Η Εισαγγελέας του Ανωτάτου Δικαστηρίου υποστήριξε ενώπιον της Ολομέλειας, ότι οι εν λόγω νομοθετικές διατάξεις προβλέπουν τη λήξη «των συμβάσεων προσώπων που προσελήφθησαν από δημόσιες υπηρεσίες και νομικά πρόσωπα, με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας για ορισμένο χρόνο ως μονομελή όργανα διοίκησης (μεταξύ των άλλων και οι γενικοί διευθυντές, διευθυντές ή προϊστάμενοι υπηρεσιών), χωρίς την καταβολή της αποζημιώσεως που τα συμβαλλόμενα μέρη» (εργοδότης-εργαζόμενος) συμφώνησαν για την περίπτωση πρόωρης λύσης της συμβάσεως.

Όπως τόνισε η κα. Κουτζαμάνη, οι επίμαχες διατάξεις κατά το μέρος   που προβλέπουν «την αυτοδίκαιη» λήξη των συμβάσεων ιδιωτικού δικαίου, «από τις οποίες πηγάζουν ενοχικά δικαιώματα, χωρίς την καταβολή των μέχρι τη λήξη του συμφωνημένου χρόνου αποδοχών, με παρέμβαση του νομοθέτη και κατά παράκαμψη των συμβαλλομένων μερών και ειδικότερα, που προβλέπουν τη λήξη των συμβάσεων προσώπων που προσελήφθηκαν με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας για ορισμένο χρόνο ως μονομελή όργανα διοικήσεως (μεταξύ άλλων και των διευθυνόντων συμβούλων) χωρίς την καταβολή των ως άνω αποδοχών ή χωρίς την καταβολή  αποζημιώσεως, σε περίπτωση συνδρομής σπουδαίου λόγου για την καταγγελία, είναι αντισυνταγματικές».

Και αυτό, γιατί «πρόκειται για νομοθετική ρύθμιση με καταφανή αναδρομική ισχύ, η οποία ως εκ τούτου θίγει την συνταγματική κατοχυρωμένη αρχή της οικονομικής ελευθερίας ήτοι  την ελευθερία των συμβάσεων,  ειδικότερη έκφανση της οποίας αποτελεί η ελευθερία των συμβαλλόμενων να καταγγείλουν, με δική τους πρωτοβουλία την από αυτούς καταρτισθείσα σύμβαση».

Τους αρεοπαγίτες του απασχόλησε περίπτωση εργαζομένου στο Οργανισμό Λιμένος Βόλου με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου, ο οποίος απολύθηκε κατ’ εφαρμογή του Ν. 3260/2004, χωρίς την καταβολή αποζημίωσης.

Η Ολομέλεια επιφυλάχθηκε να εκδώσει την απόφασή της.