to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Από τον Χένρι Γουάλας στον Μπέρνι Σάντερς: Οι ήττες του προοδευτικού κινήματος και μια ανομολόγητη ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών

Εκλογική ήττα, ιδεολογική νίκη και το μεγάλο δίλημμα του προοδευτικού ψηφοφόρου.


Πηγή εικόνας: http://blogs.reuters.com/great-debate/2015/11/12/the-real-secret-to-bernie-sanders-success/

Ύστερα από 11 ντιμπέιτ, 28 εκλογικές αναμετρήσεις σε ισάριθμες πολιτείες και πλήθος προεκλογικών συγκεντρώσεων, ομιλιών και συνεντεύξεων, ο Μπέρνι Σάντερς σε βίντεο-κλήση από το σπίτι του στο Βερμόντ θα ανακοινώσει την παραίτησή του από την κούρσα για το χρίσμα των δημοκρατικών. Μέρες αργότερα θα στηρίξει ανοιχτά την υποψηφιότητα Μπάιντεν. Καθώς οι λόγοι δεν είναι ξεκάθαροι, πηγές των ΝΥΤ θέλουν την παρέμβαση του πρώην Αμερικάνου προέδρου (1) να παίζει καταλυτικό ρόλο στην αιφνιδιαστική αυτή απόφαση.

Εκλογική ήττα, ιδεολογική νίκη και το μεγάλο δίλημμα του προοδευτικού ψηφοφόρου

Η επιτυχία του κινήματος Σάντερς είναι αδιαμφισβήτητη καθώς, κατάφερε να σπρώξει τις  πολιτικές θέσεις του Μπάιντεν προς τον προοδευτικό πόλο (όπως επισήμανε ο Μπαράκ Ομπάμα στα προαναφερθέντα τηλεφωνήματά του), να μετατοπίσει τον πολιτικό διάλογο προς τα αριστερά, να γεννήσει εκατοντάδες κοινωνικά και πολιτικά κινήματα (βλέπε Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ) και να εμπνεύσει μια ολόκληρη γενιά νέων Αμερικάνων.

Ενώ ο Σάντερς δεν μπόρεσε να πείσει μεγάλο ποσοστό των Δημοκρατικών, κατάφερε ακόμα και σε συντηρητικές πολιτείες να δημιουργήσει έναν πυρήνα ψηφοφόρων της τάξης του 30%, ποσοστό που πιθανόν θα κρίνει το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών. Η αριστερή πλατφόρμα των υποστηρικτών του Μπέρνι φαίνεται να γυρνάει την πλάτη στον Τζο Μπάιντεν, ειδικά μετά τις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση τις οποίες αντιμετωπίζει. Από την άλλη, οι πιο μετριοπαθείς υποστηρικτές -ανάμεσά τους και ο Νόαμ Τσόμσκι (2)- αντιμετωπίζουν την αποχή ή την ψήφο σε τρίτο κόμμα ως ψήφο στον Ντόναλντ Τραμπ. Στην γη της ευκαιρίας, αν δεν συμφωνείς με κανένα από τα δύο κυρίαρχα κόμματα, ή αν ζεις σε πολιτεία η οποία παραδοσιακά ψηφίζει αντίθετα από εσένα, η ψήφος σου απλά δεν μετράει.

Η σύγκρουση των δύο αυτών ρευμάτων και ο αντιδημοκρατικός χαρακτήρας των παραπάνω εκλογών, στις οποίες λόγω της πρόωρης λήξης τους δεν δόθηκε δικαίωμα ψήφου σε 22 πολιτείες (!), θυμίζουν τις πιο σκοτεινές πτυχές της Αμερικάνικης δημοκρατίας. Οι μεθοδευμένες ενέργειες του κατεστημένου ενάντια της προοδευτικής αριστεράς δεν συνιστούν μεμονωμένα περιστατικά αλλά μοτίβο στην Αμερικάνικη πολιτική ιστορία.

Χένρι Γουάλας και μια ξεχασμένη αντιδημοκρατική εκλογική ιστορία

Λίγα τετράγωνα μακριά από το μέγαρο Μαξίμου στέκεται περήφανο το άγαλμα του 33ου προέδρου των ΉΠΑ, Χάρι Τρούμαν. Γνωστός στην χώρα μας για το Σχέδιο Μάρσαλ και τις ατομικές βόμβες ενάντια της Ιαπωνίας, την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και ιμπεριαλιστική δράση του έχουν σχολιάσει πληθώρα άρθρων. Λίγοι γνωρίζουν τα γεγονότα που οδήγησαν στην εκλογή του και σήμαναν την έναρξη μιας εποχής επαναλαμβανόμενης υπονόμευσης προοδευτικών υποψηφίων, η οποία όπως φαίνεται κρατάει μέχρι σήμερα (3).

Το καλοκαίρι του 1944 στο Σικάγο, οργανώνεται το Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος. Με την υγεία του Ρούσβελτ φθίνει -και δεδομένη την επανεκλογή του πάραυτα- οι επικεφαλής του Δημοκρατικού κόμματος γνώριζαν ότι όποιος εκλεγεί αντιπρόεδρος θα είναι ο διάδοχος της προεδρίας. Μια από τις πιο δημοφιλείς και αρεστές προσωπικότητες της εποχής είναι ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Χένρι Γουάλας, πρώην αγρότης και γνωστός για τις προοδευτικές για την εποχή του δηλώσεις (4):

«Κάποιοι έχουν μιλήσει για τον “Αμερικάνικο αιώνα.” Εγώ λέω ότι ο αιώνας στον οποίο μπαίνουμε – ο αιώνας που θα γεννηθεί μετά το τέλος του πολέμου (σ.σ. Β’ Π.Π.) – μπορεί και πρέπει να είναι ο αιώνας του κοινού ανθρώπου. […] δεν πρέπει να υπάρξει ούτε στρατιωτικός ούτε οικονομικός ιμπεριαλισμός. […] Η αναζήτηση της ελευθερίας - προέλαση της ελευθερίας των τελευταίων 150 χρόνων είναι μια εκτενής λαϊκή επανάσταση. Μέρος αυτής της μεγάλης λαϊκής επανάστασης υπήρξε η Αμερικανική Επανάσταση του 1775, η Γαλλική Επανάσταση του 1792, η Λατινοαμερικάνικες Επαναστάσεις της Μπολιβαριανής περιόδου, η Γερμανική Επανάσταση του 1848 και η Ρωσική Επανάσταση του 1917. Κάθε μια μίλησε για τον κοινό άνθρωπο μέσα από το χυμένο αίμα στα πεδία μάχης. Μερικές ξέφυγαν στα άκρα. Αλλά ο κόσμος προχώρησε προς το φως».

-Απόσπασμα από την ομιλία του Χένρι Γουάλας «Κοινός άνθρωπος» από το Ντοκιμαντέρ: The Untold History of the United States.

Λίγες ώρες μετά την έναρξη του συνεδρίου και ενώ η ώρα της ψηφοφορίας πλησιάζει, ο Γουάλας προηγείται με 65% έναντι 2% (!) του Τρούμαν στις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις της ημέρας. Η ομιλία του Γουάλας, στην οποία υπόσχεται «[..] ίδιους μισθούς για την ίδια δουλειά ανεξαρτήτως γένους ή χρώματος,» διακόπτεται συνεχώς από τις ζητωκραυγές του πλήθους και τα συνθήματα υπέρ της -πλέον σίγουρης- εκλογής του. Το κάλεσμα του για μια πανανθρώπινη λαϊκή επανάσταση κατά της αποικιοκρατίας, δεν άρεσε καθόλου στα ηγετικά στελέχη του κόμματος. Αμέσως μετά το τέλος της ομιλίας του και δευτερόλεπτα πριν γίνει πρόταση για έναρξη της ψηφοφορίας, ανακοινώνουν την διακοπή του συνεδρίου καθώς «η ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα είναι επικίνδυνη σε περίπτωση πυρκαγιάς.» Το συνέδριο αναβάλλεται παρά τις αποδοκιμασίες και τις διαμαρτυρίες του κόσμου!

Το ίδιο βράδυ και ύστερα από μια σειρά χρηματισμών, τον διαμοιρασμό κυβερνητικών θέσεων, και την διασπορά της ψευδούς είδησης περί προεδρικής προτίμησης υπέρ του Τρούμαν, οι υπόλοιποι υποψήφιοι συσπειρώνονται υπέρ του. Με την αυγή της επόμενης μέρας τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η αστυνομία απαγορεύει σε πλήθος υποστηρικτών του Γουάλας να μπει στην αίθουσα. Η πρώτη ψηφοφορία βγάζει τον Γουάλας νικητή χωρίς την απαιτούμενη πλειοψηφία, και οι εκλέκτορες - ο ένας μετά τον άλλον - αλλάζουν την ψήφο τους, κάνοντας το χατίρι των αφεντικών.

Ο Χάρι Τρούμαν θα “εκλεγεί” αντιπρόεδρος και με τον θάνατο του Ρούσβελτ 10 μήνες αργότερα θα αναλάβει καθήκοντα προέδρου. Θαμμένα κάτω από στις ιστορίες ηρωισμού του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τα γεγονότα του Δημοκρατικού Συνεδρίου του 44’ έχουν πλέον ξεχαστεί. Ομοίως, θα ξεχαστούν σε ράφια βιβλιοθηκών τόμοι παρεμβάσεων του οικονομικού κατεστημένου στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ, γράφοντας έτσι -με τον τρόπο που αυτοί επιθυμούν- την σύγχρονη παγκόσμια ιστορία.

Το κείμενο είναι βασισμένο στο ντοκιμαντέρ του Όλιβερ Στόουν: Η ανομολόγητη ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών» (5)

(1)https://www.businessinsider.com/obama-convinced-bernie-sanders-to-drop-out-2020-race-2020-4

(2)https://www.commondreams.org/views/2020/04/23/some-progressives-are-denial-about-trumps-fascist-momentum

(3)https://therealnews.com/stories/pkuznick1128dems1

(4)https://www.americanrhetoric.com/speeches/henrywallacefreeworldassoc.htm

(5)http://www.untoldhistory.com/

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)