"Δημόσιες επιχειρήσεις, που δεν είναι μείζονος κοινωνικής σημασίας και δημόσιας ωφέλειας και δεν χρησιμεύουν ως σημαντικός αναπτυξιακός μοχλός δεν υπάρχει λόγος να παραμένουν στην ιδιοκτησία του δημοσίου", αναφέρεται στις προεκλογικές θέσεις της ΔΗΜΑΡ για την οικονομία.
"Απαλλαγή από όσες επιχειρήσεις του δημοσίου δεν συντρέχει λόγος να ευρίσκονται υπό τον έλεγχό του, μετά από κατά περίπτωση αντιμετώπιση και με διαφανείς διαδικασίες", είναι μια άλλη πρόταση του νέου κυβερνητικού εταίρου, στην ίδια κατηγορία.
Οι ράγες για την μετεκλογική της διαδρομή ήταν ήδη στρωμένες, όπως φαίνεται από τα παραπάνω αποσπάσματα. Ανεξάρτητα από την άποψη που έχει ο καθένας για το τεράστιο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, δεν μπορεί να κατηγορήσει την παράταξη της ανανεωτικής αριστεράς για ανειλικρίνεια, αφού αυτές τις θέσεις είχαν εκφράσει και πριν τις εκλογές, προτού καταλήξουν στη μνημονιακή συγκυβέρνηση. Ή μήπως μπορεί;
Ο Θ. Μαργαρίτης δήλωσε ότι το κόμμα του είναι "ανοιχτό" στο ενδεχόμενο πώλησης του ΟΠΑΠ. Διευκρίνισε βέβαια ότι θα πρέπει να εξεταστούν οι παράμετροι μιας τέτοιας αγοραπωλησίας, χαρακτηρίζοντας όμως την πρόταση αυτή "ενδιαφέρουσα". Το ζήτημα που προκύπτει είναι αν η περίπτωση του ΟΠΑΠ εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες. Αν δηλαδή η επιχείρηση δεν είναι "μείζονος κοινωνικής σημασίας και δημόσιας ωφέλειας και δεν χρησιμεύει ως σημαντικός αναπτυξιακός μοχλός" και άρα "δεν συντρέχει λόγος να ευρίσκεται υπό τον έλεγχο του δημοσίου".
Το παραπάνω ερώτημα εύκολα απαντιέται, ρίχνοντας μια ματιά στα στοιχεία του ΟΠΑΠ. Αντιγράφουμε από εδώ:
"Ο ΟΠΑΠ, αν και δεν εντάσσεται στις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις, όπως της Ενέργειας, Μεταφορών, Τηλεπικοινωνιών, εντούτοις, το οικονομικό μέγεθος τον καθιστά σημαντικότατη δημόσια επιχείρηση. Ο ΟΠΑΠ, επί σειρά ετών, από τη μια αιμοδοτούσε τα οικονομικά της κυβέρνησης με καθαρό χρήμα, από την άλλη έδινε στήριξη στον αθλητισμό και πολιτισμό χρηματοδοτώντας σχετικούς φορείς.
Για να κατανοήσει κάποιος το ειδικό βάρος του ΟΠΑΠ, αρκεί να δει τον κρατικό προϋπολογισμό 2005 και 2006 για τις Δ.Ε. Όπως φαίνεται, ενώ η ομάδα των Δ.Ε. είχε συνολικό οικονομικό αποτέλεσμα 559 εκατ. ευρώ το 2004, το 2005, όταν πλέον το Δημόσιο είχε χάσει την πλειοψηφία των μετοχών ΟΠΑΠ και βγήκε εκτός της λίστας των Δ.Ε., το συνολικό οικονομικό αποτέλεσμα διαμορφώθηκε σε -259,11 εκ. ευρώ. Με βάση τον προϋπολογισμό του 2005, το οικονομικό αποτέλεσμα του 2004 ήταν για τον ΟΠΑΠ 690 εκατ. ευρώ, δηλαδή ίσον με 1,23 φορές του συνολικού αποτελέσματος των Δ.Ε. Ήταν δηλαδή ο κύριος φορέας που συνέβαλε να καλύπτονται τα αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα 21 φορέων το 2004 και έτσι να εμφανίζεται θετικό το συνολικό οικονομικό αποτέλεσμα. Να επισημανθεί εδώ ότι η πλήρης ιδιωτικοποίηση ΟΠΑΠ, ως είναι αναμενόμενο, θα μηδενίσει και τη συμβολή σε πολιτιστικές και αθλητικές δράσεις.
Όμως για την τρόικα δεν έχουν σημασία αυτά. Δεν ενδιαφέρεται αν οι ιδιωτικοποιήσεις στερούν εργαλεία παρέμβασης, αν σήμερα με την κατάσταση στο Χρηματιστήριο, είναι ακόμη και με στενά εισπρακτικά κριτήρια ασύμφορες, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως μιλάμε για μια επιχείρηση η οποία έχει ετήσια κέρδη ύψους 700 εκατομμυρίων ευρώ περίπου, και την οποία την θέτουν προς πώληση για 1,5 δις ευρώ."
Γίνεται αντιληπτό χάρις τα παραπάνω στοιχεία ότι ελάχιστα πράγματα έχει να κερδίσει το ελληνικό δημόσιο πουλώντας τον ΟΠΑΠ, ενώ αντιθέτως έχει πολλά να χάσει. Ο δημόσιος αυτός οργανισμός, με σωστή διαχείριση και λειτουργία, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα σημαντικότατο εργαλείο για τη δημιουργία υποδομών άθλησης και ψυχαγωγίας, όπως έχει υπάρξει κατά το παρελθόν.
Με την κρίση μάλιστα να μαστίζει την κοινωνία και συνεπακόλουθα όλο και περισσότερους πολίτες να στρέφονται στον στοιχηματισμό, ως απέλπιδα και τελευταία προσπάθεια για την επιβίωσή τους, το να δώσεις σε έναν ιδιώτη να εκμεταλλευτεί (κυριολεκτικά) την απελπισία της κοινωνίας είναι αποτρόπαιο. Η επιστροφή με τη μορφή έργων και υποδομών των χαμένων χρημάτων, είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ο ΟΠΑΠ για τη χώρα και τους κατοίκους της. Αυτή η ανταποδοτικότητα είναι εφικτή μόνο αν διασφαλιστεί ο δημόσιος χαρακτήρας της επιχείρησης, αφού είναι εκ των πραγμάτων πολύ πιο δύσκολο να εξαναγκάσεις έναν ιδιώτη να επιστρέφει στην κοινωνία μερίδιο των κερδών του.
Δεδομένα που όπως φαίνεται δεν λαμβάνει σοβαρά υπ' όψιν της η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, όταν κουβεντιάζει το ενδεχόμενο πώλησης, ερχόμενη σε ρήξη ουσιαστικά με τις δικές της προεκλογικές θέσεις και κλείνοντας το μάτι στον δίχως καμία ανταποδοτικότητα για την κοινωνία τζόγο.
