Ήταν το τρίτο και τελευταίο παιδί της οικογένειάς του που γεννήθηκε στο Baghdati, στη Γεωργία όπου ο πατέρας του εργαζόταν ως δασοφύλακας. Ο πατέρας του είχε καταγωγή από Ουκρανούς Κοζάκους [1] ενώ η μητέρα του ήταν επίσης Ουκρανικής καταγωγής. Αν και ο Μαγιακόβσκι μιλούσε Γεωργιανά στο σχολείο και με τους φίλους του, η οικογένειά του μιλούσε κυρίως ρωσικά στο σπίτι. Σε ηλικία 14 ετών πήρε μέρος σε διαδηλώσεις με τους σοσιαλιστές στην πόλη Κουταΐσι, όπου παρακολούθησε μαθήματα στο τοπικό γυμνάσιο. Μετά τον ξαφνικό και πρώιμο θάνατο του πατέρα του το 1906, η οικογένειά του — ο ίδιος, η μητέρα του, και οι δύο αδελφές του — μετακόμισε στην Μόσχα, όπου συνέχισε τις μαθητικές του σπουδές. Στην Μόσχα ο Μαγιακόβσκι ανέπτυξε το πάθος του για την Μαρξιστική λογοτεχνία και πήρε μέρος σε μια σειρά δραστηριοτήτων στο Ρωσικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα των Εργαζομένων, ενώ αργότερα στρατολογήθηκε ως μέλος των Μπολσεβίκων. Το 1908 αποπέμφθηκε από το σχολείο επειδή η μητέρα του δεν μπορούσε πλέον να πληρώνει τα δίδακτρα.

Εκείνη την εποχή, ο Μαγιακόβσκι φυλακίστηκε σε τρεις περιπτώσεις για ανατρεπτική πολιτική δράση αλλά,όντας ανήλικος, απέφυγε την μεταγωγή του. Στην διάρκεια της περιόδου της απομόνωσης στα κρατητήρια στην φυλακή της Μπουτίρκα (αγγλικά:Butyrka) το 1909, άρχισε να γράφει ποίηση, αλλά τα ποιήματά του κατασχέθηκαν από τις αρχές. Με την αποφυλάκισή του, εξακολούθησε να εργάζεται για το σοσιαλιστικό κίνημα, και το 1911 μπήκε στην Σχολή Τεχνών της Μόσχας όπου γνωρίστηκε με μέλη του Ρωσικού φουτουριστικού κινήματος. Έγινε ο κύριος εκπρόσωπος τύπου για την ομάδα Γκιλέας (ρωσικά:Гилея), και στενός φίλος του David Burlyuk, τον οποίο έβλεπε ως μέντορά του.
Λογοτεχνική ζωή

Το 1912 η φουτουριστική έκδοση, Ένα χαστούκι στο πρόσωπο του δημοσίου γούστου (Пощёчина общественному вкусу) περιελάμβανε τα πρώτα δημοσιευμένα ποιήματα του Μαγιακόβσκι: “Νύχτα” (Ночь), και “Πρωί” (Утро). Λόγω όμως των πολιτικών τους δραστηριοτήτων, ο Burlyuk και ο Μαγιακόβσκι αποβλήθηκαν από την Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας το 1914.

Η εργασία του συνεχίστηκε υπό την μανιέρα του Φουτουρισμού έως το 1914. Η καλλιτεχνική του ανάπτυξη τότε άλλαξε δραματικά προς την κατεύθυνση της αφήγησης και ήταν αυτή του η δουλειά, που δημοσιεύτηκε αμέσως την περίοδο που προηγήθηκε της Ρωσικής Επανάστασης, και η οποία επρόκειτο να καθιερώσει την φήμη του ως ποιητή στην Ρωσία και στο εξωτερικό. To Ένα σύννεφο με παντελόνια (1915) ήταν το πρώτο μεγάλο ποίημα του Μαγιακόβσκι με υπολογίσιμο μήκος και περιέγραφε τα καυτά θέματα του έρωτα, της επανάστασης, της θρησκείας, και της τέχνης γραμμένης υπό το πρίσμα του πληγωμένου εραστή. Η γλώσσα του έργου ήταν η γλώσσα των δρόμων, και ο Μαγιακόβσκι κατέβαλλε σημαντικές προσπάθειες για να απομυθοποιήσει τις ιδεαλιστικές και ρομαντικές έννοιες της ποίησης και των ποιητών.

Το καλοκαίρι του 1915, ο Μαγιακόβσκι ερωτεύτηκε μια παντρεμένη γυναίκα, την Λίλια Μπρικ, και είναι σε εκείνη που αφιερώθηκε το ποίημα “Το σπονδυλωτό φλάουτο” (1916). Δυστυχώς για τον Μαγιακόβσκι, αυτή ήταν η γυναίκα του εκδότη του Όσιπ Μπρικ. Η ερωτική σχέση, αλλά και οι εντυπώσεις του από τον πόλεμο και την επανάσταση, επηρέασαν καθοριστικά τα έργα του αυτών των χρόνων. Το ποίημα “Ο πόλεμος και ο κόσμος” (1916) αναφέρεται στην φρίκη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και “Ο Άνθρωπος” (1917) είναι ένα ποίημα που ασχολείται με την δυστυχία του έρωτα.

Η επιθυμία του να πάει ως εθελοντής απορρίφθηκε στις αρχές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ ανάμεσα στα έτη 1915-1917 εργάστηκε στην Αγία Πετρούπολη στην Στρατιωτική Σχολή Αυτοκινήτου ως επίσημος γραφέας. Κατά το ξέσπασμα της Ρωσικής Επανάστασης, ο Μαγιακόβσκι βρίσκονταν στο Σμόλνι, στην Αγία Πετρούπολη. Εκεί έζησε την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ξεκίνησε να απαγγέλλει ποιήματα όπως το “Αριστερό Εμβατήριο! Για τους Κόκκινους Ναυτικούς: 1918″ (ρωσικά: Левый марш (Матросам), 1918) σε ναυτικά θέατρα, με ναύτες ως κοινό του.

Όταν ξαναγύρισε στην Μόσχα, ο Μαγιακόβσκι εργάστηκε για την Ρωσική Κρατική Εταιρεία Τηλεγράφου (αρχικά: ROSTA) δημιουργώντας —τόσο σε γραφικά όσο και σε κείμενο — σατυρικά Agitprop (συνδυασμός των λέξεων agitation και propaganda) πόστερ. Το 1919 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο ‘Συλλογή Έργων 1909-1919′ (ρωσικά: Все сочиненное Владимиром Маяковским). Στο πολιτιστικό κλίμα της πρώιμης Σοβιετικής Ένωσης, η δημοτικότητά του αυξήθηκε πολύ γρήγορα. Στην διάρκεια των χρόνων 1922-1928, Μαγιακόβσκι ήταν ένα εξέχον μέλος του Αριστερού Μετώπου για την Τέχνη και συνέχισε να προσδιορίζει το έργο του ως ‘Κομμουνιστικό φουτουρισμό’ (ρωσικά: комфут). Εξέδιδε μαζί με τον Σεργκέι Τρετιακόβ και τον Όσιπ Μπρικ, το περιοδικό LEF.

Τα ταξίδια του στην Λετονία, Βρετανία, Γερμανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Μεξικό και Κούβα επηρέασαν έργα του όπως Η δική μου ανακάλυψη της Αμερικής (ρωσικά: Мое открытие Америки, 1925). Ταξίδεψε επίσης από την μια έως την άλλη άκρη σε όλη την Σοβιετική Ένωση.

Σε μια περιοδεία του για διαλέξεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μαγιακόβσκι γνώρισε την Έλι Τζονς, η οποία γέννησε αργότερα την κόρη του, ένα γεγονός που ο ίδιος πληροφορήθηκε μόλις το 1929, όταν το ζευγάρι συναντήθηκε μυστικά στην νότιο Γαλλία, καθώς η σχέση τους είχε κρατηθεί κρυφή. Στα τέλη του 1920, ο Μαγιακόβσκι ερωτεύθηκε την Τατιάνα Γιακόβλεβα και σε αυτήν αφιέρωσε το ποίημα “Ένα γράμμα στην Τατιάνα Γιακόβλεβα” (ρωσικά: Письмо Татьяне Яковлевой, 1928).

Η σημασία της επίδρασης του Μαγιακόβσκι δεν μπορεί να περιοριστεί στην Σοβιετική ποίηση. Ενώ για χρόνια θεωρούνταν ο κορυφαίος Σοβιετικός ποιητής, άλλαξε επίσης τις παραδοχές για την ποίηση στην ευρύτερη κουλτούρα του 20ου αιώνα. Ο πολιτικός του ακτιβισμός ως καθοδηγητή προπαγάνδας σπάνια κατανοήθηκε και συχνά επικρίθηκε από τους συγχρόνους του, ακόμα και από στενούς του φίλους όπως ο Μπαρίς Πάστερνακ. Κοντά στα τέλη του 1920, ο Μαγιακόβσκι απομυθοποίησε σε μεγάλο βαθμό την πορεία της Σοβιετικής Ένωσης υπό τον Ιωσήφ Στάλιν: τα σατιρικά του έργα Ο κοριός (ρωσικά: Клоп, 1929) και Το μπάνιο (ρωσικά: Баня, 1930), τα οποία πραγματεύονται την Σοβιετική απέχθεια για την τέχνη και την γραφειοκρατεία, αντανακλούν αυτήν την εξέλιξη.

Το απόγευμα στις 14 Απριλίου, 1930, ο Μαγιακόβσκι αυτοπυροβολήθηκε. Το ημιτελές κείμενο του ποιήματος της αυτοκτονίας του σημείωνε, μεταξύ άλλων:

Το καράβι της αγάπης συντρίφθηκε πάνω στην καθημερινή ρουτίνα. Εσύ κι εγώ, δεν χρωστάμε τίποτε ο ένας στον άλλον, και δεν έχει νόημα η απαρίθμηση αμοιβαίων πόνων, θλίψεων και πληγών.

Πηγη:el.wikipedia.org