Η εμφάνιση των Χειμερινών Κολυμβητών ως βασικού ονόματος της πρώτης ημέρας του Φεστιβάλ Κιονίου Ιθάκης (το οποίο θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 8 και την Τρίτη 9 Αυγούστου και με ελεύθερη όπως πάντα είσοδο στο γραφικό χωριό του όμορφου νησιού του Ιονίου) ήταν απλά μια πολύ καλή αφορμή για μιαν ακόμα συζήτηση με τον φυσικό -αλλά δημοκρατικότατα εκλεγμένο!- ηγέτη τους Αργύρη Μπακιρτζή. Γιατί κάθε συνομιλία με αυτόν τον γεννημένο στη Θεσσαλονίκη, όπου και σπούδασε, αλλά μόνιμο κάτοικο Καβάλας εδώ και πολλά χρόνια, αρχιτέκτονα στο επάγγελμα - και μάλιστα με πλούσιο έργο στη συντήρηση βυζαντινών αρχαιοτήτων σε όλη την περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης - αλλά στην ψυχή αυτοδίδακτο τραγουδοποιό και ερμηνευτή και, ίσως ακόμα περισσότερο, αφηγητή αληθινών ιστοριών και προσωπικών του μύθων, είναι πάντα απολαυστική. Ένας αληθινά ξεχωριστός άνθρωπος και μουσικός που, αν και στις αρχές της επόμενης χρονιάς θα εορτάσει τα εβδομηκοστά του γενέθλια, παραμένει όχι απλά ακμαίος και αειθαλής αλλά και επί της ουσίας πολύ νεότερος στο μυαλό και την ψυχή του από όσο πολλοί κατά πολύ μικρότεροί του βιολογικά!
Συνέντευξη στον Θάνο Μαντζάνα - ΑΥΓΗ
* Πώς αισθάνεστε για το ότι θα παίξετε στο φεστιβάλ Κιονίου Ιθάκης;
Σκέφτομαι περισσότερο τα χίλια διακόσια χιλιόμετρα καλοκαιριάτικα σε δύο ημέρες. Η απόλαυση της συναυλίας έρχεται μόνον αφού αρχίσει. Στην Ιθάκη πηγαίνω πρώτη φορά. Ο Καβάφης την τοποθέτησε εκεί που δεν μπορεί να απομυθοποιηθεί.
* Ποια είναι η προσωπική σας σχέση με το Ιόνιο και τα Επτάνησα;
Μικρός μού άρεσαν οι καντάδες. Στον τελευταίο δίσκο μας περιλάβαμε το τραγούδι «Το Ντι Ντι Τι» του Β. Γαντζία που ακούσαμε από τη λευκαδίτικη Αγιομαυρίτικη Παρέα στον δίσκο της «Σουλάτσο Στο Ιόνιο». Ένας απ’ τους πρώτους μουσικούς μου συντρόφους ήταν ο Κερκυραίος αρχιτέκτονας Στ. Χοντρογιάννης. Λατρεύω πολλούς Επτανήσιους λογοτέχνες. Μελοποίησα τους «Παραλληλισμούς» του Νίκου Καββαδία.
* Κάνω λάθος ή κάπου στο βάθος υπήρχε πάντα μια επιρροή στη μουσική των Χειμερινών Κολυμβητών από την επτανησιακή καντάδα;
Πιθανόν. Όμως στην εντύπωση αυτή που έχεις συντελεί κυρίως η μεγάλη αγάπη μου για τα τραγούδια της Ιταλίας τα οποία γνώρισα κατά τη δίχρονη παραμονή μου στη Ρώμη.
* Έχετε καταφέρει πλέον, αλήθεια, να προσαρμοσθείτε και στο θερινό περιβάλλον ώστε να είστε και... καλοκαιρινοί κολυμβητές;
Απ' την αρχή δεν υπήρχε πρόβλημα. Έχουμε κάνει εξαιρετικές θερινές συναυλίες όπως η πρόσφατη έναρξης του Φεστιβάλ Αθηνών ή με τον Γ. Κατσαρό στο Θέατρο Δάσους και δεκάδες, εκατοντάδες άλλες. Ο «ζωντανός» δίσκος μας προήλθε από θερινή συναυλία. Όμως το καλοκαίρι είναι δύσκολο να μαζευτούμε και συνήθως δεν τις κυνηγάμε, αντίθετα με τους περισσότερους συναδέλφους. Πέσαν και οι δουλειές στα κοσμικά μαγαζιά και όλοι πια βγαίνουν στη γύρα...
* Έχει περάσει αρκετός καιρός από τον τελευταίο δίσκο σας, υπάρχουν λοιπόν κάποια τραγούδια ή έστω σχέδια για τον επόμενο;
Τραγούδια και σχέδια υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν! Και ποιος δανείζει σήμερα; Οι αγοραστές δίσκων είναι λίγοι, τα έξοδα δεν βγαίνουν. Θα δούμε, ίσως διαβάσει κανείς αυτή τη συνέντευξη και βρούμε χρηματοδότη.
* Η εμπειρία σας πάνω στη σκηνή, αυτό το οποίο εισπράττετε από το κοινό, έχει αλλάξει σε σχέση με την εποχή που ξεκινούσατε ή παραμένει το ίδιο και απλά φυσικά εμπλουτίζεται στο πέρασμα του χρόνου;
Θα έλεγα ότι εμπλουτίζεται. Βέβαια το πέρασμα του χρόνου κάνει πιο δραματική τη μαγεία και την απόλαυση που αισθάνομαι.
* Πόσο διαφορετικά θεωρείτε ότι βίωσε η περιφέρεια και ειδικά η περιοχή σας, η Ανατολική Μακεδονία, την κρίση σε σχέση με την Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις;
Στην Αθήνα η κατάσταση φαίνεται πολύ χειρότερη, όπως και στον πόλεμο. Στα μικρά μέρη ο κόσμος βολεύεται πιο εύκολα.
* Πιστεύετε ότι έχουμε αρχίσει να ξεπερνάμε την κρίση, είμαστε ακόμα στα μισά της ή λίγο-πολύ στο ίδιο σημείο όπου βρισκόμαστε όταν άρχισε;
Ο χρόνος θα αναδείξει τα καλά και τα κακά της. Από τη δεκαετία του ’80 είχαμε κρίση. Στη χούντα δεν είχαμε κρίση; Έχουμε θεοποιήσει το τόσο αναγκαίο χρήμα (δεν ξεχνώ τον στίχο του G. Gaber «se potessi mangiare un' idea/avrei fatto la mia/αν μπορούσα να φάω μια ιδέα θα είχα κάνει την επανάστασή μου»!). Σήμερα λίγοι διαβάζουν βιβλία, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάμπτουν τις αντιστάσεις και χειραγωγούν εύκολα, προάγουν τη μαζική γκρίνια, υιοθετούνται τελείως αντίθετες, ακραίες συχνά, συμπεριφορές, με τον ίδιο τρόπο. (Ποιος το περίμενε, λοιπόν, το φέισμπουκ τη νεολαία τόσο εύκολα να πείσει/να καταφέρει αριστερούς, κεντρώους, δεξιούς κι αναρχικούς/σε ομοιόμορφο μοντέλο να τυλίξει;/Να μην αφήνει τα παιδιά ούτ’ ένα μπουκ να επιθυμούν πριν κοιμηθούνε να διαβάσουν/και τα μόνα έντυπα εκτός σχολείου και φέισμπουκ που τα ζητούνε κι εμβριθώς τα μελετούν/είναι μονάχα τα δελτία των στοιχημάτων; - Κατά Facebook, ακυκλοφόρητο τραγούδι μου). Γράφτηκε ότι οι ερευνητές στη Silicon Valley δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους το Facebook μέχρι τα δεκαοκτώ. Θυμάμαι, πιτσιρικάδες, το βούτυρο το βλέπαμε με το κιάλι, τώρα το πετάμε γιατί δεν αλείφεται καλά και μουχλιάζει. Είμαστε εθισμένοι στη γκρίνια και στην πλήρη ασυμφωνία μεταξύ μας, ομοψυχία ποτέ. Αυτό δεν είναι κρίση;
* Σε ποιο βαθμό η κρίση δεν ήταν μόνον οικονομική αλλά και πνευματική και πολιτισμική και πόσο μεγάλες και βαθιές είναι οι συνέπειες που αφήνει από αυτή την πλευρά;
Όλα μαζί πάνε. Παράδειγμα η αρχαία Αθήνα.
* Θα λέγατε ότι γενικά είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; Για τη χώρα, την τοπική κοινωνία στην οποία ζείτε, τον εαυτό σας...
Θα σου απαντήσω με αυτό που θέτει ως επίλογο στο «Αόρατες Πόλεις» ο Ίταλο Kαλβίνο: «Ρωτάει ο Μεγάλος Χαν τον Μάρκο Πόλο: - Τι κατάλαβες απ’ τα ταξίδια σου; - Ότι η ζωή είναι μια κόλαση. - Και τι κάνουμε; ξαναρωτάει ο Χαν. - Ή μπαίνουμε μέσα στην κόλαση και γινόμαστε ένα μ’ αυτήν ή μέσα στην καρδιά της φτιάχνουμε μιαν όαση». Όσον αφορά τον εαυτό μου, μάλλον διαθέτω μια ελαφρότητα που με κάνει αισιόδοξο. Πιτσιρικάς όλο γελούσα, με φώναζαν «γελαστό παιδί» (μόνον οι ταινίες του Κριστόφ Ζανούσι μού κόβανε μαχαίρι το γέλιο!). Ο Κατσαρός με τίμησε λέγοντάς μου ότι είμαι άνθρωπος εύχαρις που ευχαριστιέται τη ζωή του.
* Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους Χειμερινούς Κολυμβητές και τι θα θέλατε από αυτό;
Άγνωστο, όμως θα ήθελα να συνεχίσουμε να γυροφέρνουμε ως Χειμερινοί Κολυμβητές ή ως Κασμάδες, Καθετήρες ή Χαράλαμποι Παπαδόπουλοι, συνιστώσες των Χ.Κ., να παίζουμε με τους Βαλκάνηδες, τον Γ. Βρυζάκη με τις χορωδίες του, να κάνουμε δίσκους με μελοποιήσεις ποιημάτων του Γ. Μουρέλου, αγαπημένα ιταλικά, ρεμπέτικα και τουλάχιστον έναν ακόμα με δικά μου τραγούδια, υλικό υπάρχει.
* Και τι περιμένετε από το μέλλον για τον εαυτό σας;
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γι’ αυτά που μου έχουν συμβεί, μου χαρίστηκαν πολλά. Αν και κατά την εκτίμησή μου ακατάλληλος για ηθοποιός, έπαιξα σε πέντε ταινίες και ένα θεατρικό του Σταύρου Τσιώλη, έγινα Κάδμος στις «Βάκχες», Δαρείος στους «Πέρσες» και γάιδαρος σε μια παιδική παράσταση της Στ. Σιγανίδου. Και τρώγοντας ανοίγει η όρεξη... ύστερα κριτικάρουμε τον ιμπεριαλισμό! Για το μέλλον περιμένω ό,τι πάνω-κάτω οι πιο πολλοί στην ηλικία μου, καλή υγεία, καλό θάνατο, οι δικοί μου και οι φίλοι μου να 'ναι καλά, να συμμαζέψω το γραφείο και τον υπολογιστή, κάτι που προσπαθώ από χρόνια, να ψηφιοποιήσω τα αρχεία μου. Ακόμα να συνεχίσω στα projects του Γ. Πατεράκη, να τραγουδήσω και τον «Κατήφορο» του Χ. Παπαδόπουλου και να δοκιμάζω πράγματα που θεωρώ ότι δεν μου ταιριάζουν...
Θα ευχόμαστε στον Αργύρη Μπακιρτζή να πραγματοποιηθούν όλες αυτές οι δημιουργικές επιθυμίες του αλλά θα ήταν περιττό καθώς είμαστε σίγουροι ότι θα φροντίσει ο ίδιος για να συμβεί αυτό...
