Μόλις τρεις μέρες μετά την ψήφο εμπιστοσύνης, που διατήρησε η κυβέρνηση, άρχισαν τα όργανα! Ενεργοποιήθηκε το παρασκήνιο για τη διεύρυνση ή, ακριβέστερα, την αλλαγή του κυβερνητικού σχήματος, με το επιχείρημα ότι πρέπει να εκφραστεί η "αναγκαία εθνική συνεννόηση". Ώστε, λοιπόν, η παρούσα κυβέρνηση αδυνατεί να εκφράσει αυτή την ανάγκη; Μπλόφαραν όσοι βουλευτές την υποστήριξαν καταψηφίζοντας την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως βρισκόμαστε μπροστά σε καταστάσεις ανάλογες με εκείνες πριν από ακριβώς δύο χρόνια, όταν η κυβέρνηση Παπαδήμου αντικαθιστούσε την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, η οποία είχε μόλις επιτύχει ευρεία ψήφο εμπιστοσύνης;
Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, παρά μόνο ως τραγωδία ή φάρσα. Είναι σίγουρο, πάντως, ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να εκτελέσει τα συμβόλαια που έχει υπογράψει. Κολοβή μετά την αποχώρηση της ΔΗΜ.ΑΡ., με το ΠΑΣΟΚ να εξαερώνεται και με τη Ν.Δ. να "αδειάζει" αμφίπλευρα, η κυβέρνηση Σαμαρά αποδεικνύεται μιας χρήσεως... Ο Σαμαράς μπορεί ακόμη να ελέγχει το κόμμα του, αλλά θα βρεθεί αντιμέτωπος με απρόβλεπτης έκτασης κρίση, αν π.χ. δεν ψηφιστούν τα επώδυνα μέτρα. Και βεβαίως θα βρεθεί μετέωρος αν στις διπλές εκλογές του Ιουνίου (ευρωεκλογές - δημοτικές) διαπιστωθεί με τον πιο αδιάψευστο τρόπο η πρωτοφανής δυσαρμονία της Βουλής προς τη λαϊκή θέληση. Όσο κι αν θέλουν να αποπολιτικοποιήσουν τις εκλογές του Ιουνίου, η ψήφος των πολιτών θα είναι πολιτική και καταδικαστική για το μνημονιακό κατεστημένο.
Η ενεργοποίηση του παρασκηνίου για "νέα κυβέρνηση" προβλέπει την ήττα Σαμαρά τον Ιούνιο και ανοίγει την προοπτική ανασυνθέσεων, πάντοτε στο πλαίσιο της "τροϊκανής νομιμότητας". Στόχος να παρακαμφθεί, κατά το δυνατόν, ο κίνδυνος της... λαϊκής έκφρασης! Δηλαδή Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να κερδίσουν χρόνο και να μην συρθούν σε βουλευτικές εκλογές με προεξοφλημένη την ήττα τους και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Επιχειρείται, λοιπόν, να κλείσει η παρένθεση που άνοιξε με το πραξικόπημα στην ΕΡΤ, να επανεγκλωβιστεί η ΔΗΜ.ΑΡ. και να επισπευσθούν μετεγγραφές από τους ΑΝ.ΕΛΛ. Για τις εξελίξεις αυτές προτάσσεται ως επίδικο η πολιτική διαπραγμάτευση για το δημόσιο χρέος, που θα συνοδεύεται από νέο σκληρό Μνημόνιο.
Η νέα μνημονιακή κυβέρνηση, στηριγμένη στην κατ' ουσίαν νεκρή, αλλά πάντως νομότυπη, κοινοβουλευτική πλειοψηφία - κολλάζ, θα επιχειρήσει να δώσει την εντύπωση μιας νέας "εθνικής διαπραγμάτευσης" τύπου PSI. Το "πείραμα Παπαδήμου" ξανάρχεται στο προσκήνιο. Αυτή τη φορά όμως όχι ως σκαλοπάτι εναλλαγής στο πλαίσιο του δικομματισμού, αλλά ως νομιμοφανές πολιτικό ανάχωμα έναντι της δυναμικής της αριστερής διακυβέρνησης.
Όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, θα επιχειρηθεί ο μνημονιακός πόλος να αποκτήσει ακόμη και ενιαία πολιτική έκφραση, ώστε να διεκδικήσει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2015. Σ' αυτούς τους σχεδιασμούς (ή, ακριβέστερα, ευσεβείς πόθους) εντάσσεται η προαναγγελία Σαμαρά για εκλογές το 2016, μόνο που μετά τον Ιούνιο το πιθανότερο είναι ο ίδιος να αποτελεί παρελθόν.
Όλοι οι σχεδιασμοί παραμένουν στα χαρτιά, όταν γρονθοκοπούνται με την κοινωνική πραγματικότητα. Μοιάζει να αναπτερώνουν προς στιγμήν το ηθικό του χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος, αλλά δεν μπορούν να αποτρέψουν την ισχυρή λαϊκή πίεση για δημοκρατική ανατροπή. Σ' αυτή την προοπτική ο κοινωνικός διπολισμός μεταβάλλεται ολοένα και περισσότερο σε πολιτικό και στενεύουν τα περιθώρια για κόμματα στον ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου.
