to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

12:27 | 30.11.2015

hecatelilith

πηγή: kamenasoutien

Κοινωνία

Αριστερά, τρανσφοβία και κανονικότητα

Το βίντεο του καθηγητή Πατέλη από διάλεξή του στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες ως δείγμα ακραίας τρανσφοβίας.


Oσο ελεεινός και αν είναι ο ομοφοβικός και τρανσφοβικός λόγος του αριστερού καθηγητή Πατέλη, η συνεχής αναπαραγωγή του βίντεο της ομιλίας του, συνοδευόμενη από σχόλια που δηλώνουν το σοκ που υπέστη ο/η θεατής, εμπεριέχει μια γερή δόση υποκρισίας.

Οχι, γιατί ο άθλιος αυτός τύπος δεν αξίζει τη δημοσιοποίηση της αθλιότητάς του, αλλά γιατί η φασαρία που κάνουμε προσπαθεί -συνειδητά ή ασυνείδητα- να συσκοτίσει ότι η τοποθέτησή του αποτελεί μέρος ενός συνολικότερου πραγματικού προβλήματος στις γραμμές μας, που είναι ο διάχυτος σεξισμός και ο ματσισμός.

Δεν είναι τόσο τα αμέτρητα εμφανή παραδείγματα τέτοιων συμπεριφορών (από «αντιφασιστικές» δράσεις που συνοδεύονται με κραυγές όπως «πουτανάκια, πουστάρες», μέχρι περίπτωση άνδρα που έδερνε την πρώην φίλη του φωνάζοντας «Εγώ είμαι αναρχικός και βαράω, δεν είμαι σαν τον φλώρο που σε γαμάει»).

Είναι, ακόμα περισσότερο, η συνολική νοοτροπία ενός χώρου, στον οποίον ο «ανδρισμός» παραμένει ποιοτικό χαρακτηριστικό. Ο Πατέλης δεν είναι καρκίνος, αλλά σάρκα από τη σάρκα ενός χώρου για τον οποίο το αρχέτυπο «αγωνιστή» εξακολουθεί να είναι ο γενναίος λευκός, Ελληνας, στρέιτ άνδρας.

Ή, ενίοτε, και γυναίκα. Αλλά τι γυναίκα, ε; «Αντράκι». «Με αρχίδια».(ανάρτηση του Γιάννη Ανδρουλιδάκη στο φβ)Το βίντεο του καθηγητή Πατέλη από διάλεξή του στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες ως δείγμα ακραίας τρανσφοβίας.

Το βίντεο του καθηγητή Πατέλη από διάλεξή του στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες ως δείγμα ακραίας τρανσφοβίας.

Δυστυχώς, η ρητορική του Πατέλη είναι γνώριμη. Τα «επιχειρήματά» του επίσης. Πρόκειται για τα αποτελέσματα της πατριαρχίας σε συνδυασμό με μια ορθόδοξη μαρξιστική θεώρηση που αρνείται την ύπαρξη διαταξικών ζητημάτων και καυχιέται για αυτό.

Δεν είναι βέβαια όλ@ οι μαρξιστ@ ένοχ@ για την αναπαραγωγή μισογυνισμού, τρανσφοβίας, ομοφοβίας μέσα στην αριστερά. Ούτε και η ευθύνη βαραίνει μόνο μαρξιστ@.

Προσωπικά, έχω πάει σε πολλές αντιφασιστικές δράσεις με κραυγές όπως «πουτανάκια, πουστάρες», όπως λέει ο Ανδρουλιδάκης. Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω να πήγα σε κάποια που να μην υπήρχαν τέτοια συνθήματα. Οι ενστάσεις μου πάντα αντιμετωπίστηκαν με το επιχείρημα πως είμαι «υπερβολική» ή πως «δεν μπορούμε να επέμβουμε στην ελεύθερη έκφραση, όσο προβληματική κι αν είναι».

Το «Εγώ είμαι αναρχικός και βαράω, δεν είμαι σαν τον φλώρο που σε γαμάει» που επίσης αναφέρει ο Ανδρουλιδάκης, το έχω ζήσει και όχι μόνο εξ ακοής. Και η στάνταρντ απάντηση συντρόφων όταν προσπάθησα να μιλήσω για αυτό ήταν «είναι προσωπικά σας αυτά, δεν μας αφορούν». Το αποτέλεσμα ήταν η δική μου απομόνωση τότε.

Επίσης, θυμάμαι πολλές φορές η κριτική εναντίον εκπροσώπων της εξουσίας να γίνεται μέσα από την απεικόνισή τους ως γυναίκες με έντονα μισογυνιστικό και τρανσφοβικό λόγο.

Τα επιχειρήματα του Πατέλη στηρίζονται στη βάση μιας (φαντασιακής) βιολογικής καθαρότητας και μιας συνωμοσιολογικής προσέγγισης του καπιταλισμού ως φορέα αλλοτρίωσης αυτής της καθαρότητας με όχημα τα ΛΟΑΤΙΚ* και φεμινιστικά κινήματα. Στηρίζονται επίσης σε άκαμπτα δίπολα: γυναίκα – άντρας, βιολογία – κατασκευή, καθαρότητα – αλλοτρίωση, φυσικό – τεχνητό, επιθυμία – ανάγκη. Αν και γελοία, δυστυχώς αυτά τα επιχειρήματα μου ακούγονται πολύ γνώριμα. Τα έχω ακούσει επανειλημμένα σε συνελεύσεις και ιδιωτικές συζητήσεις με άλλ@ αριστερ@. Έρχονται πάντα πακέτο με το δόγμα πως το μόνο αληθινά επαναστατικό ζήτημα είναι το ταξικό. Εκφράζονται συνήθως με δυνατά ντεσιμπέλ σε μια προσπάθεια διαγραφής κάθε άλλης φωνής. Και καταλήγουν πάντα στο πως οι επιθυμίες των τρανς ατόμων, των γυναικών, των κουίαρ υποκειμένων δεν είναι παρά τεχνητές ανάγκες που ο καπιταλισμός δημιουργεί και η γνήσια αριστερά οφείλει να τους αντισταθεί.

Το ενδιαφέρον είναι πως αυτές οι συζητήσεις εμπλέκουν τα ίδια εργαλεία και βασίζονται στα ίδια δίπολα που είναι βασικά συστατικά του εθνικισμού και της εξουσίας. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι πως ενώ η εξουσία ενίοτε αναγκάζεται και αναθεωρεί τέτοιες απόψεις κάνοντας βήματα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για σκοπούς αυτοσυντήρησης, η (παραδοσιακή) αριστερά παραμένει κολλημένη σε αυτές τις απόψεις, συνεχίζοντας να χρησιμοποιεί τα εργαλεία του συντηρητισμού. Στα ίδια εργαλεία παραμένει κολλημένος και ο εθνικισμός, αρνούμενος κάθε αναθεώρηση, αλλά για τον εθνικισμό αυτό αποτελεί μέσο επιβίωσής του. Αντίθετα, για την αριστερά, αυτό αποτελεί αυτο-υπονόμευση. Γιατί αποτυγχάνει να αναγνωρίσει πως δομές εξουσίας επιβάλλουν μεν την τάξη και το έθνος, επιβάλλουν όμως και την πατριαρχία και πως τα συστήματα εξουσίας τέμνονται, όπως και οι καταπιέσεις μας, οι οποίες δεν θα έπρεπε να ιεραρχόνται.

Η ιεράρχηση είναι μέσο επιβολής και καταπίεσης όχι μόνο σε ταξικό πλαίσιο, αλλά και όταν αφορά τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Η εξουσία δεν είναι αφηρημένη, άμορφη, ή ασαφής. Είναι συγκεκριμένη και μας αφορά συγκεκριμένα. Όχι μόνο ως ταξικά υποκείμενα, αλλά και ως έμφυλα υποκείμενα (σις γυναίκες, τρανς γυναίκες, τρανς άντρες, άτομα που ο έμφυλος προσδιορισμός τους δεν χωρά σε δυιστικά κουτάκια) και με κάθε άλλη καταπιεσμένη ταυτότητα (αναπηρία, μεταναστευτικό υπόβαθρο, σεξουαλικότητα, ηλικία, καθεστώς υγείας, *). Η μη αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας δεν αποτελεί μόνο αποτυχία των σις στρέιτ λευκών αντρών μέσα στην αριστερά, αλλά άσκηση της δικής τους εξουσίας πάνω σε όλ@ τ@ υπόλοιπ@. Και αυτή η άσκηση αυτής της εξουσίας γίνεται σε πολλαπλά επίπεδα: θεωρητικά, πρακτικά, διανοητικά, συναισθηματικά, σωματικά, καταπνίγοντας τις φωνές μας, καθιστώντας μας αόρατ@.

Οι ταυτότητές μας δεν αποτελούν όχημα για την επιβολή του καπιταλισμού, όχι. Τα σώματά μας και τα μυαλά μας δεν είναι χειραγωγήσιμα. Ούτε από τον καπιταλισμό, ούτε όμως και από τ@ «συντρόφ@» μας. Τα σώματά μας έχουν υπάρξει και συνεχίζουν να γίνονται τόποι επιβολής εξουσίας, ταξικής, φυλετικής, έμφυλης, σις-κανονικής, ετεροκανονικής, ableist και γενικά κανονικότητας. Η κανονικότητα της αριστεράς δεν μπορεί να παίρνει συγχωροχάρτι στερώντας μας την αυτενέργεια.

Η στάση της αριστεράς στα έμφυλα ζητήματα και η κανονιστική της θερώρηση γενικότερα σηκώνουν σίγουρα πολλή περισσότερη ανάλυση, αλλά κλείνω με το σχόλιο τ@ Bau Haus κάτω από το βίντεο του Πατέλη:

«Την επόμενη φορά που θα κάνουμε καμία ανωμαλία, μην ξεχάσουμε να πάρουμε τηλέφωνο τον Πατέλη, γιατί μπορεί να μην πρόκειται για καύλα αλλά για εκτατική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του καπιταλισμού.»

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)