Η Σ. Τ. δούλευε επί 15 χρόνια στην Εθνική Τράπεζα (ΕΤΕ). Χειριζόταν προσωπικά δεδομένα των πελατών και έπαιρνε εντολές από τους διευθυντές της εν λόγω τράπεζας.
Ωστόσο, όταν απολύθηκε το φθινόπωρο του 2019, το χαρτί της απόλυσης έφερε τη σφραγίδα της ICAP Outsourcing Solutions.
Μόνη αυτή από τους δεκάδες απολυμένους έφτασε στα δικαστήρια διεκδικώντας να αναγνωριστεί ως εργαζόμενη της ΕΤΕ, να επαναπροσληφθεί και να πάρει τη διαφορά των χρημάτων που δικαιούται (για τα 5 τελευταία χρόνια, με βάση το εργατικό δίκαιο), καθώς ο μισθός της ως ενοικιαζόμενη μέσω της ICAP υπολείπεται κατά πολύ του μισθού που παίρνουν οι μόνιμοι τραπεζοϋπάλληλοι για την ίδια δουλειά. Η εκδίκαση έγινε την Τετάρτη 14/10/20 και αναμένουμε την απόφαση.
«Δεν είχα ποτέ πάρε – δώσε με την ICAP, ούτε έχω συναντήσει κάποιον από τα στελέχη της. Οι προϊστάμενοί μου της ΕΤΕ με ρωτούσαν λεπτομέρειες για ζητήματα πιστωτικών καρτών, ξέροντας ότι έχω μεγάλη εμπειρία και γνώση και τώρα η τράπεζα προσπαθεί να αποδείξει ότι... δεν με ξέρει», δηλώνει η εργαζόμενη στην «Εποχή».
Συνήθης πρακτική
«Μπορεί η υπόθεση που εκδικάζεται να είναι ατομική, αλλά αφορά πολλούς εργαζόμενους με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις σαν της Σ.Τ.», τονίζει ο Βασίλης Ασημακόπουλος, συνήγορος της απολυμένης.
Έχει να κάνει, εξηγεί ο κ. Ασημακόπουλος, «με το πώς μεγάλες εταιρείες, οι τράπεζες εν προκειμένω, καλύπτουν κομμάτια των εργασιών τους με προσωπικό τρίτων εταιρειών (με εξωτερική ανάθεση έργου – outsourcing) για να ρίχνουν το κόστος εργασίας και να παρακάμπτουν τις ισχύουσες συλλογικές συμβάσεις και κανονισμούς εργασίας». Η συγκεκριμένη εργαζόμενη, για παράδειγμα, αν δούλευε με σύμβαση εργασίας ως αυτό που πραγματικά είναι (τραπεζοϋπάλληλος), θα δικαιούταν περίπου 1.800 ευρώ μηνιαίως, αλλά αμειβόταν με τα μισά!
Με τις εικονικές εργολαβίες, οι επιχειρήσεις αποφεύγουν τις δεσμεύσεις του νόμου για το δανεισμό προσωπικού: α) την ίση αμοιβή του δανειζόμενου προσωπικού με το τακτικό και β) την υποχρέωση πρόσληψης του εργαζομένου από τον έμμεσο εργοδότη μετά από το χρονικό διάστημα 36 μηνών συνεχόμενης εργασίας.
Ελπίδα για χιλιάδες «εργολαβικούς»
Η υπόθεση της Σ.Τ. δεν είναι η μοναδική που φτάνει αυτόν τον καιρό στις δικαστικές αίθουσες: στις αρχές του 2020, μετά από προσφυγή πρώην (ενοικιαζόμενης) εργαζόμενης στην Εθνική Ασφαλιστική, το Μονομελές Εφετείο Αθηνών αναγνώρισε ότι η «σύμβαση έργου» που υπέγραψε η ICAP με την Εθνική Ασφαλιστική ήταν στην πραγματικότητα σύμβαση δανεισμού εργαζομένων και, άρα, μετά τη πάροδο 36 μηνών, η εργαζόμενη αυτή θα πρέπει να θεωρείται υπάλληλος της Εθνικής Ασφαλιστικής (βλέπε αναλυτικά «Εικονικές εργολαβίες και με δικαστική σφραγίδα», Εποχή, 2/2/2020).
Η Εθνική Ασφαλιστική έχει κάνει αίτηση αναίρεσης της ιστορικής αυτής απόφασης στον Άρειο Πάγο, η ετυμηγορία του οποίου αναμένεται το 2021. Αν απορριφθεί η αίτηση της εταιρείας, ανοίγει ο δρόμος για μαζικές αγωγές ενοικιαζόμενων εργαζόμενων που θα διεκδικήσουν δικαστικά την αναγνώριση της εργασιακής τους πραγματικότητας.
Ότι, δηλαδή, καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες των έμμεσων εργοδοτών τους. Και ότι η εικονική εργολαβία δεν μπορεί να συγκαλύψει πως το διευθυντικό δικαίωμα το ασκεί αυτός ο εργοδότης και όχι η εργολαβική εταιρεία (όπως η ICAP), η οποία λειτουργεί απλά ως μεσάζοντας.
