Στη φθινοπωρινή σύνοδο του ΔΝΤ, χθες, στο Τόκιο, κυριάρχησε το ελληνικό πρόβλημα, καθώς Λαγκάρντ και Σόιμπλε διασταύρωσαν τα ξίφη τους, με την πρώτη να ζητεί επιμήκυνση δύο ετών του Μνημονίου και "κούρεμα" του ελληνικού χρέους και τον δεύτερο να δηλώνει αμήχανα ότι αυτή η συζήτηση δεν είναι τώρα παραγωγική.
Θα περίμενε κανείς στην Αθήνα το θέμα να απασχολήσει τη δημόσια συζήτηση, με πρωτοβουλία μάλιστα της κυβέρνησης. Να μάθουν οι πολίτες, οι οποίοι θα κληθούν σε νέες αιματηρές θυσίες, αν ισχύουν οι προβλέψεις Λαγκάρντ ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, δηλαδή ότι κι αυτές οι θυσίες θα είναι μάταιες και εξοντωτικές για τον λαό. Θα περίμενε κανείς ο πρωθυπουργός να ενημερώσει τη Βουλή και τον λαό για τις συνομιλίες του με τη Μέρκελ που είχε πίσω από τις κλειστές πόρτες. Εκτός κι αν έχει προσχωρήσει στο δόγμα Σόιμπλε, ότι η συζήτηση για το μέλλον της Ελλάδας δεν είναι παραγωγική...
Αντ' αυτών, όμως, τα κυβερνητικά χαλκεία επαναλάμβαναν και χθες τα περί ΣΥΡΙΖΑ που θα βγάλει τη χώρα από το ευρώ και τα τοιαύτα. Δεν μας εξήγησαν γιατί με κυβέρνηση Σαμαρά, που, σύμφωνα με τα διάφορα "παπαγαλάκια", ακολουθεί τον ορθό δρόμο, μεταναστεύουν από τη χώρα μεγάλες βιομηχανίες, όπως η ΦΑΓΕ και η Coca Cola.
Η χώρα πορεύεται με καταρρακωμένο διεθνές κύρος, εξέλιξη που καταντά ακόμη πιο επικίνδυνη εξαιτίας της προϊούσας κυβερνητικής αποσύνθεσης. Η χθεσινή εμφάνιση στη Βουλή του απολογούμενου Βενιζέλου για το "Λαγκάρντ gate" αντανακλούσε όχι μόνο στη διάλυση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και στην αποσυναρμολόγηση του κυβερνητικού σχήματος. Η τρικομματική κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεννοηθεί για τα μέτρα επί των οποίων έχει δεσμευτεί με το Μνημόνιο έναντι των πιστωτών και πίσω από τις πλάτες του λαού. Καθημερινά κατρακυλάει στην ηθικοπολιτική απονιμομοποίηση και ενεργοποιεί μηχανισμούς καταστολής, ώστε να καθυστερήσει την πτώση της.
Μέχρι πότε; Η επίσκεψη Μέρκελ ξεχάστηκε μόλις μια μέρα μετά. Η επικείμενη ανακοίνωση των αντικοινωνικών μέτρων επιταχύνει τις εξελίξεις.
Ολοένα και σαφέστερα απέναντι στο υπό διάλυση κυβερνητικό μπλοκ αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της εξουσίας της Αριστεράς, που θα ενδυναμώνεται ενόσω την εξηγήσιμη αμηχανία της κοινωνίας διαδέχεται η συμμετοχή στους αγώνες που άρχισαν.
