Μια νέα μορφή τέχνης που έκανε την εμφάνιση της στην Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια. Εμπεριέχει λέξεις και φράσεις γεμάτες υποσχέσεις και ελπιδοφόρα μηνύματα που στοχεύουν στον εφησυχασμό του λαού σχετικά με την εξεύρεση οικονομικών πόρων για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Ίσως-μάλλον σίγουρα- πολλοί πιστεύουν πως οι αποκρατικοποιήσεις είναι μια ενδεδειγμένη λύση στο οικονομικό (και όχι μόνο!) αδιέξοδο της χώρας μας. Υποστηρίζουν πως είναι ένα μέτρο που δεν θίγει τον κόσμο και άρα είναι καλό. Θα έλεγα πως έχουν δίκιο, αν τα νομίσματα είχαν μια μόνο όψη…
Σε κάθε περίπτωση, μια αποκρατικοποίηση σημαίνει –τις περισσότερες τουλάχιστον φορές-απολύσεις των εργαζομένων ή αντικατάσταση τους με νέους ‘εκλεκτούς’, low-budget φυσικά! Εκτός όμως από αυτό το αρνητικό στοιχείο, θα πρέπει να μας απασχολεί και το είδος των αποκρατικοποιήσεων. Εκεί τα πράγματα γίνονται ακόμα δυσκολότερα, καθώς επηρεάζονται απείρως περισσότερα άτομα. Όταν για παράδειγμα γίνεται λόγος για αποκρατικοποίηση των ΕΥΔΑΠ , ΕΥΑΘ, ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ αυτομάτως μιλάμε για ιδιωτικοποίηση (εκτός αν εξαγοράσουν αυτούς τους οργανισμούς ξένα κράτη, κάτι που δεν κάνει το μέλλον ευοίωνο) κοινωνικών αγαθών, κυρίως στις δυο πρώτες περιπτώσεις. Σε αυτή τη λίστα ίσως προστεθεί και το παραγωγικό τμήμα της ΔΕΗ κάτι που θα προσθέσει μια μαύρη πινελιά στον ήδη σκούρο καμβά της λιτότητας. Μια ενδεχόμενη αύξηση των τιμολογίων-όπως έχει διδάξει η ιστορία των αποκρατικοποιήσεων-θα είναι καταστροφική, δεδομένης της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα. Είναι η φράση που πλανάται στο μυαλό όλων όσων πληροφορήθηκαν την -μάλλον σίγουρη-αποκρατικοποίηση της ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ: ‘Θα πούμε το νερό, νεράκι…’. Και φαίνεται πως έχουν δίκιο. Ο νόμος των πιθανοτήτων δείχνει αύξηση της τιμής του κοινωνικού αυτού αγαθού. Και δυστυχώς, έπεται συνέχεια με τους άλλους φορείς που αναφέρθηκαν. Φανταστείτε ακόμα πως σε περιπτώσεις οικογενειών που αδυνατούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς ύδρευσης και ρεύματος, η διακοπή παροχής θα γίνεται πολύ ευκολότερα απ’ ότι συμβαίνει τώρα. Δυστυχώς δε ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Ο νέος ιδιοκτήτης της ΔΕΗ ή της ΕΥΔΑΠ για παράδειγμα, πολύ δύσκολα-για να μη πω αποκλείεται και φανώ απαισιόδοξος- θα δείξει ευσπλαχνία και μεγαλοκαρδία στον μη έχοντα. Για κάποιους μετράνε μόνο οι αριθμοί.
Επομένως, ιδιωτικοποίηση-κοινωνικό όφελος, σημειώσατε 1.
Ένα άλλο θέμα που προκαλεί εντύπωση, είναι το γεγονός πως οτιδήποτε είναι δημόσιο και διοικείται από κρατικούς φορείς είναι καταδικασμένο σε εξαθλίωση και δυσλειτουργία, γεγονός το οποίο χαροποιεί φυσικά τους οπαδούς του δόγματος Φρίντμαν. Νοσοκομεία, δημόσιοι οργανισμοί και φορείς είναι λίγα μόνο παραδείγματα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν ‘ανθίζουν’ οι κρατικές επιχειρήσεις (π.χ. ΔΕΗ, ΟΣΕ) και ζουν πάντα σε έναν αιώνιο χειμώνα. Μήπως θα έπρεπε το κράτος να στρέψει τη προσοχή και το ενδιαφέρον του στο να τις κάνει βιώσιμες, ανταγωνιστικές και κερδοφόρες? Έτσι, θα είναι και το ίδιο κερδισμένο. Απεναντίας, το βλέμμα είναι στραμμένο στο ξεπούλημα τους, διότι στις μέρες που ζούμε και όταν έχεις ανάγκη (π.χ. Ελληνικό κράτος),δεν πουλάς, ξεπουλάς! Η τιμή πώλησης των υπό αποκρατικοποίηση φορέων θα ήταν πολύ μεγαλύτερη σε άλλες, ένδοξες εποχές. Υπάρχουν βέβαια και φωνές που ηχούν σαν τις Σειρήνες οι οποίες αναφέρουν πως αυτή η εξαθλίωση και το ξεπούλημα είναι μεθοδευμένες τακτικές. Λέτε??
Μεγαλόσωμα αρπαχτικά περιφέρονται πάνω από το κουφάρι ενός άτυχου ζώου. Κάπου το έχω ξαναδεί το έργο…
*Άρθρο του Θοδωρή Βλάχου, αναγνώστη του left.gr.
