευθερία. Η άσκοπη περιπλάνηση, χωρίς στοχοπεριορισμούς και ετεροπροσδιορισμούς, αποτελεί πλούτο.

Αυτός είναι ο ορισμός της ελευθερίας.

Κάνω κάτι όχι γιατί οφείλω να το κάνω, αλλά γιατί το επιλέγω για τη χαρά που μου προσφέρει, ως ελεύθερη επιλογή.

Σπάνια το αισθανόμαστε, σπάνια το βιώνουμε πραγματικά.

Συμβαίνει ως στοχασμός. Συμβαίνει σε στιγμές δημιουργικής εργασίας.

Η χαρά της αέναης περιπλάνησης, ως αυτοσκοπός.

Αυτό μου συμβαίνει στις φωτογραφικές μου περιπλανήσεις.

Ή, μάλλον, αυτό φαντασιώνομαι…