Υπάρχει άξια του ονόµατός της συνολικής στρατηγικής των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή;

Θεωρητικά υπάρχει η προσδοκία, η αναµονή εξελίξεων σε δύο µέτωπα:

Πρώτον, ως προς το ειρηνευτικό σχέδιο του επιτελείου Τραµπ για την επίλυση της αραβοϊσραηλινής διένεξης.

∆εύτερον, η µε αρχική πρωτοβουλία της Σαουδικής Αραβίας συγκρότηση της µεσανατολικής στρατηγικής συµµαχίας MESA, που αποκαλείται και αραβικό ΝΑΤΟ, µε τη συµµετοχή των ΗΠΑ, της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας, των κρατών του Κόλπου και της Ιορδανίας.

Τα παραπάνω επανέρχονται στο προσκήνιο της επικαιρότητας:

Πρώτον, γιατί η επανεκλογή Νετανιάχου είναι κίνητρο για την ενεργοποίηση της οµάδας Τραµπ στην προώθηση του ειρηνευτικού σχεδίου.

∆εύτερον, γιατί συγκλίνουσες πληροφορίες από την Ουάσιγκτον και το Ριάντ, σύµφωνα µε το Reuters, αναφέρουν ότι η Αίγυπτος αποφάσισε να µη συµµετάσχει στο αραβικό ΝΑΤΟ.

Το ερώτηµα που εύλογα τίθεται είναι τι αποµένει ως επιχειρησιακή και διπλωµατική αξιοπιστία στο αραβικό ΝΑΤΟ χωρίς τη συµµετοχή της ισχυρότερης αραβικής δύναµης, της Αιγύπτου.

Ενα δεύτερο ερώτηµα είναι αν µπορεί να στηθεί µια αραβική στρατηγική συµµαχία ως συσπείρωση απέναντι στις περιφερειακές φιλοδοξίες του Ιράν χωρίς συνολική και βιώσιµη επίλυση του Παλαιστινιακού, µια προοπτική της οποίας ο ορίζοντας είναι σήµερα σκοτεινός.

∆εν είναι η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ προωθούν στρατηγικά δόγµατα και συµµαχίες στη Μέση Ανατολή, χωρίς ταυτόχρονα να αναλαµβάνουν το κόστος της διασφάλισης των προαπαιτούµενων, δηλαδή κατά κύριο λόγο της συνολικής επίλυσης της αραβοϊσραηλινής διένεξης.

Το 1958 η Ουάσιγκτον εξήγγειλε το δόγµα Αϊζενχάουερ που στόχο είχε την ανάσχεση της κοµµουνιστικής απειλής στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, µια πρωτοβουλία που κατεγράφη ως επικοινωνιακό πυροτέχνηµα χωρίς συνέχεια.

Το 1980 το δόγµα Κάρτερ προειδοποιούσε ότι οι ΗΠΑ θα χρησιµοποιήσουν όλα τα µέσα για να υπερασπιστούν τα ζωτικά τους συµφέροντα στη Μέση Ανατολή. Οπως τότε, έτσι και τώρα το ζητούµενο είναι αν οι ΗΠΑ θα πιέσουν το Ισραήλ να αποδεχθεί συνολική λύση του Παλαιστινιακού