Αν εθνικισμός είναι το να βάζεις πάνω απ’ όλα όχι την αγάπη για τη χώρα σου αλλά την περιφρόνηση για τις άλλες,

αν σοβινισμός είναι ο ακραίος εθνικισμός, που συνοδεύεται από μίσος για τους άλλους λαούς και εκδηλώνεται με επιθετικότητα εναντίον τους,

αν μιλιταρισμός είναι, μεταξύ άλλων, η εξύμνηση των στρατιωτικών αρετών, η στρατιωτικοποίηση της καθημερινής ζωής, η επικράτηση της στρατιωτικής νοοτροπίας, η ετοιμασία για πόλεμο,

αν ρατσισμός είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους, ένα δε από τα κριτήρια της διάκρισης μεταξύ τους είναι η εθνική τους καταγωγή,

αν εθνοφυλετισμός είναι η ταύτιση της θρησκείας με το έθνος,

αν όλα αυτά αποτελούν συστατικά στοιχεία της ακροδεξιάς ιδεολογίας και πρακτικής,

τότε η παρέλαση μιας -γνωστής από τη συμμετοχή της στα συλλαλητήρια εναντίον της συμφωνίας των Πρεσπών (και όχι μόνο)- ομάδας στους δρόμους των Γιαννιτσών στις 25 Μαρτίου, για να τιμηθεί δήθεν με τον

τρόπο αυτό η επανάσταση του ’21, είχε όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά:

και στολές παραλλαγής, άρβυλα, εμβατήρια, στρατιωτική πειθαρχία,

και χυδαίες κραυγές εναντίον της γειτονικής χώρας («γ..@..ται η Τουρκία»),

και σοβινιστικά-μεγαλοϊδεατικά συνθήματα («η Κύπρος είναι ελληνική και η Μικρά Ασία»),

και εθνικό ρατσισμό («Ελλάδα είσαι μία, στον κόσμο άλλη καμία» ήταν ένα άλλο σύνθημα που φώναζαν οι παρελαύνοντες)

και ταύτιση της εκκλησίας με το ελληνικό κράτος («Ελλάδα σημαίνει Ορθοδοξία», κραύγαζαν επίσης).

Επρόκειτο, λοιπόν, -για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους,- για μια ακροδεξιά σύναξη και πρόκληση.

Και όποιος νόμισε ότι με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής τελειώσαμε με την ακροδεξιά στη χώρα μας, πρέπει να αναθεωρήσει.

Η ακροδεξιά είναι παρούσα και μάλιστα, όπως στην προκείμενη περίπτωση,  στην πιο επιθετική της μορφή και η δημοκρατική επαγρύπνηση αναγκαία.