to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

17:03 | 01.11.2012

πηγή: https://left.gr/92

Πολιτική

Ασφάλεια, Αστυνομία, Δημοκρατία

Βάφοντας κόκκινους τους θεσμούς και τις δημοκρατικές αξίες - Του Βαγγέλη Γέττου


Η συζήτηση γύρω από τον εκδημοκρατισμό της Αστυνομίας, την επιρροή αντιδημοκρατικών θυλάκων στο εσωτερικό των σωμάτων ασφαλείας και την υποστήριξη της Αριστεράς προς τους πληττόμενους οικονομικά αστυνομικούς, σχηματοποιείται πια σε δύο παράλληλα επίπεδα: α)  Δημοκρατία και Αστυνομία και β) Δημοκρατία στην Αστυνομία.

Η συζήτηση για την Δημοκρατία και την Αστυνομία ειναι μια συζήτηση πιο γενική, πιο αφαιρετική, πιο αξιακή και οραματική. Είναι όμως και η βάση της όποιας άλλης συζήτησης για τη σχέση ανάμεσα στην Αριστερά και τα Σώματα Ασφαλείας. Για την Αριστερά, δηλαδή, δεν έχει κανένα νόημα να επιδιώκει την πολιτική της εμπλοκή στα θέματα της Αστυνομίας αν δεν περιγράψει πρώτα ποια Αστυνομία θέλει και σε ποια Δημοκρατία.

Τα όρια του παρόντος σημειώματος επιτρέπουν την σταχυολόγηση κάποιων, μόνο, σημείων. Σε όλων των ειδών τα δημοκρατικά καθεστώτα, είτε εκεί που η Δημοκρατία έχει βαθύνει περισσότερο, είτε στα παραδοσιακά Κράτη Δικαίου, το πιο σημαντικό αγαθό, μετά τη ζωή και την ελευθερία, είναι η ασφάλεια. Το ελληνικό Σύνταγμα κατοχυρώνει ποικιλοτρόπως την ασφάλεια, είτε ως προσωπική, είτε ως οικονομική, επαγγελματική κτλ. Ασφάλεια δεν σημαίνει απαραίτητα υπερεξοπλισμός της Αστυνομίας (που άλλωστε –στην περίπτωση για παράδειγμα C4I– δεν λειτουργεί...) ούτε αστυνομοκρατία, ούτε στρατιωτικοποίηση της Αστυνομίας.

Από την άλλη, η Ασφάλεια δεν είναι μία εγγενώς μικροαστική, δεξιά απαίτηση. Ασφάλεια σημαίνει, με απλά λόγια, ο καθένας να μπορεί να περπατάει στο δρόμο ελεύθερος, χωρίς να φοβάται ότι θα του συμβεί κάποιο κακό. Αυτή η έννοια της ασφάλειας είναι που αφορά πρωτίστως την Αριστερά, και τη Δημοκρατία όπως την εννοεί η Αριστερά.

Επειδή, όπως έχει πει ευφυώς κάποιος σύντροφος, πολιτική κάνεις με αυτό που έχεις και όχι με αυτό που θα ΄ θελες να έχεις, σ΄ εμάς έχει λάχει να υπερασπιστούμε το παρόν Σύνταγμα. Όχι απλά σαν καταστατικό χάρτη του ελληνικού Κράτους. Μέσω της υπεράσπισης του ισχύοντος (;) Συντάγματος, δίνεται η δυνατότητα να ενεργοποιήσουμε το ανενεργό του νόημα. Να ενεργοποιήσουμε ένα νόημα το οποίο, ακριβώς επειδή το παρόν Σύνταγμα γεννήθηκε στα πλαίσια μιας νεαρής τότε, κλασικού δε τύπου Αστικής Δημοκρατίας, ποτέ στο παρελθόν δεν ενεργοποιήθηκε. Το να επικαλείσαι το Σύνταγμα στη διάρκεια της παρούσας θεσμικής εκτροπής, ισούται με το να το βάφεις κόκκινο. Υπ΄ αυτό το πρίσμα, η Αριστερά οφείλει να επικαλεστεί την ανάγκη της Ασφάλειας, και να τη διεκδικήσει όπως διεκδικεί τη διάσωση όλων των θεμελιωδών υποχρεώσεων του Κράτους.

Συνεπώς η Δημοκρατία της Αριστεράς και η Αριστερά της Δημοκρατίας επιθυμoύν μία Αστυνομία που να υπηρετεί την Ασφάλεια και μια Ασφάλεια που υπηρετεί τη Δημοκρατία.

Αυτό που κυρίως δεν πρέπει να θέλει η Αριστερά είναι η αυτοδικία. Η αυτοδικία στην παρούσα φάση έχει εμφανιστεί από την ακροδεξιά με τη μορφή των ΄ταγμάτων εφόδου΄ της Χρυσής Αυγής. Η αυτοδικία όμως της Χρυσής Αυγής έχει αποτελέσματα και στον βαθμό της αυτοάμυνας των δημοκρατικών κινημάτων.

Για την Αριστερά, η μαζική πολιτική αυτοάμυνα επιτρέπεται ηθικά και πολιτικά μόνο εκεί που, είτε λόγω είτε της κατάρρευσης του κράτους είτε επειδή το κράτος αγγίζει τον πλέον έκτακτο χαρακτήρα του, η κοινωνία μένει τελείως απροστάτευτη. Το παράδειγμα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και ακόμα περισσότερο της ΟΠΛΑ, ακριβώς αυτό αποδεικνύει. Μέχρι όμως εκείνο το σημείο, η Αριστερά οφείλει να υπερασπίζεται, το Κράτος Δικαίου και τους αναγκαίους για τη Δημοκρατία και τη Νομιμότητα μηχανισμούς του. Με άλλα λόγια, η Αριστερά οφείλει να καταδεικνύει ακριβώς ότι ακόμα και τα λείψανα του Κράτους Δικαίου, συνιστούν εμπόδιο για την κυρίαρχη τάξη. Συνιστούν ένα εμπόδιο προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης να καθυποτάξει τους κοινωνικούς αγώνες. Η επισήμανση αυτή από την αριστερή πλευρά, μπορεί να αποφέρει ριζοσπαστικοποίηση στην κοινωνία αλλά και, δυνητικά, αυτοπεριορισμό της κυρίαρχης τάξης στο συνταγματικό θεσμικό πλαίσιο, άρα και μια θεσμική νίκη για την Αριστερά.

Υπ΄ αυτούς λοιπόν τους γενικούς όρους , η Αριστερά υπερασπίζεται το ρόλο της Αστυνομίας και τα κοινωνικά αιτήματα των ενστόλων. Ο διανητέος δρόμος από τους γενικούς όρους μέχρι τις ειδικές συνθήκες είναι δύσβατος. Αν οι γενικοί όροι έχουν σχέση με την Αστυνομία ως μηχανισμό, οι ειδικές συνθήκες έχουν να κάνουν με τους ίδιους τους αστυνομικούς, ως ατομικούς φορείς εξουσίας.

Η αντιμετώπιση της Αριστεράς προς τους αστυνομικούς υπαγορεύεται πρώτα απ΄ όλα από τα αναλυτικά της εργαλεία. Κυκλοφορούν ευρέως απλουστευτικές απόψεις που θέλουν τους ενστόλους τμήμα του προλεταριάτου με στολή. Οι απόψεις αυτές συγχέουν τη λαϊκή και αγροτική καταγωγή της πλειοψηφίας των αστυνομικών με τον αντικειμενικό κοινωνικό τους ρόλο. Το προλεταριάτο δεν χαρακτηρίζεται από τη στολή του αλλά από την ιδιότητά του να παράγει καπιταλιστική υπεραξία. Οι αστυνομικοί δεν παράγουν υπεραξία γι΄ αυτό και δεν είναι μέρος του προλεταριάτου. Συμβάλλουν όμως ώστε να παραχθεί ακώλυτα η υπεραξία, διακόπτοντας απεργίες και καταλήψεις χώρων εργασίας, επιστρατεύοντας εργάτες, συλλαμβάνοντας συνδικαλιστές. Με τους αστυνομικούς η Αριστερά δεν έχει σε καμία περίπτωση ΄΄φυσική΄΄ σχέση, όπως, μιλώντας σχηματικά, έχει με τους εργάτες της βιομηχανίας και τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα. Η σχέση αστυνομικών και Αριστεράς είναι εγγενώς ιδιότυπη και μπορεί να είναι μόνο μία συμμαχική σχέση.

Άλλες φορές η αντιμετώπιση της Αριστεράς προς τους αστυνομικούς εξαρτάται, και σωστά, από τη συμπεριφορά τους κατά τη σύλληψη και την κράτηση, στο δρόμο, στις διαδηλώσεις, στους αγώνες. Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμίσουμε δύο σημεία:

α) σχετικά με τον αστυνομικό σχεδιασμό: η Αριστερά οφείλει να είναι ο πρώτος πολιτικός χώρος που εντοπίζει και καταγγέλλει την έλλειψη ασφάλειας στην πρωτεύουσα και τις μεγάλες πόλεις. Η έλλειψη ασφάλειας αυτή, οφείλεται κατά πολύ στην υπερσυγκέντρωση αστυνομικής δύναμης στο τρίγωνο Σύνταγμα-Μαξίμου-Εξάρχεια. Με αυτό τον τρόπο, το κυρίως τμήμα του ιστορικού κέντρου μένει βορά όχι μόνο στο οργανωμένο έγκλημα και στις διάφορες συμμορίες αλλά και στους αυτόκλητους προστάτες, οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων ελέγχουν το οργανωμένο έγκλημα. Η μαφιοποίηση της καθημερινής ζωής της Αθήνας εντείνεται. Και ενώ το κεντρικό κράτος ελπίζει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει τις συμμορίες σαν Αρματολούς, αναθέτοντάς τους τη φρούρηση των βασικών λειτουργιών του, αυτές πολλές μετατρέπονται σε Κλέφτες και, περιστασιακά, το χτυπούν.

β) σχετικά με την αστυνομική αυθαιρεσία: η αδικαιολόγητη βία και τα βασανιστήρια τείνουν να αποτελέσουν μέρος του επίσημου επιχειρησιακού σχεδιασμού της αστυνομίας. Το νέο κολαστήριο της ΓΑΔΑ μαζί με τα αμαρτωλά Αστυνομικά Τμήματα Ομόνοιας, Ακρόπολης και Αγίου Παντελεήμονα δεν συνιστούν παράπλευρες απώλειες για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Αντίθετα, αποτελούν προειδοποίηση ή απειλή για την κοινωνία:΄΄υπάρχουν και αυτά τα μέρη, μην μας αναγκάσετε να γίνουν όλα τα Α.Τ. Σαν και αυτά΄΄. Είναι χώροι εθισμού της κοινωνίας στη θεσμική εκτροπή.

Υπάρχουν λοιπόν δημοκράτες αστυνομικοί που όλα αυτά τα παρατηρούν. Και τα παρατηρούν αμήχανα, ακριβώς λόγω της έλλειψης Δημοκρατίας και στα Σώματα Ασφαλείας. Η αμηχανία τους αυτή έχει να κάνει με την ατιμωρησία των αστυνομικών που αυθαιρετούν. Η ατιμωρησία δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της διοικητικής αυτοπροστασίας του Σώματος, των εκατοντάδων ατελεύτητων ΕΔΕ, των εκατοντάδων απλών μετατάξεων οι οποίες έπρεπε να είναι αποπομπές. Η ατιμωρησία των αστυνομικών είναι μεταπολιτευτικά η πυξίδα όλων των υπουργών Δημόσιας Τάξης. Και αυτό γιατί η τιμωρία, στο πλαίσιο του πελατειακού κράτους, λειτουργεί σαν επιβεβαίωση του λαϊκισμού που οι ίδιοι οι υπουργοί εξέθρεψαν: ενός λαϊκισμού που επιβεβαιώνεται όταν το κράτος δεν λειτουργεί. Ωστόσο, μέσω ενός σχιζοφρενικού συμπεράσματος, το Κράτος διατυμπανίζει ότι η όποια κριτική στην κατασταλτική του πολιτική, που μπορεί να είναι και σωστή, είναι επικίνδυνη. Συνεπώς ΄δεν τιμωρώ για να μην υποβαθμιστώ περαιτέρω΄.

Η Αριστερά ως κυβέρνηση, οφείλει να χαράξει μία τελείως διαφορετική τακτική κάθαρσης ΄από τα πάνω΄. Η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να τοποθετήσει σε ηγετικές θέσεις αξιωματικούς-σύμβολα στο εσωτερικό της Αστυνομίας -και ξέρουμε ότι υπάρχουν-, οι οποίοι έχουν δώσει εχέγγυα Δημοκρατίας, όχι μόνο ιδεολογικά αλλά κυρίως επιχειρησιακά. Αυτό σημαίνει ότι η Αριστερά πρέπει να κηρύξει την έναρξη ενός ανταγωνισμού Δημοκρατίας στο εσωτερικό της Αστυνομίας, επειδή πολλοί είναι οι ένστολοι που ενδεχομένως ...θα δουν φως και θα μπουν. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να συζητηθούν όλα τα ειδικά θέματα, όπως π.χ. η διάλυση των ΜΑΤ κτλ.

Παράλληλα, η Αριστερά ως κίνημα πρέπει να αφουγκραστεί και να στηρίξει ένα κίνημα κάθαρσης από τα κάτω. Όπως σημειώσαμε σε άλλο κείμενό μας**, η Αριστερά οφείλει να απαιτήσει από τους δημοκράτες αστυνομικούς, και από τους δημοκρατικά συγκροτημένους φορείς τους, όπως η ΠΟΑΣΥ, να προχωρήσουν οργανωμένα σε επώνυμες καταγγελίες περιστατικών αυθαιρεσίας.

Ωμά και ξεκάθαρα λοιπόν: ακριβώς επειδή για τους αριστερούς, η ένταση της καταστολής είναι όρος της ύπαρξης και της δράσης τους, η Αριστερά στηρίζει την Αστυνομία, εφόσον οι ίδιοι οι αστυνομικοί το θελήσουν. Οι αστυνομικοί , στρέφοντας την πλάτη στο επερχόμενο κρατικό έγκλημα, μπορούν να γράψουν ιστορία. Από κοντά και η Αριστερά, με τις δικές της μελανές μνήμες αλλά και με το νέο κοινωνικό της όραμα.


* Το κείμενο αυτό αποτέλεσε τη βάση τοποθέτησης του γράφοντος στην εκδήλωση ΄Δημοκρατία και Σώματα Ασφαλείας΄, που διοργανώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Σωμάτων Ασφαλείας, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Νεών ΣΥΡΙΖΑ, στις 7.10.2012, στο άλσος Γουδή.

**Βλ. άρθρο του γράφοντος: "Θεσμική Ιπποσύνη", Η Αυγή, 8/9/2012



2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)