Ποιος μπορεί να έχει κάνει αυτή τη δήλωση; Ο πρόεδρος των βιομηχάνων της Πορτογαλίας; Λογική εικασία, αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτόν. Ο κεντρικός τραπεζίτης της χώρας; Φυσιολογικό ποντάρισμα, αλλά ούτε αυτός είναι ο δράστης. Μήπως κάποιος κορυφαίος Ευρωπαίος αξιωματούχος που τρέμει στο ενδεχόμενο να σχηματίσουν κυβέρνηση στην Πορτογαλία οι σοσιαλιστές, οι ριζοσπάστες της Αριστεράς και οι κομμουνιστές (οι αριθμοί πάντως βγαίνουν) και να απειληθεί το λεγόμενο «πορτογαλικό θαύμα»;
Οχι, γιατί μετά τα στραπάτσα που έπαθαν στην Ελλάδα -άλλα ήθελαν και άλλα τους βγήκαν στις εκλογές του Γενάρη, στο δημοψήφισμα του Ιουλίου και στις εκλογές του Σεπτέμβρη- οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες έχουν γίνει πιο προσεκτικοί. Αλλωστε, για την ώρα και αφού δεν έχει συμβεί ακόμη το «κακό», δεν έχουν λόγο να εκτίθενται οι ίδιοι. Υπάρχουν άλλοι, πολύ πρόθυμοι, να κάνουν για λογαριασμό τους τη βρόμικη δουλειά, οι οποίοι μάλιστα έχουν και τη στάμπα του αριστερού.
Η παραπάνω δήλωση λοιπόν ανήκει στον Κάρλος Σίλβα, γενικό γραμματέα της δεύτερης σε μέγεθος εργατικής συνομοσπονδίας της Πορτογαλίας που πρόσκειται στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται «ως άνθρωπος της Αριστεράς, σοσιαλιστής και ακτιβιστής του Σοσιαλιστικού Κόμματος». Ξαφνιαστήκατε; Δεν θα έπρεπε. Μελαγχολήσατε; Μα, γιατί; Αυτή δεν είναι η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία; Τη ζήσαμε εδώ, τη βλέπουμε και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Οι ηγεσίες της έχουν συνθηκολογήσει άνευ όρων.
Το ενδιαφέρον είναι ότι την ίδια μέρα ένας γνωστός συντηρητικός Γερμανός οικονομολόγος, ο Χανς-Βέρνερ Ζιν, που είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών του Μονάχου, έκανε μια δήλωση που κανονικά θα έπρεπε να την είχε κάνει ο Πορτογάλος αρχισυνδικαλιστής. Είπε ότι η Ελλάδα και η Πορτογαλία δεν μπορούν να ανατάξουν τα δημόσια οικονομικά τους μόνες τους, πρέπει να κουρευτεί το χρέος τους και πρότεινε οι κυβερνήσεις των χωρών της Νότιας Ευρώπης που βρίσκονται σε κρίση να υποχρεώσουν τους πλούσιους πολίτες τους σε αναγκαστικές εισφορές. Μπερδευτήκατε τώρα; Κακώς. Τα πράγματα είναι απλά. Ο ένας (ο αριστερός συνδικαλιστής) είναι παραδομένος, ο άλλος (ο δεξιός οικονομολόγος) διαθέτει τον κοινό νου.
