Το θλιβερό γεγονός της ακύρωσης μιας συναυλίας στην Πάτρα μόνο και μόνο λόγω του ονόματος της μπάντας δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το μόνο περιστατικό της διαχρονικής προσπάθειας της Ελλάδας των εθνικοφρόνων να «προστατέψουν» την ελληνική κοινωνία απ’ ό,τι αυτοί θεωρούν ότι την απειλεί.
Το παράδοξο της υπόθεσης πάντα είναι ότι αυτοί που δέχονται τα πυρά αυτών που θεωρούν ότι η τρισχιλιετής πορεία του ελληνικού έθνους δεν χωρά αμφισβήτηση για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία του, είναι κυρίως οι άνθρωποι του πολιτισμού που αναγνωρίζονται διεθνώς στον τομέα τους.
Τα παραδείγματα είναι πολλά, όμως για λόγους οικονομίας του κειμένου ας σταθούμε σε τρία εμβληματικά.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ένας από τους κορυφαίους Ευρωπαίους κινηματογραφιστές του περασμένου αιώνα, στοχοποιήθηκε όσο κανένας άλλος από το μαύρο μπλοκ της αντίδρασης στις αρχές του 1990. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια και φυσικά αρκετά βραβεία -πάντα άλλωστε βοηθά η εθνική οικειοποίηση μιας προσωπικής κατά κανόνα επιτυχίας- για να αποκατασταθεί η φήμη και να αναγνωριστεί η συμβολή του από την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας και να σβηστεί από τη συλλογική μνήμη η ακραία πολεμική προς το πρόσωπό του από αυτούς που τον αφόρισαν, τον είπαν προδότη και Σκοπιανό πράκτορα.
Ο Γιώργος Λάνθιμος, που το ελληνικό κοινό απολαμβάνει και νιώθει περήφανο για το σπουδαίο έργο του τα τελευταία χρόνια, ήταν πιο τυχερός από τον Αγγελόπουλο. Οι αντιδράσεις για το έργο που τον καταξίωσε στη διεθνή σκηνή ήταν σχετικά περιορισμένες αλλά υπαρκτές, από τους φορείς ακριβώς των ίδιων ιδεών του σκοταδισμού και της συντήρησης που κυνήγησαν τον Αγγελόπουλο.
Ο «Κυνόδοντας», ίσως μαζί με το «Σπιρτόκουτο» του Οικονομίδη, είναι δύο από τις πιο εμβληματικές αποδομήσεις της «αγίας ελληνικής οικογένειας» στη μεγάλη οθόνη. Αν ανατρέξει κανείς σε κείμενα και αναρτήσεις ακροδεξιών και εθνικιστικών κύκλων της περιόδου, θα δει ακριβώς ότι την ώρα που η διεθνής κοινότητα του κινηματογράφου ανακάλυπτε ένα διαμάντι της νέας εποχής του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, οι εδώ προστάτες της φυλής ανακάλυπταν ακόμα έναν πράκτορα του ανθελληνισμού.
Οι Rotting Christ είναι αδιαμφισβήτητα η πιο γνωστή ελληνική μπάντα στο εξωτερικό. Ίσως μόνο οι Aphrodite’s Child μπορούν να συγκριθούν μαζί τους ως προς την αναγνώριση εκτός συνόρων. Τριάντα δύο χρόνια παρουσίας, χιλιάδες πωλήσεις δίσκων στις μεγαλύτερες αγορές του πλανήτη, παγκόσμιες περιοδείες, σταθερή παρουσία στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης και μάλιστα σε έναν ήχο πολύ απαιτητικό, όπου πολλές ξένες μπάντες πολύ εμβληματικότερες από τους Rotting Christ δύσκολα κατόρθωσαν να σταθούν στο επίπεδο αυτών για πάνω από δύο-τρεις δίσκους. Η μπάντα του Σάκη Τόλη στην Ελλάδα του 2019 θεωρείται από τους εθνικόφρονες και τους φονταμενταλιστές ως απειλή. Με αποτέλεσμα να απαιτούν και τελικά να πετυχαίνουν την ακύρωση της συναυλίας τους στην Πάτρα.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι αν θα ξεμπερδεύουμε με τους φονταμενταλιστές και τους σκοταδιστές σε αυτή τη χώρα. Πάντα θα υπάρχουν και πιθανόν κατά καιρούς θα μεγαλώνει ή θα μικραίνει το μπόι τους. Το θέμα σήμερα είναι αν οι υπόλοιποι, η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων που αποστρέφονται αυτές τις οπισθοδρομικές αντιλήψεις, θα ορθώσουν ανάστημα απέναντι σε αυτή τη συντηρητική παλινόρθωση.
Οι χρυσαυγίτες, οι ακροδεξιοί των σαλονιών, οι σκοταδιστές και οι φονταμενταλιστές μοιράζονται ένα κοινό όραμα για την επιστροφή της χώρας στη δεκαετία του 1950. Ένα καθεστώς στο οποίο η πολιτική ανελευθερία συνυπάρχει με την αισθητική του χουντογλεντιού.
Η Αριστερά οφείλει να αντιληφθεί ότι η ανάσχεση της συντηρητικής παλινόρθωσης δεν κρίνεται μονοσήμαντα από τη βελτίωση της κατάστασης στην οικονομία. Κρίνεται εξίσου και στο εποικοδόμημα. Στη συγκυρία αυτή, λοιπόν, όσο χρήσιμος μας είναι ο Μαρξ, άλλο τόσο χρήσιμος μας είναι και ο Ραφαηλίδης.
