Την πιο άγρια νεοφιλελεύθερη θεώρηση στον κομβικό χώρο της Παιδείας ξεδίπλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή, αφού με πλήρη σαφήνεια έβαλε τους όρους της αγοράς στην πρόσβαση στη γνώση -όρο που απέφυγε να χρησιμοποιήσει- σε όλα τα επίπεδα, από το δημοτικό έως το πανεπιστήμιο και το διδακτορικό. Ξεχνώντας δε επιμελώς να αναφερθεί στην αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου, απείλησε με “νουθεσίες” απόλυσης τους καθηγητές.

Από την άλλη πλευρά, μόνο ένθερμα λόγια υποστήριξης είχε να πει για το δικαίωμα των σχολαρχών στην αντεργατική ασυδοσία και για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και να τονίσει γιατί πρέπει να μείνουν υψηλά τα δίδακτρα σε μεταπτυχιακά και διδακτορικά στη λογική τού “η αγορά τα ρυθμίζει όλα”.

Με δεδομένη τη συγκεκριμένη τακτική υποβάθμισης του δημόσιου σχολείου από τη Ν.Δ. όλα τα προηγούμενα χρόνια, μια κοινωνική προβολή στο μέλλον του σχολείου όπως προσεγγίζει το θέμα της Παιδείας συνολικά ο Κυρ. Μητσοτάκης κάνει ακόμη πιο εμφανές το σχέδιο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η «γαλάζια» Παιδεία θα διαχειρίζεται τους μαθητές ως τους «πελάτες» που χρειάζεται για να υλοποιηθεί η νεοφιλελεύθερη κοινωνία.

Το δημόσιο σχολείο, το οποίο είναι και μονόδρομος για την πλειονότητα της κοινωνίας, θα “παράγει” τους εργάτες και τους υπαλλήλους και η ιδιωτική εκπαίδευση θα “παράγει” επιστήμονες, CEO, τραπεζίτες και επιχειρηματίες που με τον παρά τους και την εξαγορασμένη αριστεία τους θα κερδίζουν την πλήρη πρόσβαση στη γνώση και στις ευκαιρίες.

Όπως φάνηκε ξεκάθαρα, στην καλύτερη των περιπτώσεων τα δημόσια σχολεία και τα ΕΠΑΛ θα προμηθεύουν την αγορά με εξειδικευμένους τεχνίτες, ενώ η λογική των υποτροφιών θα δίνει περιορισμένη πρόσβαση των μη εχόντων στο... όνειρο!

Με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια, ο πρωθυπουργός παρουσίασε το σχέδιο της κυβέρνησης, που ήδη υλοποιείται και έχει αναδείξει με απτά δείγματα γραφής μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Μίλησε για το δικαίωμα των πολλών να έχουν πρόσβαση στη γνώση μέσα από την αναβάθμιση της δημόσιας Παιδείας και πώς θα υπάρχουν κανόνες στην ιδιωτική εκπαίδευση, ενάντια στην αυθαιρεσία με την οποία λειτουργούσε τα προηγούμενα χρόνια.

Πρόκειται για δύο διαφορετικούς κόσμους, που συγκρούονται σε όλα τα επίπεδα.

Ο ένας παλεύει να κερδίσει κονδύλια για την Παιδεία και ο άλλος προστρέχει να κόψει τα χρήματα από την Παιδεία για να φτάσει τους δημοσιονομικούς στόχους.

Εν τέλει, ο ένας κόσμος λειτουργεί για το καλό τής κοινωνίας και ο άλλος αποκλειστικά για την ελίτ.